Mama Fawn: Mijn bevallingsverhaal deel 1. Ik kijk positief terug op mijn bevalling…

Ik heb lang nagedacht of ik mijn bevallingsverhaal zou delen. Niet omdat het een extreem zware of traumatische bevalling was, maar puur omdat het zo persoonlijk is. Toch kies ik er nu voor om het te delen, omdat ik heel goed en positief terug kijk op mijn bevalling. Vaak lees en hoor je alleen maar de ‘horror’ verhalen.

Waarom ik mijn bevallingsverhaal wil delen

Tijdens mijn zwangerschap hebben wij een cursus Hypnobirthing gevolgd, hierdoor kwamen we juist in aanraking met hele mooie en positieve bevallingsverhalen. Dit veranderde het plaatje dat ik in mijn hoofd had over bevallen enorm! Het heeft ervoor gezorgd dat ik ging uitkijken naar mijn bevalling en het niet meer alleen maar zag als iets akeligs en pijnlijks. Daarom wil ik mijn verhaal ook graag delen.

“En toen was daar de uitgerekende datum! Hij mocht komen! Toch zou ons geduld nog even op de proef gesteld worden..”

 

Nieuwsgierig naar ons mannetje

Ik had me tijdens de hele zwangerschap voorgenomen dat ik me niet zou vasthouden aan die uitgerekende datum (in ons geval 15 augustus).. Ons kleintje kwam wel als hij en mijn lichaam daar klaar voor waren. Maar toch werd ik wel heel ongeduldig toen het eenmaal 15 augustus was, ik was zo nieuwsgierig naar ons mannetje! Mijn man had ook al verlof, alles was klaar en het was bloedheet buiten waardoor ik niet veel meer kon dan binnen zitten met de rolluiken dicht en mijn voeten in een bak ijskoud water. Kortom, hij mocht komen! Toch zou ons geduld nog even op de proef gesteld worden..

Je hebt al 3 cm ontsluiting!

Op dinsdag 16 augustus met 40+1 had ik een afspraak bij de verloskundige. Ze had ons gevraagd of we een inwendig onderzoek wilden om te zien of er misschien al iets aan het gebeuren was. Graag!! We waren zo nieuwsgierig! Met zenuwen die door mijn lijf gierden klom ik op de behandeltafel en ineens keek de verloskundige ons met een grote grijns aan: “Je hebt al 3 cm ontsluiting!” kreeg ik te horen. Huh?? Ik heb niet eens voorweeën gehad! “Het voelt allemaal heel gunstig dus het zou me niet verbazen als je binnen een paar dagen bevallen bent, maar het is geen garantie! Het kan ook zomaar nog 1,5 week duren..” zei ze.

Helemaal overdonderd maar zielsgelukkig keken mijn man en ik elkaar aan. Het ging nu echt niet lang meer duren, ineens kwam het heel dichtbij! Als het vrijdag nog allemaal rustig was, moest ik wel een afspraak maken voor de maandag erna in het ziekenhuis. Er wordt nu namelijk standaard met 41 weken een CTG en een echo gemaakt om te kijken of je baby het nog goed heeft in je buik. Als 2 blije eitjes gingen we naar huis, 3 cm ontsluiting! Wauw, wie had dat al gedacht!

Naar 4 cm ontsluiting

Maar onze blijdschap ebde elke dag een beetje meer weg, want er gebeurde helemaal niks. Heel af en toe had ik wel harde buiken en wat krampen, dan dacht ik dat het door zou zetten maar helaas.. Dus die vrijdag hebben we dan ook een afspraak gemaakt om op maandag een CTG en echo te maken. Toch hoopten we dat die afspraak niet meer nodig zou zijn en we maakten met de verloskundige de afspraak dat ze op zaterdag langs zou komen om me te strippen.

Zo gezegd, zo gedaan! Zaterdagmiddag stond ze aan de deur en binnen 10 min was het al gebeurd, nu moesten we weer afwachten. Inmiddels zat ik ook al op 4 cm ontsluiting en ze vertelde ons dat ALS het strippen ging werken, dat de bevalling dan binnen 24 uur op gang zou komen. Als er binnen die 24 uur niets gebeurde, konden we er ook van uit gaan dat het niet heeft geholpen. Je raadt het al.. er gebeurde helemaal niets!

“Zo, je bent 41 weken en je hebt 5 cm ontsluiting, dat betekent dat we kunnen gaan inleiden! Inleiden?? Waar had zij het nou weer over?”.

 

Naar het ziekenhuis

Zo lag ik dan ook op maandagochtend in het ziekenhuis aangesloten aan de CTG. Ik was die dag precies 41 weken zwanger. Gelukkig kwam er niets verontrustends uit de CTG, ons mannetje had het nog enorm naar zijn zin in mijn buik. Vervolgens kwamen we bij de gynaecologe voor de echo. Na een kort gesprekje over de positieve CTG en hoe het met mij ging mocht ik gaan liggen voor de echo. Ook deze was gelukkig goed, hij had het nog prima naar zijn zin, er was nog voldoende vruchtwater etc. Dit was een hele opluchting voor ons, het belangrijkste is tenslotte dat het goed gaat met je kindje.

Het enige wat ze op dat moment niet konden doen, was een meting uitvoeren i.v.m. de grootte. Het was schijnbaar een ander echo apparaat dan ze gewend was en ze kon er niet goed mee overweg m.b.t. de meting. Ach, we vonden dit ook niet zo erg! We hadden tenslotte tijdens de hele zwangerschap gehoord dat hij heel gemiddeld groeide en er werd dus ook een baby van gemiddelde grootte en gewicht voorspeld. (Achteraf was ik heel blij dat de meting op dat moment niet lukte, anders had ik waarschijnlijk niet meer gedurfd om natuurlijk te bevallen..) Ze wilde wel nog een inwendig onderzoek doen om de ontsluiting te bepalen en jawel hoor, inmiddels zat ik op 5 cm! Nog altijd zonder echte weeën te hebben gehad. “Zo!” zei ze, “je bent 41 weken en je hebt 5 cm ontsluiting, dat betekent dat we kunnen gaan inleiden!”.

Inleiden?? Het overviel ons!

Gelukkig lag ik nog met mijn benen in de beugels want anders was ik van de stoel afgevallen. Inleiden?? Waar had zij het nou weer over? Ze zei toch net dat ons kindje het nog goed heeft in mijn buik en ik ben ‘pas’ 41 weken! Hoe nieuwsgierig we ook waren, wilden we toch heel graag dat de bevalling uit zichzelf op gang zou komen. We wilden geen medische hulp tenzij het echt nodig was (vanuit dat oogpunt was ons geboorteplan ook opgesteld). Blijkbaar wordt daar in het ziekenhuis heel anders over gedacht.

Ze overviel ons hier enorm mee en ze drong echt aan op inleiden. Ik kon even geen zinnig woord uitbrengen. Gelukkig was mijn man wat helderder van geest en vroeg of we met onze verloskundige mochten bellen. Als er op dat moment stoom uit haar oren had kunnen komen, was dat gebeurd. Ze vond het maar heel vreemd dat we eerst met de verloskundige wilden overleggen en niet meteen haar voorstel accepteerden, maar ze kon het natuurlijk niet weigeren dus stonden we even later op de gang van het ziekenhuis te bellen. Dit was zo fijn!

“Geef je lichaam nog tot het einde van de week om het zelf te doen, mocht er dan niks gebeuren dan kun je altijd nog naar het ziekenhuis om ingeleid te worden.”

 

5 cm ontsluiting en met goede moed gingen we naar huis!

Onze lieve verloskundige kende ons veel beter dan de gynaecologe die ik nu voor de eerste keer zag. Ze kende onze wensen en geboorteplan en wist van de hypnobirthing achtergrond. Haar advies was dan ook: laat je niet overdonderen door de gynaecologe en doe wat voor jullie goed voelt. Als we nog wilden wachten was dat ook helemaal prima, door de onderzoeken wisten we namelijk dat onze kleine het nog goed deed en ik had tenslotte al 5 cm ontsluiting. Haar voorstel: geef je lichaam nog tot het einde van de week om het zelf te doen, mocht er dan niks gebeuren dan kun je altijd nog naar het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Dit voelde veel prettiger en we voelden ons gesterkt en gesteund door haar in deze beslissing. We zouden de dag erna wel bij haar langs gaan om nogmaals te strippen. Eenmaal terug in de kamer van de gynaecologe was ze lichtelijk in shock toen ze onze beslissing hoorde, maar stemde uiteindelijk toe. We maakten de afspraak dat we vrijdag naar het ziekenhuis zouden gaan voor een inleiding als onze kleine dan nog niet geboren was. Met goede moed gingen we naar huis!

In mijn volgende blog lees je hoe de bevalling dan toch eindelijk op gang kwam, of toch niet..?