Mama Leonie: Mijn 1e bevalling verliep behoorlijk heftig. Daarna heb ik veel angst gehad om opnieuw te bevallen

Als je kleine kinderen hebt, is niets fijner dan ’s morgens wakker worden, terwijl er in huis nog een serene rust hangt. Zo ook deze ochtend. Omdat ik sinds mijn eerste zwangerschap gefascineerd ben door alles wat met zwanger zijn, bevallingen en kinderen te maken heeft, begin ik de dag met het lezen van een artikel waar ik via Facebook op stuit. Onderwerp: het krijgen van een knip tijdens de bevalling. Fijn begin van de ochtend ;-). Terwijl ik het artikel lees, gaat er een zucht van verlichting door me heen. Dit hoef ik gelukkig niet nogmaals te ondergaan, want de kogel is door de kerk: mijn tweede bevalling wordt een keizersnede.

Zoals ik in een eerdere blog heb geschreven, verliep mijn eerste bevalling behoorlijk heftig en heb ik daarna een constante angst gehad om opnieuw te bevallen, ondanks de grote wens voor nog een kindje. Tijdens deze zwangerschap zijn er een aantal redenen geweest voor een keizersnede. Pas met 35 weken is duidelijk geworden, dat alle voorwaarden voor een natuurlijke bevalling gunstig zijn en dat ik wat betreft de gynaecoloog natuurlijk mag bevallen. Maar….met een grote maar. Zodra er ook maar iets niet geheel volgens het boekje verloopt, wordt het alsnog een keizersnede. We zijn naar huis gestuurd met de opdracht om na te denken over wat we zelf willen. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om toch voor een keizersnede te gaan.

“Tijdens alle controles is me goed duidelijk gemaakt, dat een keizersnede een zware buikoperatie is die voor de nodige complicaties kan zorgen.”

 

Een gemakkelijke keuze was het niet. Het lastige aan zelf mogen kiezen vind ik, dat je nooit van tevoren weet of je een goede keuze maakt. Wat als er bij een keizersnede toch iets misgaat? Tijdens alle controles is me – voor zover ik dat al niet wist – goed duidelijk gemaakt, dat het een zware buikoperatie is die voor de nodige complicaties kan zorgen. Ik denk dan ook absoluut niet lichtzinnig over een keizersnede, maar het mannetje zal er op één van de twee manieren uit moeten komen.

En één ding weet ik zeker, nooit meer een bevalling zoals de vorige. Toch blijft door mijn hoofd spoken of ik me niet altijd zal blijven afvragen of een natuurlijke bevalling goed had kunnen gaan. Het liefste had ik gezien, dat mijn placenta nog te dicht bij de uitgang zou liggen, zodat er geen andere keuze mogelijk zou zijn geweest. Tegelijkertijd besef ik goed, dat ik met een keizersnede echt niet voor de ‘makkelijke’ weg kies. Een natuurlijke bevalling blijft in mijn geval een risico, ondanks de gunstige voorwaarden, en dan vooral voor onze baby. Bij een keizersnede ligt het risico meer bij mijzelf. Een keizersnede voelt dan ook absoluut niet als falen, maar als de meest veilige manier om onze baby gezond en wel ter wereld te krijgen. En dat is uiteindelijk waar het om gaat.

“Ondanks dat een keizersnede voor veel vrouwen misschien niet de eerste keuze is, tenzij het niet anders mogelijk is, zie ik er totaal niet tegenop.”

 

Inmiddels sta ik volledig achter onze keuze en zijn we tot in de detail op de hoogte hoe een keizersnede in zijn werk gaat. Heel natuurlijk, dat is het fijne van dit ziekenhuis. Ook mag ik ons mannetje na de eerste check door de kinderarts continu bij me houden, iets waar ik me ontzettend op kan verheugen, omdat ik dit zo heb gemist bij de geboorte van ons eerste zoontje. Ondanks dat een keizersnede voor veel vrouwen misschien niet de eerste keuze is, tenzij het niet anders mogelijk is, zie ik er totaal niet tegenop. Ook een keizersnede is een echte bevalling en als je zo door angst bent bevangen door een eerdere ervaring of als er bepaalde risico’s zijn bij een natuurlijke bevalling, is een keizersnede naar mijn mening de beste optie.

Nu we de datum weten, krijg ik nog meer last van nesteldrang dan dat ik al had. Het kamertje, dat al een tijdje klaar is voor gebruik, moet toch wéér een nieuwe accessoire. Mijn huis moet opnieuw grondig worden gepoetst en de drang om op te ruimen is werkelijk verschrikkelijk. Ik heb elk vertrek, alle kastjes en laatjes inmiddels wel 10 keer opgeruimd. Ook schijn ik heel goed aanwijzingen te kunnen geven bij dingen die ik niet zelf meer kan, zoals ons bed verschonen. Toch leuk als je man aangeeft blij te zijn dat je straks een tijdje uit de running bent, omdat hij de dingen dan op zijn manier kan doen. Oeps…

“Ik ben er klaar voor, laat dat schoppende kereltje in mijn buik maar komen!”

 

Daarnaast bekruipt me deze week ineens het gevoel dat mijn kleine, maar toch al zo grote mannetje straks niet meer alleen is… Een heel gek gevoel en het zorgt met momenten voor een stortvloed aan tranen. Ik knuffel hem zoveel ik kan en vertel hem om de haverklap hoeveel ik van hem houd. Als ik hem vraag: “Je weet toch dat mama héél veel van je houdt?” en hij antwoordt met zo’n lief klein stemmetje: “Ja”, dan kan ik mijn tranen nauwelijks meer in bedwang houden. Zou dat dan het gevoel zijn wat je hebt ten opzichte van je eerstgeborene? Hoe dan ook, ik geniet intens van deze laatste tijd alleen met mijn mannetje en laat hem zoveel mogelijk weten dat papa en mama de hele wereld van hem houden, ook als er straks ineens een babybroertje is waar veel aandacht naar uitgaat. De aandacht verdelen zal in het begin vast en zeker even wennen zijn, zowel voor hem als voor ons, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat zich vanzelf wel wijst. Ik ben er klaar voor, laat dat schoppende kereltje in mijn buik maar komen!