Tot nu toe zijn mijn blogs allemaal met een snufje humor geschreven. Maar dit keer even iets heel anders. Want al die tijd dat ik voor Babystraatje gezellige stukjes heb geschreven, met hier en daar een vrolijke foto, had ik het eigenlijk heel erg zwaar. Ons kindje was namelijk een huilbaby…

Dat ons kindje een huilbaby was, had ik tijdens mijn zwangerschap eigenlijk nooit echt bij stil gestaan. Natuurlijk had ik er wel eens wat over gehoord en gelezen, maar eerlijk gezegd dacht ik dat het ons niet zou overkomen. Zulke verhalen hoor je immers altijd bij een ander.. Maar niets was minder waar. Daley huilde, gilde en krijste de hele dag ontroostbaar door. Ik vond het immens zwaar. Zo zwaar dat ik bijna letterlijk ben ingestort. Nu schrijf ik dit blog niet om zielig gevonden te worden, want dat ben ik niet. Maar omdat ik hoop dat ik hier misschien meer hulpeloze ouders mee kan helpen. Want na zo’n 5 maanden veranderde ons zoontje van een ongelukkige huilbaby, langzaam aan in een gelukkig en vrolijk ventje. Wil jij weten hoe? Lees dan snel verder!

Toen Daley geboren was, leek hij de eerste week een rustig en tevreden mannetje. Hij sliep goed en als hij wakker was, lag hij prinsheerlijk bij ons in de woonkamer. Ik gaf hem borstvoeding en in het begin ging dat allemaal prima. Maar steeds vaker merkte ik dat hij niet goed meer dronk en vaak vrij snel aan de borst in slaap viel. Waardoor hij uiteindelijk steeds meer gefrustreerd en hongerig raakte. Wat weer leidde tot minder slapen en vooral huilen. Ik wilde zo graag borstvoeding blijven geven, omdat dit voor mijn gevoel het beste voor hem was.

“Toen het huilen langzaam en vaker over ging in gillen en schreeuwen, zijn we op en zondag naar de huisartsenpost geweest. Dit klopte niet.”

 

We hebben dus echt van alles geprobeerd, maar helaas hielp niks dit probleem op te lossen. Omdat Daley niet genoeg binnen kreeg en het mij inmiddels te veel energie van m’n tengere lijf vroeg, zijn we na 8 weken overgestapt op kunstvoeding. Het heeft me wat tranen en een groot schuldgevoel gekost, maar ik zag dat Daley het heerlijk vond en we wisten zo in ieder geval zeker dat hij genoeg binnen kreeg. Het leek allemaal weer de goede kant op te gaan. Fijn! Wat een opluchting!

Helaas was dit maar voor korte duur. Want net toen we dachten dat de rust was wedergekeerd, begon Daley weer meer, langer en steeds vaker ontroostbaar te huilen. ‘Wat is er toch met hem? Heeft hij toch nog honger? Zijn het krampen? Of is het misschien een koemelk allergie?’ We wisten het niet. Op het consultatiebureau werd er vrij makkelijk gezegd dat het waarschijnlijk krampjes waren. Veel in het warme badje, zijn buikje masseren en met de beentjes fietsen, was het advies. Maar het ging alleen maar slechter.

Op een gegeven moment huilde hij alleen nog maar.. van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Hij wilde niks meer. Niet slapen, niet spelen, niet in bad. Verschonen was een drama en de box bood ook geen uitkomst. De enige manier om hem enigszins rustig te krijgen was de draagdoek. En maar blijven lopen. Want zodra ik wilde gaan zitten, begon het gekrijs weer. Dat was niet vol te houden. Geen 16 uur, dag in dag uit, in ieder geval.

Toen het huilen langzaam aan steeds vaker over ging in gillen en schreeuwen zijn we op en zondag naar de huisartsenpost geweest. Dit klopte niet. Kindjes huilen, maar niet zo veel en al helemaal niet zo hysterisch! Ik voelde dat er iets niet pluis was. Dit zijn geen krampen meer. Niet alleen in ieder geval. Na wat vragen en een klein onderzoek, hield de arts het op verborgen reflux. Hij gaf ons medicijnen en nog wat adviezen mee. Zoals; het bed iets schuin zetten, Daley een half uur recht op houden na de fles en kleine beetjes voeding te gelijk geven. Dan zou het vrij snel beter moeten gaan. En inderdaad. Het leek iets beter te gaan. Maar ook dit was weer voor korte duur.

“Het sloopte ons. Lichamelijk maar met name ook geestelijk. Ons kind zag er ontevreden, hulpeloos en vooral ongelukkig uit. Ik wist niet wat er met hem was.” 

 

Na inmiddels maanden lang in deze situatie te hebben gezeten, waren we ten einde raad. Het sloopte ons. Lichamelijk maar met name ook geestelijk. Ons kind zag er ontevreden, hulpeloos en vooral ongelukkig uit. Ik wist niet wat er met hem was en hoe ik hem kon helpen. Dat brak m’n hart. Ik voelde me zo vreselijk machteloos.

Toen ik voor de zoveelste keer bij de huisarts de spreekkamer uit liep na een afspraak voor Daley, kwam ik daar toevallig een mama tegen die ik kende van de zwangerschapsyoga. We raakte nog even snel aan de praat voordat zij aan de beurt was. We kregen het over de situatie van Daley. Nog voor ik het hele verhaal had verteld begon zij over haar eigen zoontje die precies het zelfde heeft gehad. Ik herkende letterlijk alles! Wat vond ik het fijn om te horen dat ik niet de enige was en dat het niet aan mij lag. Wat ik toch regelmatig heb gedacht. Ze vertelde me dat ze door een antroposofische kinderarts geadviseerd was om eens over te stappen op geitenmelk. Dat is lichter verteerbaar voor die kleine darmpjes en was voor haar zoontje hét wondermiddel geweest!

Vol enthousiasme ben ik naar huis gereden om vervolgens daar meteen een pot te bestellen. ‘Please.. laat dit de oplossing zijn!’ Ik wist anders echt niet meer wat te doen. Vol goede hoop maar nog wel wat huiverig, zijn we stap voor stap op de ‘Nanny Care geitenmelk’ over gegaan. Daley vond het om te smullen! En al vrij snel kregen we toch echt het idee dat hij minder huilde en steeds wat vrolijker werd.

Was dat onze verbeelding?… Nee, dat was het zeker niet! We zagen hem met de dag opbloeien. Hij werd vrolijker, lachte steeds meer, begon heerlijk te spelen en op een gegeven moment sliep hij zelfs weer overdag! In zijn eigen bed nog wel! Dit leek haast te mooi om waar te zijn. Maar na een paar weken volledig op de geitenmelk te zijn overgestapt, hadden wij een totaal ander kind in huis. Wie had dat ooit gedacht?! Van twee keer per dag medicijnen moeten slikken naar volledig van de medicijnen af! Van niet willen slapen, waar dan ook, naar heerlijk liggen ronken in z’n eigen bedje. En last but not least.. Van hele dagen intens huilen naar een heerlijk vrolijk mannetje dat straalt van plezier!