“Als jij mij vraagt, zeg ik ‘nee’”, heeft mijn vriend altijd gezegd. Wat was het een opluchting dat hij twee maanden geleden toch vol overtuiging ‘ja’ zei toen ik hem ten huwelijk vroeg! Hij wilde wel trouwen, ooit, als we de 60 zouden zijn gepasseerd. We hebben er in de afgelopen jaren redelijk wat gesprekken over gevoerd, maar wat ik ook voor argumenten aanvoerde, hij bleef voet bij stuk houden. Zelfs toen ik zwanger was van ons eerste kindje was er geen speld tussen te krijgen. En trouwen alleen omdat ík dat zo graag wilde, vond ik dan ook weer geen goed idee. Trouwen doe je, omdat je dat beide graag wilt.

Als klein meisje droomde ik altijd van een grote bruiloft met heel veel gasten en een prachtige witte prinsessenjurk. Enigszins teleurgesteld was ik dan ook wel toen ik al vrij snel merkte dat trouwen er überhaupt niet in zou zitten. Op een gegeven moment heb ik me erbij neergelegd, want was dat trouwen nou echt zo belangrijk voor me? Ik had een ontzettend leuke man aan de haak geslagen – of eigenlijk hij mij 😉 – met wie ik inmiddels een prachtzoon heb en het krijgen van een kind zegt naar mijn mening meer dan trouwen. Met een kind ga je een relatie aan voor het leven. Toch begon het opnieuw te kriebelen op het moment dat ik een paar maanden zwanger was van ons tweede kindje. Steeds vaker dacht ik, zal ik het gewoon doen? Durf ik het te vragen? Wat als hij écht ‘nee’ zegt?

“Ondanks dat ik altijd heb gezegd nooit zwanger in een bruidsjurk te willen verschijnen, wilde ik dat nu juist erg graag.”

 

Op Vaderdag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en samen met ons zoontje de grote vraag gesteld. Een goed idee vond ik dat, want zeg nou zelf, je zwangere vriendin en je vooralsnog allerliefste zoontje kun je toch niets weigeren?!? Natuurlijk had ik het antwoord ‘nee’ in mijn hoofd geprent. Mijn hart bonsde dan ook in mijn keel toen ik de kamer binnenliep. Eigenlijk begon ik vooral direct te huilen. Van de spanning, de zwangerschapshormonen en overige emoties die bij zo’n vraag om de hoek komen kijken.

Een enorm verbaasd gezicht met daarop een grote glimlach keek me aan: “Echt?!?” Ja echt! En gelukkig kwam toen het antwoord dat ik wilde horen: “Ja!” Mijn dag en de weken daarna konden niet meer stuk. We hebben urenlang zitten filosoferen over wat we dan voor bruiloft zouden willen. De eerste belangrijke vraag was: voor of na de bevalling? Ondanks dat ik altijd heb gezegd nooit zwanger in een bruidsjurk te willen verschijnen, wilde ik dat nu juist erg graag. En ondanks dat ik altijd graag een grote bruiloft heb gewild, wilde ik dat nu juist absoluut niet.

“Trouwen is iets ontzettend moois, maar als ons baby’tje daadwerkelijk zo vroeg ter wereld zou zijn gekomen, zou het trouwen me even niets meer zeggen…”

 

Maar na een paar weken voorpret kwam er een kink in de kabel. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege bloedverlies gevolgd door buikpijn en erg veel pijnlijke harde buiken. Na drie dagen mocht ik naar huis, alleen onder de strenge voorwaarde dat ik volledige rust zou houden. Maar hoe doe je dat met een kind van bijna twee jaar en een bruiloft in de planning?? Even zag ik alles in het water vallen, maar al snel kwam ik erachter dat de meeste dingen vanaf de bank te regelen zijn en dat ik nu vooral moest zorgen dat onze kleine baby nog een tijdje zou blijven zitten. Want 27 weken is echt te vroeg om te bevallen…

Na vier weken rust is het me met behulp van mijn vriend en geweldig lieve ouders gelukt om van de bank af te komen, me zelfs weer goed te voelen – ondanks dat ik niet meer alles kan en mag – én om alles voor elkaar te hebben voor de bruiloft. En dus verschijn ik over een paar dagen met een 32 weken zwangere buik in een mooie, simpele, maar tóch witte jurk voor onze families en beste vrienden.

Zenuwachtig ben ik niet, want ik trouw met mijn grote liefde, met mijn eerste zoontje aan mijn zijde en met mijn tweede zoontje nog veilig in mijn buik. En dat is waar het eigenlijk om gaat: je geliefd en gelukkig voelen en jouw liefde en geluk met een ander kunnen delen. Trouwen is iets ontzettend moois, maar als ons baby’tje daadwerkelijk zo vroeg ter wereld zou zijn gekomen, zou het trouwen me even niets meer zeggen… Voor mij is het de kers op de perfecte slagroomtaart en die perfecte slagroomtaart is mijn prachtige gezin!