Dat een bevalling geen pretje is, is geen wereldnieuws. Na alle bevallingsverhalen aangehoord te hebben (lees van met spoed naar het ziekenhuis, tot aan 32 uur lang weeën, tot aan uitscheuren en hechten) was ik het wel zat. Kom maar op met die bevalling!

Ik liep al meer dan 41 weken rond met een behoorlijk dikke buik en was er nu ook wel klaar mee. Dus hop de auto in, naar de verloskundige om te strippen. Ik was super nerveus, maarja ook dat zal je niks verbazen, want als je weet wat je te wachten staat (google even op strippen) dan schrik je jezelf toch wel even rot. Maar goed, daar lag ik dan. De stagiaire ging een poging wagen, ze liep haar laatste stage en was bijna afgestudeerd. Prima. Rustig blijven, ademhalen en doe je ogen maar dicht zei ze. Oei, auw, pff… Nou dat viel me alles mee gelukkig, nu vol goede moed naar huis en laat de weeën maar beginnen. Een uur later: niks. 2 uur later: geen eens een krampje. 2 dagen later: nog een poging wagen om te strippen. Dit keer door de verloskundige zelf, AUW iets hardhandiger dan de stagiaire! Maar goed wie weet had het meer effect.

Daar zat ik dan 41+5 bij de gynaecoloog, het strippen had geen effect gehad. Ik kreeg nu een ballonnetje, het plaatsen hiervan was erg ongemakkelijk maar deed geen zeer. Ik wilde graag thuis bevallen, dus op naar huis. Als de ballon eruit zou vallen voor 09.00 uur de volgende ochtend, zou een thuisbevalling nog kunnen lukken. Dus nu weer wachten en de nacht doorkomen. Maar eerst MCDONALDS! We hadden trek na al dat wachten in het ziekenhuis, het smaakte goed. Tot we een uurtje thuis waren… Ik werd me toch een partij misselijk, hoi toilet/dag hamburger! Oke… het zal er wel bij horen, laten we maar gaan slapen nu het nog kan.

Om 5 uur ’s nachts had ik na wat krampen toch echt het gevoel dat er iets uit moest. Op naar de toilet en ja hoor, daar kwam de ballon. Wat een vies gek ding om te zien, ik mocht hem weggooien maar kon het niet laten om hem eerst even te bestuderen. Een hongerig gevoel overviel me, ik dook de voorraadkast in; ontbijtkoek lekker! Heb het precies na 2 happen opgegeven. Dit gaat niet meer lukken, ik was zo misselijk! Waar had ik die rode emmer ook alweer gelaten?

07.00 uur, huh zijn dit nou gebroken vliezen? Het was niet zoveel als ik had gedacht maar het was ook niet niks. Toch de verloskundige maar gebeld en die was happy! Dus ik ook! Om 10.00 uur zou ze komen voor een check. Mijn vliezen bleken nog niet gebroken, ik had wel al 2cm ontsluiting dus nu was de keuze aan mij. Vliezen breken brengt infectie gevaar met zich mee, maar langer afwachten had ook zo zijn gevaren omdat ik thuis was geweest met een ballon, dan zou het waarschijnlijk een bevalling in het ziekenhuis worden. Gekozen voor vliezen breken, wow wat een plas vruchtwater! Dit was wel even wat anders dan om 7 uur vanmorgen.

“De verloskundige checkte hoe het met de ontsluiting ging. 4 cm. Fuck, hoe dan?! Ik trek dit niet, ik wil naar het ziekenhuis en wel nu, haal het kind eruit riep ik.”

 

Ik had nog geen weeën, alleen wat kleine krampjes dus om 13.00 uur zou de verloskundige terugkomen voor een check. Niet lang daarna begonnen de krampjes toch echt wel flinke krampen te worden en ook regelmatiger. Wat ik dacht: nou als dit de weeën zijn, hou ik het makkelijk vol! Wat een aanstellers zeg, ik heb vast een hoge pijngrens! Een uur later piepte ik wel anders. Mijn vriend belde om 12.00 de verloskundige om te vertellen dat ik een beetje van de wereld was door de pijn. De weeën waren heel heftig en zaten in mijn rug. Vreselijk, daarbij was ik ook nog eens spuugmisselijk. De rode emmer was mijn grote vriend. De verloskundige checkte hoe het met de ontsluiting ging. 4 cm. Fuck, hoe dan?! Ik trek dit niet, ik wil naar het ziekenhuis en wel nu, haal het kind eruit riep ik. Maar helaas, het leek wel alsof ze niet eens hoorde wat ik zei. Achteraf goed ook, want een uur later en heel wat verschillende houdingen verder kreeg ik weer een check. 6cm. ‘Lotte je gaat de goede kant op!’ Ja jij kan makkelijk praten dacht ik, jij ligt hier niet met rugweeën potverdikkie (zacht uitgedrukt).

Oke laten we gaan douchen zei de verloskundige, dat helpt. NEE ik wil niet. ‘Ja maar doe nou maar het helpt echt’. NEE ik wil niet douchen en geef me mijn rode emmer terug!! Zo ging het nog ongeveer een uur door. Toen kreeg ik ineens een druk gevoel, en niet zo’n klein beetje ook. Even checken, 7cm. MEEN JE DIT, hoe lang duurt het nog ik hou het niet vol, breng me nu naar het ziekenhuis alsjeblieft! De reactie op mijn gesmeek was alles wat ik niet wou horen; ‘je bent nu in een stadium waarop alle vrouwen tijdens een bevalling willen opgeven’. Ja dus ?! Ik ben toch niet alle vrouwen?! Dacht ik. Weer een druk gevoel, het werd steeds erger. Even op het toilet proberen te zitten, maar niet mee persen met de druk. Oke, makkelijker gezegd dan gedaan. Dit werkt niet, terug op bed dan maar.

Ik moest op handen en knieën gaan zitten, nog voor ik mijn knieën op het bed had, werd de druk van de wee zo heftig dat ik bijna omviel. Op mijn zij dan maar, kruik in de rug en wat je ook doet niet mee persen. Lekker makkelijk lullen, ik kon het niet tegen houden, het ging vanzelf. Ik denk dat het maar goed is, dat ik op dat moment geen jachtgeweer bij me had. Echt heel aardig was ik niet volgens mij, maar nou en, mijn hele lijf klapte ineen bij iedere wee. Ja ik heb gegild. En ja ik heb ook geschreeuwd.

Niet heel veel later mocht ik eindelijk mee persen! ‘Dit gaat ineens wel heel snel’, riep de verloskundige. ‘bel de kraamzorg voor assistentie!’ Dat persen was een heerlijk gevoel, wat een opluchting. Warme washandjes klaar en gaan! Ik veranderde snel van gedachte, PFF hoe lang moet ik nog? Ongeveer 6x zei de verloskundige. Shit, ik sta in brand. Zo voelde het. Na nog 2 keer persen en wat geschreeuw hier en daar werd daar dan eindelijk onze mooie zoon Remy geboren om 16.34 uur. Het persen duurde in totaal maar 8 minuten, de hele bevalling vanaf het moment dat de weeën begonnen incl. persen maar 4.5 uur.

Wauw. Wauw. Wauw. Dit is hem. Dit is mijn kind, mijn alles, eindelijk! Remy was kerngezond, en terwijl hij op mijn borst lag te huilen poepte hij alles onder. Fijn, nu al een kind van zijn vader HAHA. Remy werd gecheckt en scoorde meteen 10 van de 10 punten. Hij was een flinke jongen, woog 4020 gram en was 53 cm lang. Tijdens zijn check kreeg ik ook een check, ik was niet uitgescheurd! Ik kreeg toch 1 kleine losse hechting, ach ik mag niet klagen! Van het hechten voelde ik niks, ik zat op een wolk.

Remy kreeg na een poetsbeurt zijn eerste pakje aan en toen werden we even met zijn drietjes alleen gelaten. Er ging van alles door mij heen, ik was zo trots. Maar nu kreeg ik toch eigenlijk wel weer honger en de nieuwe papa ook… Hij bestelde pizza. Tegelijk met de pizza kwamen mijn moeder, broertje, schoonmoeder en schoonzusje binnen. Allemaal op bezoek om voor het eerst bij Remy te kijken. Het gevoel dat ik kreeg kan ik moeilijk omschrijven, toch denk ik dat ik aan een woord wel genoeg heb: GELUK. En die pizza? Die pizza was niet te vreten.