Toen ik zwanger was van de tweede, probeerden wij onze dochter hier zo goed mogelijk op voor te bereiden. De meest erge scenario’s hadden wij al voorbij horen komen wat betreft jaloezie, dus dat wilden wij natuurlijk voorkomen! Wij hebben haar er zoveel mogelijk bij proberen te betrekken en het op een peuter manier proberen uit te leggen. Nou was ze pas 1.5 jaar oud, maar goed.. Voorkomen is beter dan genezen dachten wij.

Toen ik was bevallen, liep ze de eerste twee dagen met een grote boog om de wieg heen. Als je aan haar vroeg waar haar broertje was, wees zij steevast naar mijn buik. Na een dag of 2 begon ze eraan te wennen en in te zien dat hij eigenlijk weinig kwaad deed.

Langzaam kwamen daar de eerste aaitjes over zijn bol en stiekem hield ze zijn hand vast als wij niet keken. Van daaruit werd het opgebouwd met knuffels en af en toe een kusje. Nu zijn we inmiddels een paar maanden verder en nu hij meer beweeglijker wordt, komt hij toch meer in haar territorium. Jaloers is ze nooit geweest, maar soms is het wel erg grappig om haar beledigde gezicht te zien als hij bijvoorbeeld een bal pakt die ooit van haar is geweest.

“Nu vindt onze zoon rust duidelijk niet zo heel interessant en slaat hij het liefst lekker hard met een speeltje op de tafel.”

 

Zo ook van de week aan de eettafel. Omdat hij zelf, met een steuntje in zijn rug, prima kan zitten, hebben we de kinderstoel neergezet. Onze dochter zat natuurlijk altijd in haar eentje op de punt van de tafel en is eerlijk gezegd ook erg gesteld op haar rust tijdens het eten.

Nu vindt onze zoon rust duidelijk niet zo heel interessant en slaat hij het liefst lekker hard met een speeltje op de tafel en weet hij niet hoe snel hij al zijn eten naar binnen moet krijgen. Daarnaast vind hij het ook heerlijk om met volle mond te “praten” (lees blazen, waardoor alle spetters alle kanten opvliegen) en zit onze dochter onder als ze niet uitkijkt. Hij is altijd helemaal teleurgesteld als het eten weer op is.

De eerste keer dat hij in de kinderstoel naast onze dochter zat, gedroeg ze zich alsof hij aan het afkijken was. Ze schoof helemaal in het hoekje van baar kinderstoel en alsof haar leven er vanaf hing, beschermde ze met haar armen haar eten. En ze kan toch een beledigend gezicht trekken!

Nu we inmiddels een week verder zijn trekt ze gelukkig weer helemaal bij. De grootste lol hebben ze nu samen, zo leuk om te zien! Soms zelfs de slappe lach. En waarom? Ze hebben beiden een bordje met Nijntje op de fiets. Onze dochter vindt het woord ‘fiets’ een grappig woord en onze zoon ligt helemaal in een deuk als je het volume van je stem een beetje verandert. Als ze dan ’s ochtends samen zitten te schateren in de kinderstoel, maakt dat je hele dag toch weer goed! <3