Mama Charlotte: Door complicaties was mijn tweede zwangerschap zwaar

Hoi Allemaal! Super leuk dat ik mag bloggen voor Babystraatje.nl. Ik zal mezelf eerst voorstellen. Mijn naam is Charlotte Hartwich. Ik Ben 25 jaar en al 12 jaar samen met mijn grote jeugdliefde Danny, die ik vanaf volgend jaar eindelijk mijn man mag noemen. Wij wonen samen in het mooie Edam met onze dochters Isabella van ruim 2,5 en Fayline van 10 maanden. Naast het druk bezig zijn met het moederschap ben ik werkzaam als verpleegkundige op een kraamafdeling. Ik zal op Babystraatje.nl maandelijks bloggen over mijn ervaringen als moeder gecombineerd met het werken.

Foto: Merith Photography

In deze blog zal ik jullie wat vertellen over mijn zwangerschappen en bevallingen. Iedere zwangerschap en bevalling is anders en ik had 2 totaal verschillende zwangerschappen. Zoals elke moeder was ik zenuwachtig over de bevalling. Ondanks dat ik wist hoe pijnlijk het ook allemaal zou zijn. Ik keek er ontzettend naar uit, dat mooie moment dat onze dochter voor het eerst op mijn borst zou liggen.

Na een vrij gemakkelijke zwangerschap waarin ik me constant op een roze wolk voelde, werd ik op 10 april 2013 na 41 weken zwangerschap ingeleid. Na 8 uur werd ik voor het eerst moeder van Isabella Louise. Wat ik al die keren al had gezien en wat al die mensen hadden gezegd is waar. Dit was het meest pijnlijke, maar ook mooiste moment wat ik ooit had meegemaakt. Nu onze dochter op mijn borst lag, was ik alle pijn weer “vergeten”.

Na ruim een jaar te hebben genoten van onze mooie dochter, besloten we dat we graag ons gezin wilden uitbreiden. En helaas, hoe goed ik me de eerste zwangerschap ook voelde, dit was allemaal toch wel een stukje zwaarder. Blaas en nierproblemen en de bekende zwangerschapskwaaltjes. Dat er een klein grietje rond huppelde maakte het allemaal ook niet gemakkelijker. Gelukkig had ik veel hulp van Danny en onze ouders. Vanaf 20 weken kreeg ik harde buiken door nierstuwing en werd ik hier ook nog aan geopereerd.

Na 38,5 week was ik het helemaal zat en werd ik wederom ingeleid. Ik dacht dat deze bevalling vast sneller zou gaan dan de vorige keer. Dat is meestal zo bij een 2e bevalling. Bij 3 cm kreeg ik persdrang en herkende ik precies het gevoel van mijn eerste bevalling. 6 uur na het starten met inleiden had ik 7 cm en nog steeds persdrang. De verloskundige vroeg me één maal goed te persen. En plop daar was ze. Ik was in shock! Dit had ik niet verwacht! Ik moest me er geestelijk nog op voorbereiden dat ik nog 3 cm moest en dat ik dan nog over moest schakelen op het persen. Maar daar was ze al; Fayline Lily. Hoe zwaar mijn zwangerschap ook was, dit mooie moment keek ik naar uit. Als sneeuw voor de zon verdwenen binnen een uur na de bevalling al mijn klachten. Ik had me in tijden niet zo fit gevoeld! En gelukkig geen hechtingen, zoals de vorige keer. Het herstel ging een stuk sneller dan bij Isabella. We lieten gelijk onze oudste dochter naar het ziekenhuis komen.

Van tevoren vond ik het spannend hoe Isabella zou reageren op haar zusje. In de zwangerschap legden we haar uit dat er een baby in mama’s buik zat. Maar wat zou een kind van nog geen 2 daarvan begrijpen? Zou ze jaloers worden, Fayline niet willen zien, of er vol liefde bovenop duiken? Op het werk heb ik allerlei scenario’s gezien van kinderen die jaloers zijn, waar de baby niet van mee naar huis mag, of kinderen die liever huisdier i.p.v. een baby wilden. Toen Isabella aankwam in het ziekenhuis en ze voor het eerst kennismaakte, voelde ik me het gelukkigst op aarde. Wat was het mooi om te zien dat Isabella zich als grote zus ontzettend trots voelde. Hoe ik bij Isabella genoot van de snelle “fases“ van het opgroeien, mag Fayline van mij zo lang mogelijk klein blijven. Het is cliché, maar het gaat allemaal zo snel!

Foto: Merith Photography


Zijn er meer van jullie die last hebben gehad van complicaties in de zwangerschap? Hoe ging je hier mee om? En hoe reageerden jullie kindjes op de komst van een baby? Laat je reactie achter in de comments!

Tot volgende maand!

Charlotte