Mijn intake bij de verloskundige praktijk verliep nog al emotioneel. Toen ter sprake kwam dat mijn beide ouders overleden zijn liep het gesprek voor mijn gevoel nog al vast. Gestrand op een punt waar ik al zelden over praat. Een punt waar ik het met de muts die tegenover me zat al helemaal niet over wilde hebben. Een punt dat er niet toe deed. Punt.

Die middag zat ik bij mijn schoonmoeder te briesen over de intense hekel die ik tegenover mijn verloskundige voelde. Het is schandalig om te bekennen, maar ik weet niet of mijn meningsvorming aan haar of aan het aansnijden van dit gevoelige onderwerp lag. Hoe dan ook mocht ik haar gewoon niet.

Blame the hormons. Ik had er tot dan toe niet stil bijgestaan of willen staan. Als kind was het gemis van mijn ouders groot. Je leert het dragen en ik prijs mezelf gelukkig dat ik een ouder figuur in mijn leven heb. Ik besefte tijdens mijn gesprek ineens dat er een nieuwe rol was die ze niet zouden kunnen vervullen. Er kwam een heel scala aan vragen bij, vragen die het gemis alleen maar leken te vergroten.

“Wat zou mijn moeder van Ruby’s nieuwe setje hebben gevonden?” en “Zouden ze trots zijn geweest?” en “Wat voor grootouders zouden ze zijn geweest?” en “Zouden ze (daar waar ze dan ook zijn) in mijn geluk delen?” Dit zijn slechts enkele van de voorbeelden die regelmatig in mijn hoofd op komen.

Hoe het hiernamaals eruit ziet en of dat het werkelijk bestaat, dat moet je mij niet vragen. Ik denk dat ik in dit leven nooit antwoord op mijn vragen zal krijgen. Het onontkoombare moment waarop ik deze kennis wel zal ontvangen hoop ik nog een behoorlijke tijd uit te stellen. Want het liefst van alles deel ik mijn geluk het liefste met Ruby. Daarom zijn dat vragen waar ik me liever niet mee bezig houd.

Mensen die mij kennen weten dat ik desondanks een behoorlijke “zweefteef” ben. Ik leg tarot. Zou mezelf niet zo zeer bijgelovig noemen, maar ik ga een goede agnostische discussie nooit uit de weg. Deze interesses stook ik ook niet onder stoelen of banken. De één deelt ze met mij en de ander houdt zich het liefst verre van dergelijke zaken.

Afgelopen week besloot ik voor het eerst in mijn leven om een fotoreading te vragen. Bij een dergelijke reading “leest” een persoon een foto en probeert daarmee inzicht te krijgen over de individu die op de foto staat. Ik ben zelf niet helemaal overtuigd van deze vorm van divinatie. Dat ik open sta voor nieuwe ervaringen wil niet zeggen dat ik dit bij voorbaat vol vertrouwen onderga.

In het geval van de fotoreading was ik van mening; baat het niet dan schaadt het niet. Ik was er niet van overtuigd, maar wel nieuwsgierig naar wat naar voren zou kunnen komen. Daniella van Daantje Readings reageerde op mijn verzoek. Ze las bovenstaande foto en vertelde mij: “Je bent iemand die geniet van haar leven. Iemand die niet heel veel geeft om wat een ander denkt van haar, maar dit wil niet zeggen dat je niet met je uiterlijk bezig bent. Je wilt er wel goed uit zien, maar je gedrag en wat iemand daar van denkt maakt jou niet uit. Heerlijk zichzelf waar en wanneer!”

Je zou natuurlijk kunnen stellen dat dergelijke praktijken niet wetenschappelijk bewezen zijn. De uitspraken algemeen, op iedereen van toepassing. Je zou kunnen stellen dat ze mijn gastblog van vorige week heeft gelezen. Alleen is dat niet het geval. Persoonlijk vind ik dat ze me vrij accuraat gelezen heeft.

Ze vroeg tot slot: ”Leuk, spontaan en werkt je in de zorg?”. Het laatste moest ik ontkennen. Het eerste deel is natuurlijk overduidelijk waar 😉 Gedurende mijn reading vroeg Daniella of ik wellicht een specifieke vraag had. Die had ik niet. Niet zo direct. Met het eerder genoemde motto in mijn achterhoofd besloot ik haar later toch te vragen of mijn ouders iets van Ruby meekregen.

“Wanneer de tijd er rijp voor is zal ik haar vertellen hoe lief en mooi mijn moeder was. Hoe gek (vooral op mij) en ondernemend mijn vader.”

 

Zoals ik al aangaf sta ik bij voorbaat sceptisch tegenover welk antwoord dan ook dat ik in dit leven zal vinden. Maar het zijn toch vragen die op de een of andere manier altijd zullen blijven knagen. Iets wat je niets kent, kun je gelukkig niet missen. Dus ik ben dankbaar dat Ruby deze pijn niet met mij hoef te dragen.

Daarnaast troost ik mezelf met de gedachte dat ze nog een geweldig stel grootouders heeft. Opa en oma van Asselt – Die om de hoek wonen en aan wie Ruby vreselijk gehecht is. Die altijd via WhatsApp door middel van foto’s uitgebreid verslag doen van het oppassen. Zoals afgelopen dinsdag toen oma haar gezellig meenam naar haar nichtje Elif.

Oude oma van Asselt – Die door haar oude kruidenierszaakje een bekendheid is in Ermelo en die de matriarch van de familie is. Waarvan haar verjaardag net een nationale feestdag is.

Oma-mama Sannie – Die nog steeds in mijn ouderlijk huis woont en naar wie Ruby verbazingwekkend goed luistert. Die ons iedere maand met open armen ontvangt voor een meerdaagse logeerpartij. Zoals van deze foto met gemak af te lezen valt.

Moekie – Die haar hart heeft gevolgd naar Engeland en ondanks haar leeftijd verbazingwekkend genoeg verstand heeft van Skype. Die kleine Ruby desondanks heel graag eens in het echt zou willen zien.

En dan is er nog oma Roos – Die in Den Bosch woont en een verschrikkelijk hippe oma is. Die de meest geweldige pakjes stuurt. Zoals de mooie kleertjes die Ruby zaterdag ontving.

Of ze nu ver weg zijn of dichtbij wonen. Welke rol zij dan ook vervullen, ze hebben allemaal een bijzondere bijdrage aan het leven van een kind. Grootouders zijn gewoon AWESOME en daar mogen we eigenlijk wel wat vaker bij stil staan. En wij zijn heel dankbaar voor het “stelletje” dat wij om ons heen hebben verzameld. *Draagt iedereen per direct op om zijn oma/opa te gaan knuffelen.*

Mijn ouders kan ik dat in wereldlijke zin helaas niet meer tonen. In plaats van hun bestaan te verzwijgen, zal ik moeten leren om hun leven te vieren. Om Ruby aan het schaterlachen te krijgen met verhalen over hun escapades. Wanneer de tijd er rijp voor is zal ik haar vertellen hoe lief en mooi mijn moeder was. Hoe gek (vooral op mij) en ondernemend mijn vader.

Ik weet niet of er een hiernamaals is. Wat ik wel weet is dat mijn moeder Ruby’s nieuwe outfit geweldig zou hebben gevonden. Mijn vader had in plat Dordts dialect “Beje Gak! Wijfie, trotser ken ech nie.” hebben geschreeuwd. Waar of in welke staat ze dan ook verkeren, mijn ouders zullen altijd delen in ons geluk.

Je zou kunnen stellen dat het is omdat ik hier zwart op wit weggeef wat ik zou willen horen. Mijn uitspraken zeer van toepassing. Je kunnen stellen dat ik mezelf al antwoord heb gegeven. Misschien is dat wel een beetje het geval.

Ach, ja. Ik ben in ieder geval verschrikkelijk nieuwsgierig naar Daniella’s antwoord. Baat het niet dan schaadt het niet! Tenzij ik vanuit het hiernamaals alsnog verantwoording moet af leggen omdat ik behoorlijk bitchy tegen de verloskundige was…