Iedereen met kinderen kent het wel. Mijlpalen van je kinderen waar je al tijden naar uitkijkt. Eenmaal aangebroken, vraag je jezelf na een korte tijd af waarom je er zo naar uit kon kijken.

De eerste mijlpaal waar ik zelf dat gevoel bij had, is het omrollen. De tijd dat je kindje bleef liggen op de plaats waar je hem/haar even alleen kon laten liggen is voorbij. Als je de eerste keer niet bij het omrollen van je kindje bent geweest, sta je wel even te kijken als hij/zij een stukje verder ligt dan je oorspronkelijk neer had gelegd. Het dringt dan pas tot je door. Het omrollen van rug naar buik en weer terug. Het voorbereidende werk op het kruipen.

Ja, het kruipen. Daar begon het pas echt. En wat weet ik het nog goed. Het leek me zo leuk om ze eindelijk te zien kruipen! Zeker omdat Justin al een tijd enorm druk aan het oefenen was. Met alle frustratie van dien.

Jullie kennen het vast wel. Een kindje dat zo graag wil kruipen en er duidelijk zoveel moeite en energie erin stopt, dat je weet dat je uiteindelijk met een uitgeput, gefrustreerd kind op schoot zit en je afvraagt wanneer het kruipen nou ”eindelijk” gaat gebeuren. Niet eens meer omdat het je per se leuk lijkt, maar meer zodat de frustratie ophoudt. Uiteindelijk de frustratie waard. Want wat was Justin blij toen hij kon kruipen. En ik ook… Voor ongeveer een week.

“Een huis babyproof maken is zo makkelijk nog niet.”

 

Na een week kwam ik erachter dat je ineens veel beter op moet letten waar je dingen neerzet, waaraan ze zich mogelijk kunnen stoten. Een huis babyproof maken is zo makkelijk nog niet.

De daarop volgende mijlpaal is het staan. Ik weet het nog goed. Ik zat op de bank een tijdschriftje door te bladeren en voor het tafeltje bij de bank, dook daar opeens een hoofdje boven de tafel. Even twijfelde ik of ik het wel goed had gezien. Maar halverwege mijn twijfel dook het hoofdje weer op. Met een lachje keek het me aan. Daar stond hij dan, vol trots.

Voor ik er echt van kon genieten, zag ik zijn handje al richting mijn glas op de tafel gaan en kon die nog net op tijd wegzetten. En zo is het toen een tijd gegaan. Kinderen leren staan en kleine stukjes ergens langs lopen. Wij leren om alle spullen die we heel wilden houden, ver weg te zetten.

Tenminste, als dat mogelijk is. Dat brengt me meteen op het volgende ”probleem”. De kat. Natuurlijk hebben dieren een eigen wil, dus we konden de kat niet zomaar ”wegzetten”. Beide mannen zijn helemaal gek op de kat en zouden haar het liefst overal mee naar toe nemen. Ze kropen achter haar aan om haar te pakken, zodat ze haar konden aaien (a.k.a. slaan want aaien konden ze nog niet zo goed). Ondanks dat we geen betere kat zouden kunnen wensen heeft ze sindsdien een enorm hoge krab- en klimpaal gekregen, zodat ze een eigen plek heeft die verzekerd is van rust. Tot nu toe althans…

Vanaf het kruipen is het zeker niet minder druk geworden. Toen kwam het lopen. Daar keek ik zelf al zo lang naar uit en leek me enorm leuk. Omdat Justin en Dylan vrij klein zijn voor hun leeftijd, zag het er meer uit als lopende baby’s dan lopende peutertjes. Iedereen heeft wat af gelachen die periode. Twee baby boefjes die als twee baby pinguïns op je af komen rennen om je te knuffelen.

“Maar op de één op andere dag kan hij dan van alles. Ik blijf het vreemd vinden.”

 

Beide mannen liepen voor het eerst op tweede Kerstdag. Justin (zoals meestal) na tijden van hard oefenen. En Dylan zoals gewoonlijk ”ineens”. Dylan kan alles ”ineens”. Hij oefent nergens op. Rollen niet, kruipen niet, staan niet, lopen niet. Maar op de één op andere dag kan hij dan van alles. Ik blijf het vreemd vinden. Maar wel erg leuk dat ze zelfs daarin zo verschillen.

Het heeft zo zijn voor en nadelen vind ik. Als nadeel is het vooral zo dat ze vaak de compleet tegenovergestelde richting op rennen. Bij ons is het standaard: Justin richting de weg en Dylan richting de sloot. Daarvoor moeten ze wel een stukje rennen, maar als je even niet oplet staan ze er al. Daarom spelen we vaak alleen voor het huis als we als ouders samen zijn of als de buren er zijn met hun dochtertjes die helemaal weg zijn van ze (en andersom).

Ik krijg nog wel eens de opmerking ”Maar je hebt ook van die tuigjes met een riempje”. Ja, i know. Maar sorry, hoe goed ook bedoelt. We hebben een hond en die gaat niet eens aan de riem. Hooguit om ze aan elkaar te binden. Dan rennen ze in ieder geval dezelfde kant op.

“De verwarming is natuurlijk een ideale plek om Duplo achter te leggen.” 

 

Ook vind je ineens speelgoed op allerlei vreemde plekken die voor hun logisch zijn. Ik bedoel, natuurlijk is de verwarming een ideale plek om Duplo achter te leggen. En ik begrijp zeker dat de ballen van de ballenbak goed verstopt zullen zijn als je ze in het kattenhuisje legt (al begrijpt de kat dat nog steeds niet). En waarom zou je je knuffel in bed of op de grond leggen als je hem ook tussen de kussens van de bank kunt stoppen? Zo vind je overal wel wat. Laatst had ik een afspraak en tijdens het pakken van mijn agenda rolde er een stukje duplo uit mijn tas, gevolgd door een klein harkje. Dus dat.

Zoals ik al aangaf. Soms maakt het lopen dingen wel makkelijker. Als ik hun brood maak, pakken ze vast hun slap en lopen vast richting hun stoeltjes. Voor we naar buiten gaan pakken ze hun schoentjes en jasjes en proberen ze die aan te trekken. Als ze naar bed gaan en het is wat kouder, gaan ze in hun slaapzakje. Die willen ze dan ook per se zelf aan doen, al kunnen ze dat nog niet.

En zo zijn en nog zoveel momenten. Van die kleine momenten waarop je telkens weer denkt ”Wat gaat het eigenlijk ook allemaal hard”. Ik denk dat elke fase zijn voor en nadelen heeft. En ach… Dat houdt het leuk.

Till next time!!

xXx Eva xXx