Een kind opvoeden kan je op 1001 manieren. Tegelijkertijd zijn er ook 1001 meningen over en net zoveel kritiek. Hoe je het ook als moeder doet, je zal altijd een paar rollende ogen ergens in de omgeving hebben die afkeuren wat je doet.

Kan dat niet anders? In plaats van de rollende ogen het compliment wat de ouder wel goed doet. Zijn alle moeders in de omgeving zo slecht? Heb jij een moeder in de omgeving die dronken over de snelweg reed met haar kinderen op de achterbank (nieuwsbericht wat op de radio voorbij kwam)? Mijn antwoord is nee of ze vertellen het niet ;). Met die lat is een slechte moeder toch moeilijk te vinden?

“Ik weet zeker dat ons gezinnetje met de opvoeding van Trey ook menig oog heeft laten rollen.”

 

Ik weet zeker dat ons gezinnetje met de opvoeding van Trey ook menig oog heeft laten rollen. En wie weet doe jij dat tijdens het lezen ook wel, misschien niet eens bewust. Tijdens het boodschappen doen terwijl een moeder moet dealen met een klein drammertje op dat moment (denk dat dit scenario de zweetklotsende is voor menig ouder). Die kleintjes ruiken dat natuurlijk, want thuis zullen ze zoiets niet snel doen doordat ze weten dat er geen publiek is om de betreffende ouder te veroordelen.

Na afgelopen nacht merk ik dat het laatste wel erg meewerkt. Een kind kan erg goed aanvoelen wat jij voelt of hoe je op een situatie reageert. Gisteravond is het eerste erg goede ‘au moment’ van Trey geweest. Hij was in zijn slaap uit zijn bedje gevallen. Meneer slaapt al een aantal maanden in een peuterbed en die avond vertelde ik nog aan de oppas hoe goed dat gaat.

Ik werd om 4 uur in de ochtend wakker van een opstartend luchtalarm en wist dat ik gelijk eruit moest om te gaan kijken. Daar lag meneer naast zijn bed. Snel pakte ik hem op om hem te troosten en zag dat hij bloed afsmeerde op mijn schouder. Dat is het moment dat ik van binnen even aan het vloeken ben en snel wil weten wat er aan de hand is. Maar bij hem direct onderzoeken troost je de kleine kerel niet dus hield ik hem eerst tegen me aan. Even knuffelen bij mama en ook even de schrik eruit gooien, want het zal wel een pijnlijke smakkerd zijn die hij heeft gemaakt.

“Mijn doel is eerst om hem te troosten. Om dat te doen moet ik kalm zijn en er voor hem zijn.”

 

Papa was nog wakker (die had een avonddienst tot laat en gelukkig al thuis) die het van me overnam. Toen die wat rustiger was hebben we de oorzaak ook kunnen achterhalen, tand had zijn lip doorboord en dat was ook de oorzaak van het bloed waar je toch wel even van schrikt. Binnen een uurtje lag Trey gelukkig weer op bed te slapen. Het zag er gelukkig erger uit dan dat het was. Vooral de volgende ochtend. Meneer had een behoorlijk dikke bovenlip gekregen. Gelukkig is die nu goed aan het wegzakken. Ongeluk zit in een klein hoekje en ik geloof hoe voorzichtig je ook bent. Dat kleine hoekje zal je kleine ook tegenkomen.

Nu even kijken, wie moet eerlijk bekennen dat die met zijn ogen ging rollen bij de gedachte dat een kind van ongeveer anderhalf al in een peuterbed lag zonder een veiligheidsconstructie van een kussen vloer?

De volgende ochtend zei mijn man, was je bewust zo kalm? Ik dacht terug aan het voorval. Eigenlijk stond ik een beetje op automatische piloot. Ik hoor mijn kindje huilen en weet dat er iets is, mijn eerste doel is niet achterhalen wat er is? Mijn doel is eerst om hem te troosten. Om dat te doen moet ik kalm zijn en er voor hem zijn. Kijken wat de schade is komt daarna wel. Uiteindelijk is het al gebeurd en afgeleid troosten en tussendoor naar de oorzaak zoeken zal hem niet rustig krijgen.

“Wanneer een kind valt, zal hij of zij voordat die het op een krijsen zet, eerst polsen hoe reageert mijn omgeving erop?”

 

Denk aan het bekende voorbeeld als je kind valt. Wanneer een kind valt, zal hij of zij voordat die het op een krijsen zet, eerst polsen hoe reageert mijn omgeving erop? Reageert die van och valt mee, of kom opstaan grote jongen. Dan is de kans kleiner dat je een luchtalarm krijgt. Ben je direct van ow… wat erg en klink je dus meteen ongerust, dan zal het kind denken… ik heb iets ergs meegemaakt, ik moet gaan huilen.

Hiermee zou je kunnen zeggen gedrag lokt gedrag uit. Vooral met een kleine die rondloopt die je kopieert. Je kan in deze gevallen eerder denken wat heeft mijn kind nodig? Dan de bekende wat is er gebeurt? Dat laatste willen we meestal als eerste weten. Laat je niet direct leiden door emoties waardoor jij of je kind overstuur raakt. Maar probeer je rust te vinden om dat te bieden wat je kind nodig heeft. Of dat nu is terwijl die gevallen is of aan het drammen is. Uiteindelijk zijn zij het sneller weer vergeten dan wij ;).

Dus zie je een moeder op een bankje zitten terwijl haar zoontje op blote voeten een klein klimtoestel beklimt en de tijd van zijn leven heeft (wel met vieze voetjes en over de kleding zal ik maar niet eens beginnen). Kijk of je jezelf kan afleren te rollen met je ogen en te genieten van hoeveel plezier die heeft. Ik ben er snel genoeg bij als die iets doet wat ik gevaarlijk acht, we hebben allen denk wel dat moederinstinct ;).

Nu ben ik wel benieuwd. Wat zijn jullie opvoedmethodes die rollende ogen opleveren, maar tegelijkertijd een geweldige kans of les geven voor de ontwikkeling van jullie kind(eren)?