Had iedereen het maar… het moederbrein. Een geheugen als een zeef, vooral de negatieve momenten en periodes vallen er zo doorheen. Echt, als die zeef op alles en iedereen zo zou werken, zou de wereld een stuk aangenamer zijn.
En toch hou ik ontzettend veel van haar!
Stel je voor, iemand zegt iets lelijks tegen je of over je. Je bent een tijdje boos, geïrriteerd en misschien ook wel verdrietig, maar zodra diegene weer naar je lacht of weer iets nieuws leert, ben je zo trots dat je dat nare gevoel gewoon niet meer kan herinneren.
“Helaas werkt die zeef vaak alleen bij je kleine spruit.”
Helaas werkt die zeef vaak alleen bij je kleine spruit (en bij het halen van je boodschappen.. echt zonder boodschappenlijstje op stap is een ramp tegenwoordig) en kost het veel meer inspanning om dingen die je door anderen worden aangedaan te vergeven en te vergeten. Die vervelende buren bijvoorbeeld, die jou ieder weekend wakker houden met hun feestjes in de achtertuin, moeten echt wel met iets beters komen dan een mooie glimlach om jouw humeur weer op te laten klaren.
En zo is ze echt om op te vreten
Fenna niet, die heeft bij mij aan een glimlach genoeg.. Al mag die wel weer snel komen, want het is weer zover hoor, ze wordt de laatste dagen weer gezellig ergens tussen drie en vier uur ’s nachts wakker. Omdat ik haar niet wil laten wennen aan een nachtfles, probeer ik haar al wandelend, schuddend en sussend weer in slaap te krijgen. Tevergeefs, dus dan toch maar weer een flesje klaarmaken (ja ik ben helemaal over op de fles, daar zal ik nog wel een blog aan weiden). Die drinkt ze helemaal leeg en gelukkig slaapt ze daarna wel weer zoet verder.
Maar zo ligt ze dus ook regelmatig in d’r bedje
Ik weet dat ik nog geen half jaar geleden ook iedere nacht één of twee keer uit bed moest en als ik mijn blogs terug ga lezen, weet ik dat ik het daar toen best wel moeilijk mee had. Maar echt herinneren kan ik het niet. Nee joh, mijn dochter is zo makkelijk. Ze sliep super snel door en ze slaapt ook overal. Huilen? Nou dat heeft ze bijna niet gedaan, echt een enorm makkelijk kind.
“Ja, gelukkig vergeten we die huilbuien en slapeloze nachten best snel en heeft je brein blijkbaar alleen plek voor de mooie momenten.”
Ja, gelukkig vergeten we die huilbuien en slapeloze nachten best snel en heeft je brein blijkbaar alleen plek voor de mooie momenten. Je herinnert je kind als een lachebekje, terwijl je ook echt wel af en toe horendol werd van het gehuil en van dat avondenlang ijsberen met je kleintje op je arm om het maar stil te krijgen. We vertellen aan iedereen die het maar wil horen dat ons prinsesje overal kan slapen, terwijl as we speak ik al een half uur bezig ben met dat kleine heksje in slaap te krijgen. Ik weet dat ze super moe is, maar ze vertikt het gewoon. Hopelijk zijn het haar tandjes. Ik kijk nu alweer uit naar het moment dat ik deze periode vergeten ben…
Ze lacht gelukkig best veel 🙂
