Een ongeluk komt te paard en gaat te voet en ongeluk komt zelden. Dit zijn toch wel de twee spreekwoorden die bij ons thuis zich hebben bewezen. Het ene ongeluk volgde de andere op en dan was er natuurlijk ook nog eens de nasleep voordat het echt weg was. Natuurlijk heeft iedereen wel zijn tegenslagen, maar dit waren er de afgelopen weken toch wel een paar pittige om als gezin te incasseren.

Ongeluk 1: Internet. Mijn man heeft al meer dan een half jaar problemen met zijn mobiele telefoon. Steeds weer opsturen voor reparatie en komt elke keer weer kapot terug en een oplossing lijkt ver weg en soms zelfs onmogelijk bereikbaar. Ik zit al jaren bij dezelfde provider waar hij last van heeft en ben een tevreden klant. Heb nooit iets en als er wat is komen ze keurig en snel binnen een week met een oplossing.

Ik dacht dat mijn internet in huis zeker was. En dat was die ook. Totdat mijn man het kastje moest resetten. Op dat moment besloot de router om te stoppen met functioneren en het duurde 2 weken voordat we eindelijk (na eerst nog een kapotte router te hebben gekregen) internet hadden. Gelukkig met je mobiele telefoon ben je dan niet afgesloten van de wereld, maar je data vliegt de deur uit.

Ongeluk 2: Minnie weg. Terwijl we koos internetloos waren, was onze kat Minnie van het balkon gevallen en hebben dit ook niet gezien. We waren haar op den duur kwijt en ik helemaal in paniek in combinatie met de zwangerschapshormonen. Heb dezelfde avond ook direct wat posters opgehangen en heb elke ochtend en avond de buurt afgestruind op zoek naar haar. Het was ook zo warm en droog die dagen en ze was buiten zijn niet gewend. Ik maakte me zacht uitgedrukt erg zorgen.

Ik had heel wat op social media geplaatst, de buurt volgehangen met posters en de hele nacht met een lampje de bosjes in de buurt aflopen struinen. Na drie dagen is Minnie denk ook van de honger en dorst een huis binnengerend. Gelukkig hebben die lieve mensen mij gebeld. De posters waren overal dus mijn nummer was ook makkelijk gevonden. Na drie dagen zoeken was ze terug, erg vermagerd maar wel nog steeds haar knuffelige zelf. Hiermee hadden we een ongeluk al in tweevoud.

Het derde kan ik niet echt een ongeluk noemen, maar werkt ook niet echt mee als je kleertjes wilt kopen ;). Ik heb nu twee echo’s gehad om te kijken wat de kleine wordt. De eerste keer werd gedacht aan een meisje, maar helemaal bevestigen durfde ze nog niet omdat het wel vroeg was. Zou twee weken later nog een echo krijgen en dan zal het vast wel duidelijker te zien zijn. Mevrouw of meneer in mijn buik dacht daar heel anders over. Bij de tweede echo lag de kleine spruit zodanig in mijn buik dat je het een beetje kan vergelijken met een klein haasje wat ingedoken lag. Met je raad het al… de voetjes netjes ervoor dat je dus helemaal niet kan zien of de spruit een hij of een zij is.

“Wat die kleine ook gaat worden, ik weet nu al dat deze heel erg dwars kan liggen.”

 

Een vriendin van me was ook mee. Voor de gezelligheid naar Den Haag gekomen maar natuurlijk ook mee om te weten wat het gaat worden. Ze is zonder antwoord naar huis gegaan. Wat die kleine ook gaat worden, ik weet nu al dat deze heel erg dwars kan liggen. Nu al, laat staan straks. Heb wel gezegd dat als die de 25ste niet laat zien of het een jongen of een meisje is maar blij moet zijn met wat ik voor de kleine spruit haal. Anders maar een jongen een keer in een jurkje, gelukkig mag dat tegenwoordig allemaal wel :P.

Momenteel zijn we ook rustig bezig met de voorbereidingen voor de komst van de kleine in december. Trey is deze week gaan slapen in zijn grote jongensbed en dat gaat goed, hij is er nog niet uitgevallen en kan er zelf uitklimmen. Meestal wacht hij wel in bed tot mama komt om hem eruit te halen. Uit bed halen is ook een stuk makkelijker, want je kan gaan zitten en meneer kruipt als een kleine koala naar je toe waarna het zich aan je vast klemt.

De ontwikkeling van Trey gaat in hoog tempo. Hij kan nu makkelijk los staan, alleen lopen doet hij nog echt niet, via een steun of kruipend is veel makkelijker. Daarnaast weet meneer nu ook wat drammen is en kan vooral bij vermoeidheid wel een scene schoppen. Daarnaast is hij het ook net zo snel vergeten wat het ook weer fijn maakt voor mij. Hij test je uit en aapt je na zover hij kan. Bij het in elkaar zetten van het bed moest meneer ook een schroevendraaier hebben, want hij wil mama graag meehelpen.

Wat hij ook geleerd heeft en waar ik in de toekomst bijna gegarandeerd spijt van krijg is “oh oooohhh” wanneer iets valt. Meneer vindt het nu al leuk om iets expres te laten vallen met de term “oh oooohhh”. Kan andere moeders de tip meegeven, leer dit niet te vroeg aan je kind, want het is nu al een leuk spelletje. Gelukkig raapt Trey het vervolgens ook vaak zelf wel weer op, om het vervolgens weer te laten vallen “oh ooohhh”. Van dat papegaaien en na-apen leert meneer wel snel en merk je weer even als moeder hoe hard het gaat. Je kindje ontwikkelt zich zo snel en nog steeds wil ik hem mijn baby noemen. Ook al is hij daar duidelijk vanaf aan het stappen.

Op sommige momenten zou je willen dat je de groei een maandje op pauze kon zetten, om zo nog wat langer van de momenten te kunnen genieten.