Dinsdagavond zat ik op Pinterest, een virtueel prikbord. Ik was op zoek naar kapsels. Af en toe schoof ik mijn mobiel onder Rob zijn neus en vroeg zijn mening. Er kwam niet heel veel meer uit dan wat ongeïnteresseerd gemurmel. Meer gericht aan zichzelf dan aan mij.

Tot ik hem een sidecut liet zien. Toen vroeg hij ineens heel betrokken: “Zit je wel lekker in je vel, schat?” Het is algemeen bekend dat wanneer een vrouw haar haren kort wiekt ze een grote ontwikkeling door maakt in haar leven. Dumpt haar vriend… Krijgt ander werk… Wordt moeder…

Blijkbaar deed het idee van zo’n drastische verandering de alarmbellen rinkelen. Nu had ik er zo niet direct over gedacht. De reden dat ik eigenlijk op zoek was naar een nieuw kapsel kwam door de maanden van emotionele chantage van mijn vriendinnetje Eline.

Mijn haar voor de zwangerschap

Voor mijn zwangerschap had ik redelijk lang haar. Ik had al ruim twee jaar niet fatsoenlijk in de kappersstoel gezeten. Laat staan dat de verfkwast eraan te pas was gekomen. Naar mijn idee was het een ragebolletje, maar blijkbaar stelde Eline mijn lange lokken nog al op prijs.

De zwangerschap deed mijn haar echter geen goed. Alles brak af en ging dood. De rigoureuze (maar awesome!) haarkleuring voor een show had ook niet bijgedragen aan de gezondheid van mijn haren. Alleen heeft het nog een hele tijd geduurd voordat ik afscheid kon nemen van mijn vertrouwde spinrag. Pas toen ik dagen over tijd was waggelde ik gefrustreerd naar de kapper. Ze zeggen dat een meisje de schoonheid van haar moeder steelt. Het was dus misschien niet verwonderlijk dat Ruby niet veel later met een blonde lok op de wereld kwam.

Ruby’s newborn shoot

Bij de eerste knipbeurt had de kapper nog zoveel mogelijk proberen te redden, maar na Ruby’s geboorte bleek mijn haar “op”. Ik kreeg het simpelweg niet meer uit de knoop. Dus smeekte ik de kapper voor de 2e keer in korte tijd om mijn coupe te bedwingen.

De fases naar mijn “pittige” kapsel toe.

Nog geen uur nadat ik de eerste selfie met kort haar op Facebook had gepost, tagde Eline mij in de FB groep “Huisvrouwen met kortpittig kapsel”. Een steek in mijn hart. Pittig? Okay! Maar om zo even direct op het verlies van mijn geliefde haren te wijzen was hard. Tegelijkertijd werd ik zonder pardon weggezet als het algemene boegbeeld van burgertruttigheid.

In mijn jaren als Au Pair en Nanny zag ik het gebeuren. Moeders die er in de kleuterklas nog redelijk verzorgd bij liepen. Misschien een beetje moe, maar een leuk make-upje ontbrak in ieder geval niet. Aan het eind van groep acht stonden diezelfde moeders op het schoolplein in een windjack en op Crocs. Alsof ze de hoop hadden laten varen.

Alsof hun kroost als mini dementors hun ziel en zelfbesef eruit had gezogen. (deze Harry Potter referentie is speciaal voor Eline.) Toen verklaarde ik, mocht ik ooit in die toestand verkeren, verlos me dan maar uit mijn lijden. Terwijl ik daar heel “fashionable” stond te wezen met een teddybeer op mijn hoofd.

Freya’s (foute) fashionchoices

Ook geen beste stijlkeuze, maar ik stond er toen volledig achter. Ik sta bekend om mijn vreemde kledingcombinaties. Mijn rood satijnen baseball jack met spijkerrokje en harige snowboots in de zomer is een klassieker. Een van mijn ex-schoonmoeders heeft mij jaren voordat ik wat met haar zoon kreeg eens in die outfit gezien. Ze vertelde me later dat ze toen al dacht nog eens kennis met me te willen maken.

Ik heb altijd redelijk wat tijd aan mijn uiterlijk besteed. Haar en make-up zijn nooit zo’n mijn ding geweest. Ik heb er simpelweg het geduld niet voor. In mijn kleding kon ik daarentegen helemaal op gaan. Op een blauwe maandag heb ik zelfs nog Fashion design aan de kunstacademie gestudeerd.

“Het is schandalig dat ik toe moet geven dat ik laatst in een joggingsbroek naar mijn werk ben gegaan”.

 

Voor mij is mijn kledingstijl een creatieve uitdrukking, mijn manier om te communiceren met de wereld. Mijn andere vriendin Suusje bekende laatst dat ze deze Freya mist. De Freya die het netjes gezegd niet zoveel kon schelen wat anderen van haar dachten.

Ergens kan dat me op de dag van vandaag nog niet schelen. Het is schandalig dat ik toe moet geven dat ik laatst in een joggingsbroek naar mijn werk ben gegaan. Een fashion faux die mijn 10 jaar jongere ik me niet zou vergeven. Tegenwoordig slaap ik liever 15 minuten langer uit dan dat ik diezelfde tijd voor de kast sta. Als ik bekijk hoe ik er tegenwoordig af en toe bijloop… Dan heb ik een triest verhaal te vertellen.

Vriendjelief was maar al te bereid om bewijs aan te leveren van hoe verschrikkelijk ik er soms bij loop

Ik mis die oude Freya ook. De achteruitgang van mijn uiterlijk heeft niet betekend dat ik er minder op ben gaan shoppen. Het is nu alleen over het algemeen niet meer voor mezelf. Ruby is nu het mode slachtoffer van ons gezin. Niet dat ze daar zelf voor kiest, maar mama kan nu nog ongegeneerd haar gang kan gaan.

Ruby’s awesome outfits

Daarnaast krijgen we zo ontzettend veel kleding voor onze kleine meid dat we tot en met haar 2e jaar al voorzien zijn van Nikes en Tutu’s. Soms vinden we kledingstukken waarvan we vergeten waren dat we ze hebben. Toch kan ik het niet na laten om soms wat items aan te schaffen.

Mijn lichaam en kledingkast zijn daarentegen een beetje uitgeput geraakt door de uiterste die ze de afgelopen anderhalf jaar hebben doorstaan. Van 52 kg naar +80 kg en weer terug had mijn kledingcollectie en gevoel van “zelf” niet goed gedaan. Gelukkig, ken ik mezelf nog wel dusdanig goed dat ik in ieder geval (nog) geen Crocs draag.

Disney Prinsessen Vans zijn veel vetter!

Aangezien ik momenteel meer oog heb voor Ruby’s uiterlijk dan het mijne, viel het me eerder op dat haar haartjes geknipt dienden worden. Mevrouwtje vindt mama’s hippe haarfrutsels niets zo fijn, dus haar lok begon in haar ogen te hangen. Eind december moest het echt gebeuren.

Voor en na Ruby’s knipbeurt. Plus haar eerste haarlokje

In het weke gevoel van melancholiek die een eerste keer altijd teweegbrengt heb ik Eline carte blanche gegeven. Deze week mocht ze los gaan op mijn kapsel. Wat vinden jullie van het resultaat?

Pittig “Paars”

Misschien had ik mijn identiteitscrisis iets eerder moeten opbiechten aan mijn vriendinnetje. Toen ik dat erna namelijk zei, replayde ze namelijk dat ze me helemaal géén huismoeder vindt. “Meer een voetjes omhoog en Dr. Phil type moeder”.

Ach, ja… Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Als je haar maar goed zit! Een tip van deze kort pittige Dr. Phil-mama voor alle moeders met een gebrek aan zin en/of tijd? Keep it easy, keep it simple. Koop een nieuwe lippenstift, draag wat bling en rock je yogapants!