Mama Leonie: De grootste angst van iedere ouder, het verliezen van je kind. Alleen al bij de gedachte krijg ik kippenvel…

“De jeugd als welbewust doelwit”, kopte mijn krant de ochtend na de verschrikkelijke gebeurtenis in Manchester. De grootste angst van iedere ouder, het verliezen van je kind, is daar op vreselijke wijze werkelijkheid geworden.

Mijn altijd vrolijke mannetje is ziek…

Angst om je kind te verliezen

De angst om je kind te verliezen begint al bij de zwangerschap. Kom je de eerste drie maanden goed door, dan valt er vaak een last van je schouders. Toch blijven er de hele zwangerschap spannende mijlpalen, zoals de 20-wekenecho, de levensvatbaarheid van je baby, de 37-wekengrens. Als je zwangerschap goed verloopt, sta je niet zo vaak stil bij wat er zou kunnen gebeuren. En dat is maar goed ook. Pas op het moment dat er iets gebeurt, ga je dat meer doen.

“In de stoel bij de gynaecoloog leek er in eerste instantie iets niet goed te zijn. Ik probeerde niet in paniek te raken, maar kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.”

 

Mijn zwangerschap

Mijn eerste zwangerschap verliep heel goed, evenals mijn tweede, totdat ik bijna 27 weken op weg was. Op die zekere ochtend had ik ineens een bloeding en vrij snel daarna kreeg ik buikpijn. Eenmaal in de stoel bij de gynaecoloog leek er in eerste instantie iets niet goed te zijn. Ik probeerde niet in paniek te raken, maar kon mijn tranen nauwelijks bedwingen. Want ook al was mijn mannetje nog niet geboren, ik hield nu al zo ontzettend veel van hem!

Nadat meerdere gynaecologen de echobeelden hadden bekeken, bleek gelukkig niet datgene aan de hand te zijn waarvoor werd gevreesd. Na drie dagen ziekenhuis werd ik weliswaar met bankrust naar huis gestuurd, maar ach, mijn mannetje zat nog lekker warm binnen!

Mijn altijd vrolijke mannetje!

Onvoorwaardelijke liefde

Vanaf dat moment ben ik heel bewust stil gaan staan bij alle mijlpalen. Elke week, elke dag was er weer één. Naarmate de tijd verstreek en de buikpijn minder werd, kreeg ik weer vertrouwen in mijn lichaam. Mijn kleine mannetje zou nog wel even blijven zitten.

Met 38 weken begon het opnieuw te rommelen en een halve week later werd Senn geboren! Onvoorstelbaar mooi, nog zo’n prachtig ventje in ons leven! Vanaf het allereerste moment was er die onvoorwaardelijke liefde, een liefde die niet met woorden is te omschrijven. En het besef: dit mannetje wil ik nooit meer kwijt!

Onze eerste baby

Bij onze eerste baby hing ik vanaf het moment dat hij was geboren regelmatig boven de wieg om te kijken of hij nog ademde. Of ik schrok middenin de nacht wakker met een hartslag van 200: heb ik nou écht een paar uur geslapen zonder hem te horen?! Bij onze tweede was dat minder, maar toch betrap ik mezelf na 7,5 maand zo af en toe nog steeds op een onrustig gevoel en dan ga ik even bij hem kijken.

“Ik herinner me dat iemand ooit tegen me zei: ‘Je weet pas echt wat liefde is als je een kind hebt.’ Daar ben ik het mee eens. Maar ik kan je verzekeren dat je pas echt weet wat hartzeer is als je een kind verliest.”

 

Al drie dagen hoge koorts

Maar nu is hij ziek. Al drie dagen hoge koorts, moeite met drinken, hangen in mijn armen en onrustige nachten. Er is niet veel over van mijn altijd vrolijke baby. Het huilen gaat door merg en been en ook míjn tranen zitten hoog, omdat ik zijn pijn voel. Er overvalt me een onbestemd gevoel. Het is een angst die ik voorheen niet kende. Angst dat er iets misgaat met mijn baby, hoe irreëel dat misschien ook is. Baby’s worden nou eenmaal weleens ziek en in veruit de meeste gevallen worden ze ook weer beter. Maar toch voel ik het, de angst om datgene te verliezen waar ik het allermeeste van houd. Een gevoel dat waarschijnlijk altijd in meer of mindere mate aanwezig zal zijn, net zoals bij iedere ouder.

Mijn eigenwijze peuter, maar deze lach doet mijn hart smelten!

Mijn gedachten zijn bij de ouders in Manchester

Bij toeval las ik gisteren een blog van een vrouw die na een zorgeloze zwangerschap vlak voor de bevalling haar tweeling verloor. Zij zegt in haar blog: “Ik herinner me dat iemand ooit tegen me zei: ‘Je weet pas echt wat liefde is als je een kind hebt.’ Daar ben ik het mee eens. Maar ik kan je verzekeren dat je pas echt weet wat hartzeer is als je een kind verliest.” Alleen al bij de gedachte krijg ik kippenvel. Wat moet dat onbeschrijflijk veel pijn doen. Geen enkele ouder zou het verliezen van een kind, hoe klein of groot en op wat voor manier dan ook, mogen meemaken. Mijn gedachten zijn bij de ouders in Manchester en alle ouders die dat wel hebben meegemaakt.

Onvoorwaardelijke liefde, wat een rijkdom!