Mama Kelly: Een hele klus dat ontzwangeren. Dat dit zo vervelend kon zijn had ik niet gedacht!

Ontzwangeren. Daar hoor je eigenlijk vrij weinig over. *Plop* kind er uit en weer door. Maar er wordt na mijn idee totaal vergeten dat veel moeders tijd nodig hebben om weer de oude te worden. Zowel lichamelijk als geestelijk. En dat kan lang duren.. Heel lang. Ik zelf ervaar de tijd na de bevalling, geloof ik, zwaarder dan de hele zwangerschap zelf. Ik heb echt geworsteld met mezelf.

Ik was volledig uit balans en voelde me maanden lang niet mezelf. Inmiddels is Daley bijna 9 maanden oud en in alle eerlijkheid ben ik er nog steeds niet helemaal, maar gelukkig merk ik wel dat het weer de goede kant op gaat. Eigenlijk wist ik eerst helemaal niet wat er met me aan de hand was. Ik was toch al lang bevallen.. Waarom bleef ik me dan zo raar voelen? Even Googlen (lang leve Google!) en ik wist meteen dat ik gewoon keihard aan het ontzwangeren was. Maar dat dit zo vervelend kon zijn, had iemand me best van te voren even mogen vertellen!

“Waar is mijn lijf? Mijn eigen lijf? Mijn platte buik?”

1. Het lijf:

Waar is mijn lijf? Mijn eigen lijf? Mijn platte buik? Dit heb ik mij met regelmaat afgevraagd. Van behoorlijk strak, naar best wel papzak. Maanden lang vond ik het niet altijd even leuk om in de spiegel te kijken. Ik had verwacht dat ik na een paar weken zo weer in m’n oude broeken rond zou dartelen. Daar had ik beter niet vanuit kunnen gaan.. Gelukkig merk ik inmiddels dat ik (nog zonder sporten!) al weer redelijk in vorm kom. Ik ben een paar kilo’s zwaarder gebleven dan voorheen, maar in mijn geval vind ik dat helemaal niet zo erg. Binnenkort weer wat beweging in m’n leven brengen en dan moet dat wel goed komen!

2. Vermoeidheid:

Ik heb mij werkelijk nog nooit zo intens moe gevoeld. De eerste periode is dat natuurlijk vrij normaal. Een lichaam dat herstellende is, gebroken nachten, borstvoeding, veel gehuil (en in dit geval bedoel ik de baby), een heel nieuw leven dat vrij plotseling begint, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, en ga zo maar door. Dat vreet energie. Maar inmiddels, na dus bijna 9 maanden, voel ik me nog steeds snel vermoeid en moet ik soms echt even bijtanken. Natuurlijk hoop ik dat hier snel (nog) meer verbetering in komt, maar tot die tijd probeert ‘oma’ maar te accepteren dat ze af en toe haar middagdutje gewoon echt even nodig heeft.

3. Krakende botjes:

Over ‘oma’ gesproken. Soms voel ik mij letterlijk een oud vrouwtje. Er zijn dagen dat ik mezelf m’n bed uit moet hijsen. M’n hele lijf (hoofd, schouders, knie en teen) doet me dan zeer. M’n spieren, m’n botten, m’n kraakbeen.. Weet ik het allemaal. Waarschijnlijk heeft het ook een hoop te maken met het feit dat ik hele dagen zo’n 9 kilo ‘schoon aan de haak’ mee sleep en dat ik af en toe fratsen uit haal waar de fysiotherapeut me flinke billenkoek voor zou geven.

4. Hoofdpijn en duizelingen:

Hoofdpijnen en duizelingen zijn ook twee van die vervelende kwalen die zo nu en dan eens de kop op steken. Gelukkig is de hoofdpijn inmiddels al een stuk verminderd, maar ik blijf behoorlijk wappie. Met name wanneer ik me erg vermoeid voel, voelt het meer alsof ik boven de grond zweef dan dat ik er nog stevig met beide benen op sta.

“Hormonen! Wat een ellendige dingen zijn dat!”

5. Hormonen:

Wat een ellendige dingen zijn dat! Ik denk dat ik uiteindelijk van alle kwaaltjes nog het meeste en het langste last van mijn hormonen heb. Die krengen leiden inmiddels hun eigen leven. Ten eerste zorgen ze er voor dat ik zo labiel ben als de pest. Voor mijn zwangerschap was ik al vrij emotioneel aangelegd, maar na de bevalling is het echt om te huilen. Letterlijk dus! Ik kan werkelijk om alles in tranen uit barsten. En het ergste is nog dat het overal kan gebeuren. Ik kan het niet tegenhouden. Waar ik ook ben, als ze willen komen.. komen ze!

Ten tweede hebben ze sinds de geboorte van Daley iets in me los gemaakt. Een oerkracht, een beest. Kom je aan m’n kind, dan kom je aan mij! Wanneer iemand, in mijn ogen, iets verkeerds over Daley of over mijn manier van opvoeden zegt, knapt er iets in me. Ik kan dan behoorlijk fel reageren, ook al is het van de tegenpartij misschien niet eens verkeerd bedoeld. Excuses namens mij, maar dus niet namens m’n hormonen!

Ten derde kan ik tegenwoordig soms een behoorlijke dramaqueen zijn. Wel eens sneu voor m’n vriend, want die krijgt het meestal te voorduren. Het ene moment is er niks aan de hand en ben ik nog gewoon dat lieve, schattige meisje. Maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik doe alsof de wereld vergaat. Achteraf zie ik heus wel in dat ik me weer behoorlijk heb lopen aanstellen, maar toegeven ho maar. Daar zijn die hormonen dan weer te trots voor!

6. Concentratievermogen:

Mijn concentratievermogen is op het moment ook helemaal ruk. Ik voel me zo nu en dan behoorlijk zweverig. Ik dwaal vaak in m’n gedachten af en leef dan een beetje in m’n eigen bubbel. In mijn hoofd hop ik van de ene gedachten naar de andere. Ik kan me dus ook maar moeilijk op iets focussen. Om mijn concentratie vast te houden, moet ik dus echt goed m’n be… ‘Alle eendjes zwemmen in het water’.

“Tegenwoordig meld ik maar meteen dat mijn geheugen me soms flink in de steek laat.”

7. Vergeetachtig:

Soms kan ik midden in een gesprek misschien over komen alsof ik ineens niet meer tot tien kan tellen. Wat ik op dat moment waarschijnlijk ook echt niet meer kan.. Ik kom plots niet meer op of uit m’n woorden. En hoe harder ik mijn best doe zo snel mogelijk het juiste (en vaak het meest simpelste) woord te vinden, hoe erger ik het maak. Tegenwoordig meld ik dus maar meteen dat mijn geheugen me soms flink in de steek laat nadat ik een kind gekregen heb. Dat voorkomt een hoop gênante situaties!

8. Geheugen:

Wat betreft dat geheugen… Tijdens m’n zwangerschap ging het al hard achteruit, maar sinds Daley’s geboorte heb ik echt het geheugen van een knakworst. Af en toe vraag ik me af of ik tijdens de bevalling ook niet per ongeluk een deel van m’n hersens heb uitgeperst.. Vaak gaat het gelukkig maar om kleine dingen. Niet meer weten waar ik iets neer heb gelegd bijvoorbeeld. Maar laatst gebeurde er iets waar ik best even van schrok. Ik wist namelijk ineens niet meer in welk jaar we nu precies leven. Het heeft zeker 5 minuten geduurd voordat ik daar achter was. En heel eerlijk gezegd.. Ik ben er nu nog steeds niet helemaal zeker van!

Zwanger zijn is hard werken, bevallen een immens zware taak, maar ontzwangeren is ook nog een hele klus. Vergeet dat niet! Ze zeggen niet voor niks.. 9 maanden op, 9 maanden af. Dus lieve mama’s, luister goed naar je lichaam en wees een beetje lief voor jezelf. Want je kunt alleen goed voor je kindje zorgen, als je dit ook voor jezelf doet!