Mama Freya: Ik kon me in de verste verte niet voorstellen dat ik ooit moeder zou worden

Juli 2014, we zaten op zaterdagavond onder het genot van een hapje en een drankje te filosoferen over het leven. Eerlijk gezegd; zat ik aan de energiedrink en vrat ik ¾ van de bitterballen in mijn eentje weg, terwijl de rest zich aan het inzuipen was. Een maand voor deze gelegenheid werd ik 25 jaar en ik voelde de vreselijke volwassenheid me langzaam bekruipen. Vroeger dronken we Martini en Whiskey alsof het siroop was, maar tegenwoordig zaten mijn metgezellen ook steeds vaker aan een bescheiden biertje. Net als de gemiddelde jongvolwassene had ik op dat moment geen idee wie ik was en wat ik moest gaan doen. Maar ik kon me dat moment geen betere invulling van mijn avond wensen als deze.

Freya’s fotomomentje

Ik weet niet meer hoe het ter sprake kwam, het was eerder sarcastisch, dan serieus bedoelt. Het had ongetwijfeld iets te maken met de existentiële crisis waarin ik op dat moment verkeerde. Hoe dan ook, blèrde ik: ”Zeg, iedereen om ons heen krijgt kinderen… Zijn verloofd, getrouwd… Moeten wij ook niet eens beginnen?” Het idee werd door mijn drie gesprekspartners direct van tafel geveegd, gevolgd door: “Heb je iets te vertellen, Freya?” Een niet zo’n subtiele aanklacht jegens mijn drankonthouding. Nadat ik een tijdje daarvoor voor het eerst een flinke kater had, was mijn alcohol consumptie zeer gematigd. Tot bijna niets meer, zeg maar. Ik werd oud.

Dus ontkende stellig; “Nee, absoluut niet!” Ik apprecieerde mijn slaap en vrijheid te veel. Het krijgen van kinderen was een lot wat mij niet snel zou bevallen. Ironisch genoeg werd ik later die avond tijdens het festival onwel. (Wie had nou kunnen bedenken dat Redbull slechter zou vallen dan een paar drankjes? Ik op dat moment in ieder geval niet.) Mijn volledige maaginhoud kwam eruit en daarna heb ik mezelf vol zitten vreten bij de McDonald’s.

Je zou denken dat er toen al een lichtje had moeten gaan branden. Maar het kostte me nog een aantal dagen en zeker vier zwangerschapstesten tot ik het jankend onder ogen zag: ik was zwanger! Dat was even slikken. In eerste instantie geen tranen van geluk, maar van schrik. Hoewel ik altijd al gek ben geweest op kinderen. Had ik mezelf nooit voorgesteld als moeder. Daarnaast was door mijn zwangerschap nu toch al mijn wankele toekomstbeeld geheel naar de klote.

Geen avondjes meer doorhalen aan de bar, maar met een baby op je arm op de bank. Laat we uitslapen sowieso maar vergeten. Nooit meer spontaan de deur uit, zelfs even naar de stad toe wordt een expeditie. Ondanks dat ik zelf toen nog twijfelde aan mijn kunnen, heb ik geen moment over het baby’tje in mijn buik geaarzeld. Het was er en dat was schrikken, maar het was goed. Een baby’tje was niet gepland, maar welkom was hij/zij zeker wel.

Ruby’s ruimte

Nu Januari 2016, anderhalf jaar later twijfel ik absoluut niet meer aan wie ik ben; een trotse moeder van de negen maanden oude Ruby Rosa Maria. Een heerlijk kind met een geweldig eigen willetje. Ik sta bezeten te klappen als ze figuurlijk (en hopelijk binnenkort ook letterlijk) een stapje verder komt in haar ontwikkeling. Ik betrap mezelf erop dat ik met een achterlijk hoog stemmetje tegen mijn Ruby loop te kakelen, iets wat ik zwoer nooit te doen. Ik vraag me continue af hoe haar voedselinname zich verhoudt met niet nader te noemen uitgave. Yep, ik ben moeder. Maar hoe verschrikkelijk cliché en burgertruttig het allemaal ook klinkt, mijn dochter heeft mij écht gelukkiger gemaakt dan ik had kunnen voorstellen.

De vertwijfeling over wie ik ben en wat ik moet doen is met haar komst opslag afgenomen. Ik weet het zeker. Zo zeker, over wie ik ben en wat ik moet doen dat ben ik nog nooit geweest. Ik heb de belangrijkste uitdaging van mijn leven aangenomen. Ik heb namelijk de verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor een kwetsbaar mini mensje en haar te vormen tot een zelfstandig en waardevol individu van deze maatschappij. Terwijl ik in de verste verte niet voor kon stellen dat ik ooit moeder zou worden, heeft het bevestigt wie ik ben.

Desondanks aarzelde ik nu ook weer toen ik er op geattendeerd werd dat er een gastblogger bij Babystraatje.nl gezocht werd. Hoewel ik regelmatig stukjes op de site las betwijfelde ik of ik het “type” was dat gezocht werd. Ik ben altijd al een aparte geweest en nu nog steeds, geen 12-in-een-dozijn-moeder. Een misplaatste hippie die er ouderwetse normen & waarden op na houdt. Een fastfoodjunkie die haar kind voornamelijk organisch & biologisch voedsel geeft. Een wereld van tegenstellingen.

Hoewel ik nu beter weet wie ik ben zijn de twijfels en aarzelingen er door het moederschap status quo niet minder op geworden. Ze zijn alleen veranderd. Hoe ik het allemaal moet doen blijft me soms nog een groot raadsel en voel me dan net een ontdekkingsreiziger op het mooiste avontuur van mijn leven. Maar dat mijn schrijfseltje hier staat bewijst dat mijn twijfels aan mijzelf ongegrond zijn. In dit nieuwe jaar kan een ding met zekerheid zeggen: dat ik namelijk wéér iets beter weet wie ik ben en wat ik doe. Met trots mag ik aankondigen dat ik de nieuwe gastblogger van Babystraatje.nl ben en wekelijks verslag ga doen van ons leven samen met Ruby. Dat ik op korte termijn moeder zou worden had ik nooit durven dromen. Laat staan dat ik de eer zou krijgen om mijn pedagogische ervaringen en vraagstukken met jullie te mogen delen! Maar ik kan me werkelijk geen betere invulling van dit nieuwe jaar wensen. Gaan jullie met mij mee op deze ontdekkingsreis die opvoeden heet?