Mijn vriend en ik besloten in oktober 2014 dat we klaar waren voor een nieuwe stap in onze relatie. Een kindje. We hadden een huis, beide een vaste baan, onze relatie voelde goed en mijn eierstokken begonnen inmiddels behoorlijk te rammelen. Na maanden lang samen veel gesprekken te hebben gevoerd en er beide eens flink over nagedacht te hebben, hakten we de knoop door. We wilden het gaan proberen. Omdat wij inmiddels een aantal vervelende verhalen in onze nabije omgeving kenden, beseften we ons heel goed dat een zwangerschap niet iets vanzelfsprekends is. Dat maakte, naast dat deze beslissing natuurlijk erg leuk was, het ook extra spannend. Je weet immers maar nooit.
Omdat ik al ruim een half jaar gestopt was met de pil (toen nog niet vanwege een kinderwens, maar door een waslijst aan klachten) konden we vrijwel meteen beginnen. Hop hop… aan de slag! Poging één leek meteen raak. Ik kreeg symptomen die leken op een zwangerschap. Dat bevestigde zelfs Google! Toen ik eenmaal een paar dagen overtijd was, hebben we dan ook meteen een test gedaan. Met zwetende handjes zaten we te wachten op de uitslag. Eén streep. Negatief. Balen! Maar hé, het was pas de eerste keer.
Poging twee bleek ook weer mislukt toen ik, nog ruim voor mijn verwachtte datum, gewoon ongesteld werd. Dit zelfde gebeurde bij de derde poging. Hieraan kon ik wel nagaan dat mijn cyclus, net als ik zelf, een eigen willetje had. Zo kon ik dus vrij moeilijk mijn eisprong bepalen. Ongeduldig als ik ben, bestelde ik direct via internet een pakketje ovulatietesten. Zo konden we iets preciezer bepalen wanneer het de beste tijd was voor een ‘gezellig onderonsje’.
Kijk eens wat een mooie speenketting die we van Bebi Amsterdam hebben gekregen!
Vervolgens poging nummertje vier inclusief ovulatietest. Wederom had ik behoorlijke symptomen en was ik weer ruim overtijd. Tussentijds had ik zelfs een druppel bloed verloren. Was dat de innesteling?! Maar helaas, die innesteling bleek achteraf gewoon een iets te enthousiaste scheerbeurt van m’n onderkant te zijn geweest. De test gaf namelijk weer maar één streep aan. Langzamerhand begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden. Want stel dat.. stel dat het niet lukt..
Maar toen kwam de vijfde poging. Natuurlijk had ik ook deze keer klachten die op een zwangerschap konden duiden. Maar net zo goed op een menstruatie die er aan zat te komen. Van dat laatste ging ik dus ook maar van uit. ‘Je loopt jezelf alleen maar voor de gek te houden’, dacht ik nog. Een aantal dagen voor mijn verwachtte menstruatie merkte ik dat ik behoorlijk wat witte, dikkere afscheiding had (excuses voor de details!) en mijn borsten toch wel erg in formaat waren toegenomen. Toch hield ik mezelf maar voor dat ik gewoon ongesteld zou worden en wachtte het rustig af.
Het was een gewone maandag avond. Vlak na etenstijd. Mijn ouders waren die dag op visite en hadden een hapje mee gegeten, omdat mijn vriend tot laat moest werken. We hadden patat gehaald. Uiteraard was dat mijn idee, want ik had er behoorlijke trek in. Logisch als je ongesteld moet worden toch?.. Ik heb dan ook niet mijn bord leeg gegeten, maar gevreten. Als een monster! Alsof ik in jaren niks te eten had gehad, propte ik het met geweld naar binnen.
“Ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plek. De ongewone afscheiding, de opgezette voorgevel, de hunkering naar vette hap, ik was inmiddels al dagen overtijd. Ik wilde een test doen. En wel nu meteen!”
Even daarna moest ik naar het toilet. Voor een plas. Zoals gewoonlijk huppelde onze kleine viervoeter, Apple, achter me aan. Want overal waar ik ga, gaat Apple. Dus ook naar het toilet. Braafjes ging ze op haar behaarde bipsje zitten wachten tot ik klaar was met mijn behoefte. Maar toen ik de straal urine warmpjes naar beneden voelde glijden, stond ze op en begon te snuffelen. Eerst haar neusje in de lucht, vervolgens langs de hele wc bril. Ze snuffelde de hele rand af als drugshond die zojuist een paar kilo cocaïne had ontdekt. Heel even vroeg ik me af wat ze nu weer aan het doen was tot ik ineens een koude, maar tegelijkertijd warme rilling door m’n hele lijf voelde gaan. Ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plek. De ongewone afscheiding, de opgezette voorgevel, de hunkering naar vette hap, ik was inmiddels al dagen overtijd én als bonus mijn eigen commissaris Rex die blijkbaar iets heel vreemds aan mijn plas rook.
Ik wilde een test doen. En wel nu meteen! Maar shit, mijn ouders waren er nog en die mochten van niks weten. Als geboren actrice kwam ik van het toilet alsof er niks aan de hand was. Maar in mijn hoofd was het chaos. Hoe graag ik mijn ouders ook om me heen heb, ik wilde nu alleen maar dat ze heel snel naar huis zouden gaan. En gelukkig deden ze dat. Ik zwaaide ze nog even na en het moment dat ik ze de straat uit zag rijden vloog ik met een plastic bekertje naar boven. Eigenlijk wilde ik samen met mijn vriend testen, maar ik kon geen uren meer wachten. Ik moest het weten!
Ondanks dat ik pas nog geplast had, kon ik er nog precies genoeg uit persen om een test te doen. Met bibberende handen en een hartslag dat bijna op hol sloeg, zat ik op het randje van de wc pot te wachten tot de minuten voorbij waren. Die minuten leken uren te duren! Ik kon het niet weerstaan en deed al heel voorzichtig een blik richting wasbak, waar de zwangerschapstest lag. En daar stonden ze. Twee overduidelijk dikke zwarte strepen! Ik sprong op en rende van de badkamer naar de slaapkamer en weer terug. Een keer of 10. Ondertussen rolde de tranen over mijn wangen terwijl ik niet kon stoppen met glimlachen.
De zwangerschapstest in een lief fotolijstje
Ik wilde mijn vriend bellen! Hij moest het ook weten. Maar nee, dit leek me toch geen goed idee en iets te onpersoonlijk. ‘Ik maak er een ‘mini surprise party’ van!’. Op zolder had ik nog een lief fotolijstje liggen waar ik de test in heb gedaan. Deze lijst heb ik ingepakt en deed vervolgens, toen hij eindelijk thuis kwam, alsof ik een verlaat Valentijns cadeau voor hem had. Maar meneer had alle tijd en moest natuurlijk eerst even plassen en uitgebreid wat te eten en te drinken maken. Het duurde en het duurde. Ongeduldig zat ik te hupsen op te bank en hem te commanderen dat hij eens op moest schieten. Toen hij eindelijk naast me plofte, gaf ik hem alles behalve romantisch maar vooral heel zenuwachtig, het cadeau. Hij pakte het uit en er verscheen een brede glimlach. ‘Echt?’ vroeg hij me. Half huilend en half lachend, knikte ik van ja. Vervolgens hebben we een half uur knuffelend voor ons uit zitten staren. Beide konden we het nog niet helemaal geloven.
Maar na een kleine 9 maanden was daar toch echt het resultaat van die twee dikgedrukte zwarte strepen. Ons zoontje Daley. Nog vaak dwaal ik in mijn gedachten af naar dat ene moment. Dat moment wat mijn leven voorgoed heeft veranderd. Dat moment van puur geluk!
Laatste berichten van Mama Kelly (toon alles)
- Mama Kelly: De pijn tijdens mijn bevalling. Pijn? Het was niet te doen, wreed en zelfs onmenselijk! - 3 april 2019
- Mama Kelly: Review LCEE. Een hip, stoer en uniek kledingmerk met mooie fijne stoffen - 24 januari 2017
- Mama Kelly: Review LCEE. Wat een gaaf merk. Stoer, hip en chic! - 11 december 2016
