Een week lang wordt ik nu getreiterd door een buikgriep gevolgd door een fikse keelontsteking. En dan heb ik het niet over een ‘ik ben mijn stem kwijt keel ontsteking’. Ik heb het hier over mijn eetlust die verdwijnt, koorts, opgezwollen lymfe en door etterend naar mijn kaak en oor (Keelpijn is het ergste van alles en wat daar binnen nu afspeelt is op geen enkele wijze prettig te verwoorden).

Wanneer ik dit schrijf ben ik nu voor dag twee aan de antibiotica en maakt mijn mond een soort bitter slijm aan. HEERLIJK. Mijn eetlust is na een week nog steeds niet terug waardoor ik al 3 kg kwijt ben (vind nu wel dat er echt niks meer af mag). Dit mooie avontuur begint met mijn kleine, nu al succesvolle biologische oorlog voerder, Trey. Die beruchte donderdagochtend werd ik bij het wakker maken van hem verwelkomt door de geur van braaksel. Meneer had overgegeven en in plaats van groot lawaai op te zetten vond hij het wel goed om weer in slaap te vallen. Hierdoor kon alles er goed in trekken. Hij lag daar nog best schoon naast.

Ik kon meteen beginnen met mijn ochtend prioriteiten en welke taken doorgegeven moeten worden aan mijn man doordat ik me ook tegelijk klaar moest maken voor werk. Ik koos er voor om meneer eerst te douchen zodat hij in ieder geval weer fris en fruitig was (en ikzelf ook). Bij de zeer nauw geplande overdracht kwam mijn man thuis en kon ik direct op weg naar werk. Bij nauw bedoel ik ook echt heel nauw, hij komt 8 uur thuis en ik vertrek direct 8 uur. Ik heb hem die dag beneden opgewacht samen de hond en Trey zodat hij direct de hond kon uitlaten en zich mentaal kon voorbereiden op een ziek kind.

“We waren uit eten, de eerste gang soep was nog niet op en kleine Trey kotste de halve tafel onder.”

 

So far, so good, zou je denken. Gedurende de dag waren er geen incidenten meer en Trey leek niet meer ziek te zijn. Dat kwam even goed uit. In de avond hadden we afgesproken met mijn schoonmoeder om uit eten te gaan. Trey, Reza, haar en ik. Na werk kon ik dan ook direct daar naar toe racen. Niet wetende dat het van lekker eten en gezelligheid omsloeg naar een horrordiner waarbij je de volgende keer wenst dat er een huilende baby is in het restaurant in plaats van wat Trey klaarspeelde.

De eerste gang soep was nog niet op en meneer kotste de halve tafel onder. Ik in mijn nette werkkleding (die ook nog eens wit is) bleef gelukkig buiten schot maar durfde op geen geval mee te helpen met opruimen. Ik en witte kleding gaan niet goed samen. Doe daar een kind bij en maak er maar rampzalig van. Gelukkig waren schoonmoeder en manlief zo behulpzaam en begripvol over de situatie om de schade te beperken. Ik denk dat een hoop mensen toen al dachten: ‘O mijn God!’. Alleen nu ik er aan terugdenk was ik daar totaal niet mee bezig wat mensen om me heen dachten. Nu ik er aan terugdenk is het eerder: ‘O mijn God wat heb ik van sommige mensen hun diner of eetlust misschien verpest!’.

Later tijdens het diner was er nog een overgeef incident waarbij je gewoon verbaast bent hoeveel er in zo’n klein ventje past. Hierop was ik vastberaden om alleen water te drinken te geven om zo geen verdere incidenten uit te lokken. Zo verliep het etentje tot wat vieze kleding bij Trey toch succesvol. Maar als moeder voel je het aan je water, het blijft niet bij 1 ziektegeval. Zeer sluw heeft Trey het virus ook aan mij doorgegeven waardoor ik in de nacht hetzelfde lot ondervond en mijn vier gangen diner terug mocht zien op een wijze zoals niemand dat zou willen.

Ik baalde als een stekker en kon door de koorts ook niet meer slapen. Dit was mijn tweede week op mijn nieuwe werk, nu al ziek zijn is voor mij not done. Je wilt toch een goede indruk maken? Om 6 uur in de ochtend kwam ik tot de conclusie dat wanneer ik niet eens fatsoenlijk naar de wc kan lopen nooit een auto naar werk kan rijden, laat staan daar heel de dag aanwezig zijn. Met pijn in mijn hart meldde ik me dan ook ziek.

“Terwijl ik bij de huisarts was kwamen de tranen al snel naar boven. Wat was ik moe, voelde me verzwakt en vooral op, op van het ziek zijn.”

 

Vrijdag tot en met zondag heb ik op bed gelegen. Misselijk, niet in staat om te eten en heeel vaak naar de wc. Ik zou hoe dan ook herstellen zodat ik maandag aan de slag kon gaan. Zondag begon het beter te worden, alleen op dat moment nam mijn keel het stokje over van mijn maag om me verder te martelen. Elke vorm van slikken was pijnlijk, al had ik wel mijn stem. Daarbinnen speelde een lelijke infectie af die het niet alleen bij mijn keel hield. Koorts aanvallen, slecht slapen en bijna niet kunnen slikken was het resultaat. Ik heb wel vaker keelontsteking gehad. Normaal klink ik dan als een kettingroker die twintig jaar sigaretten rookt in plaats van zuurstof ademt. Dat had ik nu niet, maar ben nog nooit zo ziek geweest al nu.

Die maandag en dinsdag ben ik ook naar werk geweest. Ik wou niet te veel missen van de stof tijdens het inwerk traject. Alles wat ik niet leerde tijdens die uren moet ik toch inhalen om mijn kennis op niveau te brengen. Dinsdag hakte ik de knoop door dat het niet zo langer kon, ik moet naar de huisarts. De volgende dag kon ik bij de huisarts terecht en zou daarna tijd besteden voor zelfstudie om de schade op vrijdag in te halen. Terwijl ik bij de huisarts mijn klachten besprak kwamen de tranen al snel naar boven. Wat was ik moe, voelde me verzwakt en vooral op, op van het ziek zijn. Gelukkig heb ik een lieve huisarts die me begreep en herstelde me emotioneel weer snel. Beginnen met een antibiotica kuurtje en direct bellen als het na twee dagen erger wordt.

Ik kan jullie vertellen. Ik hoop echt zo erg dat het morgen minder aan het worden is. Voel me nog steeds beroerd, misselijk en verzwakt. Ik ben er gewoon moe van om me zo ziek te voelen. Dit voelt gewoon erger dan toen ik borstontsteking had in de eerste week dat Trey geboren was of ik denk sowieso de meeste ziektes die ik in mijn leven heb gehad. En tussendoor gaat alles wel door.

Ook vandaag naar werk, op de terugweg Trey ophalen en dan thuis met hem spelen, eten geven, etc… tot meneer gaat slapen. Dit kost meer energie dan dat kinderloze mensen kunnen voorstellen. Meer energie dan een avondje doortrekken met stappen en de volgende dag werken. Het liefst wil je in een foetus houding in je bed liggen en hopen dat je in slaap kan vallen. Alleen wanneer man van huis is (werk) gaat zo’n kleine niet roepen ik doe het zelf wel mama. Daar is hij nog veel te jong voor. Dus deze mama bikkelt door, hopend… hopend dat het morgen beter gaat met haar gezondheid.