Graag zou ik mij eerst even willen voorstellen. Mijn naam is Lotte, ik woon 4 jaar samen en ik ben moeder van 2 prachtige kinderen. Leah is net 2 en Simon is 3 maandjes oud. Onze dochter zit vanaf de dag dat ze 2 is geworden in de “ik ben 2 en ik zeg nee” fase (hoewel ze volgens mij stiekem ook al een beetje in de “ik ben drie en dat wil ik nie” fase zit). Haar handjes gaan over elkaar, ze draait haar rug naar je toe, draait haar ogen weg en geeft een diepe zucht. Ik moet er altijd flink om lachen, omdat het een heel rustig en makkelijk meisje is. Onze zoon is een echte blije baby en gek op zijn grote zus. Hij lacht de hele dag, kletst op zijn manier terug en slaapt vanaf zijn geboorte al (tussen de voedingen) door.

Sinds onze zoon is geboren afgelopen januari willen wij al een “perfecte” foto van ons gezinnetje. Maar hoe doe je dat met je dochter van net 2 erbij? In de kraamweek hebben wij het een paar keer geprobeerd, maar er is altijd wel iets wat niet goed is. Ooit wel eens aan een peuter gevraagd om stil te zitten? Afgelopen koningsdag gingen wij de uitdaging aan! Het was toch slecht weer, dus we hadden mooi de hele dag de tijd.

“En zo begon het… Mijn ouders beide met een camera en probeerden ondertussen de kinderen aan het lachen te krijgen, maar niet altijd met succes.”

 

De kids waren tussen de middag op tijd naar bed gegaan, zodat ze goed uitgerust ’s middags bij opa en oma op de foto konden. Het “huilmomentje” hoopten wij hierdoor te ontlopen. Alle 4 met een oranje outfit aan op de bank. En zo begon het… Mijn ouders beide met een camera en probeerden ondertussen de kinderen aan het lachen te krijgen, maar niet altijd met succes.

Eerste foto; wij kijken allemaal de verkeerde kant op. Tweede foto; dochterlief glijdt van de bank. Derde foto; Yes, goede foto! Oh nee, zoonlief met zijn ogen dicht. Vierde foto; ik probeer onze dochter aan het lachen te krijgen, waardoor je alleen mijn achterhoofd ziet. Vijfde foto; onze dochter had bedacht dat ze onze zoon een kusje ging geven en die doet wagenwijd zijn mond open. Zesde foto; ohoh.. nu worden ze onrustig! Zevende foto; bewogen. Achtste foto; Dochter zwaait vrolijk haar armen omhoog en mist op een haar na mijn gezicht. Negende foto; hier kijken wij allemaal lelijk. Tiende foto; dochter heeft bedacht dat ze toch liever nog even een slokje water wil.

En ja hoor.. foto nummer 321 kan er eindelijk mee door 😉 ! Bijna iedereen lacht, iedereen met de ogen open en niemand die weg rent. Ik zeg, deal! Het grappige is alleen, dat als je de foto’s terug kijkt, de foto’s die je zelf hebt afgeschilderd als mislukt het meest “echt” zijn. Dus of dit uiteindelijk “de foto” gaat worden? Wij zijn er nog niet helemaal uit!