Zijn jullie sinds de bevalling ook zo ontzettend labiel? Het ene moment ben ik de meest zekere mama ter wereld en een minuut later kan dit omgeslagen zijn tot de meest onzekere mama ter wereld en vraag ik mij af of ik het allemaal wel goed doe en hang ik weer met tranen aan de telefoon bij mijn vriend.

Deze omslag momenten zijn er vooral wanneer mijn dochter erg moe is en niet wil slapen, de enige optie is dan om haar in slaap te wiegen omdat ze anders nog meer overstuur raakt.. al wordt ze mega driftig en moet ik haar zowat in slaap ‘wurgen’ in plaats van wiegen. Deze momenten doen mij denken aan de start van mijn moederschap met het borstvoedings-drama en de maanden daarna met een baby die alleen in onze armen of draagdoek sliep..

Een krijsende baby met honger, een moeder die overstuur en doodop is wat resulteert in een baby met klapperende handen, knijpende toch schattige vingertjes in tepels met kloven en schoppende beentjes. Frustrerend vind ik deze niet-slaapmomenten en zeker wanneer dit meerdere malen per dag, meerdere dagen per week aan de hand is.. die borstvoedingsperiode heeft meer aangericht dan dat ik lief heb.

“De momenten waarop de meest wildvreemde mensen, of nog erger; de mensen zonder kinderen of kinderwens, aankomen met de goedbedoelde adviezen..”

 

Dan nog maar te spreken van de momenten waarop de meest wildvreemde mensen, of nog erger; de mensen zonder kinderen of kinderwens, aankomen met de goedbedoelde adviezen.. of eigenlijk zijn het geen adviezen meer te noemen maar hard beraadde meningen. Wij hebben een dochter die niet echt bij de pakken neer zit maar af en toe wat grootheidswaanzin lijkt te hebben. Rond haar 5 maanden kroop zij het hele huis al door, kreeg haar eerste 2 tandjes en rond de 7,5 maand vond zij het wel tijd voor haar 5e en 6e tandje en om te gaan staan en lopen langs alles wat je maar kunt vastpakken (hallo! We zijn geen baby meer he!).

Het is ontzettend leuk en genieten om je kindje deze ontwikkelingen allemaal zo snel te zien maken en daar ben je dan natuurlijk ook heel trots op. Het irriteert mij dan ook mateloos dat ik opmerkingen krijg als ‘pas je wel op voor de heupjes’, ‘de voetjes kunnen dit nog niet aan’, ‘kruipen is het allerbeste voor de ontwikkeling dus stappen gaat echt te snel’. Wat ik hier nou echt van vind dat laat ik dan maar even in het midden.

Ik zeg dan heel trots dat ik een ontzettend vrolijk en gelukkig kindje zie en dat, dat voor mij het allerbelangrijkste is.. maar eenmaal thuis ben ik dan toch weer de persoon die gaat twijfelen aan mijn manier van opvoeden en uiteraard mijn moederschap (want zie je wel; borstvoeding lukte ook al niet = faalmoment) wat mijn vriend dan binnen no time weer bij me weghaalt door me te overladen met complimenten wat uiteraard weer voor tranen zorgt. Op zijn tijd lijk ik wel een wildwaterbaan zonder sluitingstijd, maar goed dat zullen de hormonen wel zijn zullen we maar zeggen.

“Tranen met tuiten heb ik al gehuild in het korte maar zeer bijzondere leven van mijn lieve dochter en doodop ben ik 8 maanden later eigenlijk nog steeds.”

 

Tranen met tuiten heb ik al gehuild in het korte maar zeer bijzondere leven van mijn lieve dochter en doodop ben ik 8 maanden later eigenlijk nog steeds. Mama zijn is een vak apart en een fulltime hard job maar ik had het voor geen goud willen missen. Elke dag geniet ik met volle teugen van mijn gezin en ben ik rete trots op mijn lieve vriend die mij onvoorwaardelijk steunt, ook als ik weer zijn shirt onder de tranen en mascara smeer, die mannen hebben het ook niet altijd makkelijk! En als iedereen elkaar nou eens wat vaker een complimentje geeft in plaats van de goedbedoelde adviezen dan denk ik dat we allemaal wat meer zelfvertrouwen krijgen in ons moederschap want echt, we doen het allemaal hartstikke goed!