We waren veertien jaar oud en dus, weet ik nu, nog kinderen. En ondanks dat maar weinig mensen ons serieus namen wist ik dat dit voor altijd zou zijn. Wat ‘voor altijd’ betekende was voor mij onbekend maar dat ik wilde dat dit nooit zou stoppen was zeker. Elke dag fietste we samen naar school en waren onafscheidelijk.
Toen we oud genoeg waren en klaar met school gingen we samenwonen, op een plek waar je nog niet dood gevonden wil worden maar goed dat deed er toen niet toe. Nog voordat we überhaupt stromend water en elektriciteit hadden sliepen we er al, zo graag wilde we een plekje voor ons samen.
“Mijn man is militair. Marinier om precies te zijn. En dat betekend dat ie veel van huis is.”
Juni 2014, na tien jaar verkering, trouwden we en drie weken later kochten we een huis. Samen met de hond en de katten verhuisde ik naar het nieuwe huis. Met als doel om het helemaal af te hebben als hij thuis zou komen.
Ja, daar begint het deel dat minder standaard is. Hij (ik zal hem J. noemen) is militair. Marinier om precies te zijn. En dat betekend dat ie veel van huis is. Ongeveer 6 maanden per jaar. Soms leuk. Meestal stom 😉 Dat weerhield ons er echter niet van om ons gezinnetje uit te willen breiden. En zo werd eind Augustus 2015 Vivy (spreek uit als: Vivie) geboren.
Ik had vroeger helemaal niet de droom om moeder te worden. Wilde wel kinderen maar het was niet het enige waar ik aan kon denken. Maar wow wat is het leuk om mama te zijn! Vivy en ik zijn dus veel met z’n tweetjes en dan maken we er het beste van tot dat onze grote, stoere liefde weer thuis komt.
Laatste berichten van Mama Marthe (toon alles)
- Mama Marthe: Ja dit is wel even een DING. Manlief wordt op Aruba geplaatst, voor één jaar! - 14 november 2017
- Mama Marthe: Een leven met regelmaat blijft lastig met een militair als man - 6 december 2017
- Mama Marthe: Heb extra van Moederdag genoten en het feit dat ons familietje compleet is! - 8 november 2017
