Zo goed de gehele zwangerschap ging, zo ineens sloeg deze in week 34 om. Een spannende tijd voor ons en waarbij ons geduld aardig op de proef werd gesteld. Om gek van te worden die onzekerheid!
Het begon 16 maart toen we de laatste inkopen aan het doen waren voor de kleine en ik me ineens niet goed voelde worden. Een raar gevoel, duizelig en sterretjes zag ik. We zijn toen gelijk naar huis gegaan en hebben de verloskundige gebeld omdat ik dit nog niet eerder gehad had. We konden gelukkig gelijk langskomen en na wat controles bleek mijn bloeddruk verhoogd te zijn: 145/90 terwijl hij normaal rond de 120/65 zat.
Nadat de verloskundige had overlegd met de gynaecoloog moesten we gelijk door naar het ziekenhuis en kregen we weer allemaal controles. De hartslag van de kleine werd gemeten, mijn bloeddruk om de 10 minuten en dat zo een uur lang. Uiteindelijk was mijn bloeddruk op zijn hoogst rond de 151/107 en kreeg ik bloeddruk verlangende medicijnen. Gelukkig mochten we ’s avonds weer naar huis omdat de andere controles allemaal goed waren, bloed en urine. Wel een afspraak voor donderdag om weer alles te controleren omdat ik waarschijnlijk zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was.
De volgende dag had ik de hele dag de kleine niet gevoeld en waar ik normaal me geen zorgen om zou maken raakte ik nu toch wel lichtelijk in de stress. We moesten gelijk weer naar het ziekenhuis voor controles. Gelukkig bleek dat ze het goed deed in mijn buik en er niks aan de hand was. Wel was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en moest ik weer goed alle klachten in de gaten houden.
Donderdag kregen we een doorbloedingsecho van de navelstreng en een groei echo omdat ze toch niet zo groot bleek te zijn. Ze dachten dat de navelstreng niet goed werkte. Gelukkig bleek dat niet het geval en mochten we weer naar huis.
“Na alle controles bleek ik een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging te hebben.”
Vrijdag 18 maart, op mijn verjaardag, konden we weer naar het ziekenhuis. Dit omdat ik aan het eind van de dag heel erg begon over te geven. Na 3 dagen ziekenhuis waren we overal op voorbereid en hadden alle tassen mee voor het geval dat. Ze hadden ons donderdag al gezegd dat als het zo bleef of erger zou worden, de kleine waarschijnlijk eerder gehaald kon worden. Na weer alle controles gehad te hebben bleek dat er toch eiwitten in mijn urine zat en ik een erge vorm van zwangerschapsvergiftiging had, pre-eclampsie. Ik mocht niet meer naar huis en moest tot aan de bevalling blijven.
Elke dag was onzeker of de kleine nog mocht blijven zitten en elke dag werden we gecontroleerd. Ik had bedrust maar verder geen klachten gelukkig. Daardoor hebben we het nog 1,5 week kunnen rekken en hebben ze haar uiteindelijk, op eerste paasdag, gehaald met een spoedkeizersnede. De kleine dame lag nog steeds in stuit wat we al verwacht hadden 😉
De dag van de keizersnede wisten we zelf nog van niks en werd ons om 10 uur verteld dat het die dag zou gaan gebeuren. Ik was al vanaf 8 uur ’s morgens nuchter en de keizersnede zou dan rond 15:00 uur plaats vinden. Nadat wij de familie op de hoogte gesteld hadden werd het 3x terug gedraaid en verplaatst naar maandag en zelfs dinsdag. Om gek van te worden die onzekerheid! Om 12 uur zeiden ze dan dat het toch om 15:00 uur zou gebeuren en ik werd alvast klaar gemaakt. Infuus, zo’n sexy operatiehemd aan en antibiotica. Maar… zolang er niks tussen zou komen… en dat gebeurde natuurlijk wel. Uiteindelijk werden we om 20.10 uur opgehaald en klaar gemaakt voor de OK en ging het dan toch echt gebeuren!
27 maart om 20.31 uur is ons meisje geboren! Omdat ze met 36 weken gehaald is was de kans groot dat ze naar de afdeling neonatologie moest maar het bleek een super sterk meisje te zijn. Gelijk huilen en alle controles waren goed. Dus mochten we na de uitslaapkamer op de moeder en kind afdeling. Na 1 dag mochten we met z’n allen alweer naar huis! Wat een mega spannende tijd, maar wat zijn we ontzettend blij met onze lieve dochter Jaylinn Marlie!
