Mama Fawn: Mijn bevallingsverhaal deel 3. Nu ik dit laatste deel heb geschreven, word ik weer emotioneel…

Eerder kon je mijn bevallingsverhaal lezen in deel 1 en in deel 2. Vandaag het vervolg in deel 3. Ik zat pas op 6 cm en in al die uren was ik pas 1 cm opgeschoten. Meteen wist ik diep van binnen dat ons kindje niet binnen 1 á 2 uur geboren zou worden, dit ging nog wel even duren. Ik wist het gewoon! Ik was helemaal uitgeput en zodra de verloskundige de kamer uit liep keek ik naar mijn man en zei: ‘Ik wil pijnstilling’.

Pijnstilling

Voorafgaand aan de bevalling heb ik nooit negatief tegenover pijnstilling gestaan, maar ik wilde het graag op eigen kracht proberen. Ik had voor mezelf wel al besloten welke pijnstilling ik zou willen als dat echt nodig zou zijn, namelijk Remifentanil. En nu was het zover, want ik kon dit zo niet nog uren volhouden. Mijn man heeft mij 1x (zoals afgesproken) gevraagd of ik het zeker wist, om te voorkomen dat het een opwelling was en dat ik er later spijt van zou krijgen. Dit wist ik heel zeker.

Binnen no-time stond de verloskundige dus weer naast mijn bed en vroeg mijn man naar de pijnstilling. Ze zijn in dit geval verplicht (in zoverre dat nog mogelijk is) om je alle opties van pijnstilling nog eens goed uit te leggen. Dus nam ze rustig plaats naast mijn bed en vertelde me tussen mijn weeën door dat ik 2 opties had: een ruggenprik of Remifentanil. Ik dacht alleen maar: Mens, schiet op!! Ik wil geen ruggenprik dus sluit die Remifentanil nou maar gewoon aan! (Ze was heel lief voor me hoor, maar op zo’n moment ben je niet op je vriendelijkst..)

Gelukkig waren ze daarna wel heel snel met het inbrengen van het 2e infuus voor de pijnstilling en kon ik heel snel dat pompje indrukken.. Wat een godsgeschenk!! Het werkte vrijwel direct en er keerde weer wat rust terug in mijn lijf. Het haalde de scherpe randjes van de weeën weg, waardoor ik veel beter in staat was om ze op te vangen en tussendoor kon ik op adem komen en ontspannen. Soms doezelde ik zelfs even weg, wat was dit fijn! Ik had weer wat controle over mijn lijf, voelde heel duidelijk hoe hard het aan het werken was en was hier dankbaar voor.

“Ik had 10 cm ontsluiting! De ontspanning door de pijnstilling had ervoor gezorgd dat de ontsluiting nu veel vlotter was gegaan, ontspanning is zo belangrijk!”

 

Ik had 10 cm ontsluiting!

Vanaf dat moment sloot ik me weer helemaal af van alles en iedereen om me heen. Ik was helemaal gefocust op mijn baby en mijn lijf. De tijd vloog voor mijn gevoel dan ook voorbij, want ineens voelde ik lichte persdrang opkomen. De verpleegster die net de kamer was binnengelopen om de CTG te checken, merkte dit ook op en zou de verloskundige gaan halen. Ik werd hierdoor eventjes uit mijn bubbel gehaald, maar niet voor niks want tijdens het toucheren keek ze me eindelijk met een blij gezicht aan.. Ik had 10 cm ontsluiting! De ontspanning door de pijnstilling had ervoor gezorgd dat de ontsluiting nu veel vlotter was gegaan, ontspanning is zo belangrijk!

Maar die 10 cm betekenden nu niet dat ik al mocht gaan persen. Ons mannetje zat namelijk nog niet ver genoeg in het geboortekanaal, dus als ik nu al zou gaan persen zou mij dat onnodig veel energie kosten (en waarschijnlijk vrij weinig resultaat opleveren) en gevaarlijk zijn voor hem. Toen ze me dit vertelde voelde ik geen frustratie of teleurstelling. Eigenlijk wist ik dit ergens diep van binnen al, want het voelde ook nog niet alsof het al tijd was om te persen ondanks de lichte persdrang. Gelukkig hoefde ik de persdrang niet tegen te gaan, ik mocht er best voorzichtig en zachtjes in mee gaan om zo te zorgen dat hij verder in het geboortekanaal zakte. En heel eerlijk, dit was ontzettend fijn! Omdat ik er lichtjes aan toe mocht geven, kon ik daadwerkelijk iets doen met deze weeën.

Oh shit, nu kwam het harde werk pas echt!

Dus ik kroop weer terug in mijn bubbel en voor ik het wist waren er alweer 2 uur voorbij gevlogen. Rond 07.00 uur kwam de verloskundige nogmaals binnen. Haar nachtdienst zat er eigenlijk op maar ze wou me toch nog even toucheren om te zien hoe het er inmiddels voor stond. ‘Ik heb zo met je meegeleefd vannacht, nu wil ik jullie mannetje toch wel heel graag nog geboren zien worden!’ zei ze. En alsof het zo moest zijn was hij inderdaad inmiddels ver genoeg afgedaald en mocht ik gaan persen. ‘Je snapt wel dat ik nu nog niet naar huis ga hé?’ riep ze met een lach op haar gezicht. Ik vond het zelf een bizar moment, alsof ik abrupt uit mijn bubbel werd gehaald, waar ik het me inmiddels best gemoedelijk had gemaakt. Oh shit, nu kwam het harde werk pas echt! Maar meteen schoot daar ook de gedachte overheen dat het nu echt niet lang meer zou duren voordat we hem eindelijk konden zien en vasthouden.

“Ik probeerde 3x per perswee te persen zoals ze me vroegen, maar soms ging dit gewoonweg niet. De wee zwakte vaak alweer af.”

 

Inmiddels stonden er 4 vrouwen aan mijn bed, 2 verloskundigen en 2 verpleegsters zowel van de nachtdienst als de ochtenddienst. Ach, op dat moment interesseerde me dat ook absoluut niet! De afgelopen 2 uur had ik op mijn zij gelegen, omdat op mijn rug liggen best pijnlijk was. Nu het moment daar was wilde ik ook graag op mijn zij blijven liggen. En daar ging ik, op instructie van de verloskundige maar ook vooral op eigen gevoel. Ik probeerde 3x per perswee te persen zoals ze me vroegen, maar soms ging dit gewoonweg niet. De wee zwakte vaak alweer af voordat ik aan de 3 keer kon beginnen.

Het begon langzaamaan te frustreren

Ik was keihard aan het werken, maar het leek me niet verder te helpen. Ze besloten daarom dat het verstandiger was om toch op mijn rug te gaan liggen. Op die manier zou ik nog meer kracht kunnen zetten. Inmiddels maakte ook dit me niet meer uit, als hij er maar snel was! Niet lang daarna zei de verloskundige dat ze een klein stukje van het hoofdje zag, dat voelde als een overwinning! Hij was er bijna!! Maar weer leek het daarna niet echt op te schieten. Zodra mijn wee weg was, zakte hij terug en mijn persweeën leken niet sterk en lang genoeg om hem over dat punt heen te krijgen. Elke keer hoorde ik ze weer zeggen: ‘Ja! We zien toch echt al wat van de bovenkant van het hoofdje!’. Heel fijn voor je, maar waarom ligt hij dan nog altijd niet op mijn buik??

Het begon langzaamaan te frustreren want het leek alsof ik geen steek verder kwam, terwijl ik tegelijkertijd probeerde om gefocust te blijven. En ineens was het alsof er een knopje om ging in mijn hoofd. Ik was het zat en hij moest nu gewoon komen. Vraag me niet waar ik de extra kracht vandaan heb gehaald, maar bij de volgende perswee voelde ik het meteen: het hoofdje stond!! Laat ik eerlijk zijn, dit is absoluut geen prettig gevoel (en dat is zachtjes uitgedrukt), maar het leed wordt verzacht doordat je weet dat je kindje er nu ECHT bijna is.

En daar was hij dan eindelijk…

Er ging van alles door me heen: blijdschap, pijn, trots, ongeduld en geluk. Het was alsof de sfeer veranderde in de verloskamer, het leek ineens sereen stil te worden en ik hoorde alleen nog maar de verloskundige die tegen me zei: ‘Je bent er bijna, luister goed naar mijn aanwijzingen. Niet meer hard persen, kleine duwtjes en pufjes en dan ligt hij voor je het weet op je buik.’ Dus dat deed ik, maar oh man wat deed dit pijn! Tijdens de gehele bevalling was ik rustig en stil geweest, maar nu was de eerste en enige keer dat ik riep: ‘Ik kan dit niet meer!’ Ik hoorde mijn man en de verloskundige zeggen: ‘Kom op, je doet het geweldig, je hebt al zo hard gewerkt, nog heel eventjes maar!’ En opnieuw kwam die oerkracht over me heen, ik duwde nog 1x en om 07.52 uur was hij daar dan eindelijk.. Onze zoon Aiden!!

“Eindelijk was hij er, eindelijk konden we hem knuffelen, zien en kusjes geven. Het is het allermooiste moment van mijn leven.”

 

Vanaf dat moment kreeg ik niet meer mee wat de verpleging of verloskundige tegen me zeiden. Ze legden hem meteen op mijn buik en een paar seconden later begon hij te huilen. Ik zweefde op een gigantische roze wolk samen met mijn man en ons kleintje. Wat was hij mooi, het mooiste en meest perfecte kindje dat ik ooit had gezien. Eindelijk was hij er, eindelijk konden we hem knuffelen, zien en kusjes geven. Het maakt niet uit welke woorden ik gebruik om dit te omschrijven, geen enkele beschrijving zou recht doen aan dat moment. Het is het allermooiste moment van mijn leven. Ik heb zeker een uur zo samen met hem op mijn buik gelegen. Mijn man al die tijd naast ons en samen bleven we maar naar hem kijken, puur geluk!

Zo trots als een pauw

Alle bedrijvigheid en nazorg die er gaande was, ging totaal aan mij voorbij. Nadat de navelstreng uitgeklopt was, heeft mijn man deze door geknipt en kon Aiden eindelijk gewogen worden. Dat het een flinke jongen was hadden we al meteen gezien en jawel hoor 4290gr en 51cm. Daarna was het de beurt aan mijn man om even flink te knuffelen met zijn zoon, hij kwam op een stoel naast mijn bed zitten met Aiden in zijn armen. Dat is het mooiste wat ik ooit heb gezien, mijn 2 mannen! Papa werd meteen aan het werk gezet en mocht het allereerste flesje geven, heel bijzonder en onwennig maar ook meteen heel natuurlijk. Ik was zo trots als een pauw.

Alles ging goed en we konden ons geluk niet op! Toch zou er nog een klein obstakel komen, want tijdens de nageboorte ben ik behoorlijk wat bloed verloren. Dit zorgde ervoor dat er meer nazorg nodig was dan gebruikelijk en ze waren bang voor een scheurtje in de baarmoederwand. Er werd direct een gynaecoloog bij geroepen, maar gelukkig viel het uiteindelijk allemaal mee. Geen scheurtje gevonden, maar ik moest wel een nachtje blijven. Op dat moment vond ik dat niet zo erg, door het bloedverlies was ik heel erg futloos en slap en totaal niet in staat om al naar huis te gaan dus dit was wel prima! Mijn mannen mochten de hele dag en nacht bij mij blijven, dat was alles wat telde. En gelukkig mochten we de ochtend erna alsnog met zijn drietjes naar huis, als gezin!

Emotioneel

Dit is mijn bevallingsverhaal. Het zijn uiteindelijk 3 delen geworden, want ik dacht als ik het vertel, wil ik het ook goed doen. Nu ik het afrond word ik er weer emotioneel van. Zoals ik in het eerste deel al aangaf heb ik lang getwijfeld of ik het zou vertellen, maar ondanks het harde werken, de pijn en de frustratie kijk ik er ontzettend positief op terug. Direct na de bevalling dacht ik: ik zou het zo weer doen! Luister niet alleen naar de horror verhalen, maar ga op zoek naar de positieve verhalen/filmpjes. Dit heeft mij enorm geholpen. Voor mij waren rust, ontspanning en vertrouwen het belangrijkste hierin. Het vrouwelijk lichaam is hiervoor gemaakt dus heb vertrouwen!

Liefs Fawn! x