Afgelopen week hadden wij het ‘geluk’ dat er Kermis was bij ons in het dorp. Eerlijk gezegd vind ik het een hoop herrie, te duur en de prijzen die je kunt winnen zijn zo kapot. Maar, eerlijk is eerlijk, vroeger was ik er ook dol op en kon ik niet wachten totdat het weer zover was!

Dus daar gingen we dan, mijn dochter van 2 en ik (later ook met opa erbij), vol goede moed richting de Kermis. Duidelijk onder de indruk van alles wees ze naar zo’n enge attractie die veel te hoog en te snel voor haar gaat. Ze moest en zou erin gaan! Daar kwam duidelijk even haar leeftijd naar boven toen ik uitlegde dat ze daar nog te klein voor was… Armpjes over elkaar, stilstaan en een keiharde nee! Snel maar door naar het ballen gooien dus..

“Ik had een hoopje op een klein knuffeltje. Nee hoor, mevrouw wilde de allergrootste bal die ze maar kon vinden als prijs!”

 

Zij op het randje zittend en een voor een de ballen gooien in de hoop dat er een blikje omvalt. Eerlijk is eerlijk, haar bal gevoel is nu al een stuk beter dan die van mij 😉 Toen ze klaar was mocht ze een prijs uitzoeken. Ik had een hoopje op een klein knuffeltje o.i.d. Nee hoor, mevrouw wilde de allergrootste bal die ze maar kon vinden! Ze wilde hem ook niet meer loslaten, dus trots zag je een bal met voetjes en een plukje haar lopen over de Kermis.

Nu door naar het touwtje trekken. Een voor een trekt ze netjes aan de touwtjes. Weer een prijs uitzoeken. Alsjeblieft kies iets kleins dacht ik bij mezelf. We gaan al een maatje kleiner, dit keer werd het een stokpaardje! Uiteindelijk had ze toch wel in de gaten dat haar prijzen lastig tillen waren. Daar had ze echter alweer iets op gevonden, want toevallig kwam opa net even kijken. Je begrijpt het al.. Opa werd een pakezel!

“Na een ritje in de draaimolen, waar ik al duizelig van wordt als ik ernaar kijk, snel nog even eendjes vissen met opa.”

 

Na een ritje in de draaimolen, waar ik al duizelig van wordt als ik ernaar kijk, snel nog even eendjes vissen met opa, nog een prijs uitzoeken, oliebollen halen en naar huis! De laatste prijs die ze had gewonnen was een dokterssetje. Ook die ging bovenop de stapel bij opa. Blij, voldaan en flink wat euro’s armer, maar met een stapel prijzen gingen wij weer op weg naar huis. Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat ze een week later nog steeds met al haar prijsjes speelt en, behalve iets in het dokterssetje, alles nog steeds heel is! 😉