Zo dat is inmiddels weer een tijdje geleden. En in de zoektocht naar het volgende onderwerp om over te bloggen kreeg ik heel veel vragen en berichtjes of het over de bevalling kon gaan… Uhm ja en nee, ik vind namelijk een bevalling privé, een bijzonder moment voor het gezin en de verloskundige.

Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn bevalling meer op een soort van open-dag leek. Aangezien onverwacht mijn 2 zussen en moeder ‘front row’ zaten en ik het laatste project was van een stagiair die nauwkeurig op de vingers werd gekeken door haar begeleider, mijn verloskundige. Een ding scheelt, je bang maken met horror verhalen ga ik je zeker niet, want ik heb de geboorte van Noa als super positief ervaren!

Ik was 2 weekjes over mijn uitgerekende datum heen en was de dag ervoor net voor controle in het ziekenhuis geweest. En je raad het al ik was er klaar mee. Ik had zelf al alles geprobeerd van uitgebreid dansen, poging tot de running man, van stoelen springen, traplopen, ananas eten tot ik erbij neerviel, maar helaas. In het ziekenhuis waren ze dan ook van plan om er een echt feestje van te maken. Ze wilde ballonnetjes plaatsen en een echt slaapfeestje geheel in style met een lelijke pyjama…Verschrikkelijk! Normaal ben ik wel van de feestjes en de ballonnen maar een ballonnetje downstairs is niet zo mijn ding. Zeker niet als er dan om de 5 minuten een vreemdeling eventjes komt kijken hoe het ervoor staat.

“Ik zag het al helemaal voor me, weeën die steeds weg zouden vallen, een heel weekend puffen, verplicht in het ziekenhuis moeten blijven en dan niet te vergeten al dat extra gewroet in mijn ladypart.”

 

Lichtelijk in shock en half jankend stapte ik dus in de auto naar huis, waarna ik alle registers open heb getrokken. Druk bezig met huppelen en van stoelen af springend schakelde ik mijn eerste hulplijn in, mijn eigen moeder, die er zo snel mogelijk aan zou komen met “wonderolie”. Ook gelijk de acupuncturist in geschakeld en heel het internet afgezocht om te zorgen dat dit eigenwijze meisje toch zelf zou komen. Dit bleek achteraf allemaal niet nodig.

Met buikenpijn ging ik naar bed… Nog steeds zeer negatief over de ingeplande afspraak in het ziekenhuis. Zo wou ik het namelijk echt niet, ik zag het al helemaal voor me, weeën die steeds weg zouden vallen, een heel weekend puffen, verplicht in het ziekenhuis moeten blijven en dan niet te vergeten al dat extra gewroet in mijn ladypart door die 20 verschillende mensen, no way!

De volgende ochtend werd ik weer wakker met buikpijn. Pfff… nog 1 dag tot mijn “feestje”. Maar toen de buikpijn erger en erger werd, was ik dolblij! Ik realiseerde me dat dit weeën waren. Nog een flinke slok wonderolie heb ik genomen om te zorgen dat ze vooral niet meer weg zouden vallen. Ook ben ik maar aan het stofzuigen en schoonmaken geslagen om te zorgen dat de weeën heerlijk op gang zouden blijven.

Toen ik dat niet meer trok zijn we maar gaan timen en een film gaan kijken. Ik moest ondertussen steeds gekkere posities aannemen om ze op te kunnen vangen (in de buurt van onze bank staat mijn voorhoofd nog steeds prachtig op ons muurtje afgedrukt). De verloskundige was gekomen om te kijken en gaf aan nog even vol te houden. Shit ik had verwacht al op minstens 8 cm te zitten! Toen ik daarna moest overgeven en ook mijn vliezen braken ging het super snel. Manlief belde nog de verloskundige, waar ik aangaf echt te moeten gaan rijden omdat het kind er nu echt uit ging vallen.

Nou toen moest het zeekoetje nog de mini cooper in… Verschrikkelijk, zeker als je bij de uitrit je moeder in de auto tegen komt en je man alle tijd neemt om het raampje naar beneden te doen en te willen gaan vertellen wat er wel niet aan de hand was. Ik heb geloof ik iets onvriendelijks geschreeuwd, wat weet ik eigenlijk niet meer. En zo croste mijn moeder achter ons aan en belande ze uiteindelijk bij ons op de verloskamer. Tja, ik dacht dat gaat nog 24 uur duren. Is ook zielig als ze al die tijd op de gang moest blijven. Zij trommelde ook mijn zussen op die me ook even wouden aanmoedigen, en ook die mochten blijven want ik was er nog steeds van overtuigd dat ik daar nog op zijn minst 20 uur zou liggen…

“Heel gek, er word opeens een klein mensje op je buik gelegd en dan ben je mama. Het is waar: op dat moment ben je alles vergeten! Echt alles, zelfs die hele zware zwangerschap, de pijn alles.”

 

De weeën waren inmiddels echt heftig dus ik spuugde alles onder, was behoorlijk uitgeput en mijn lieve man kon niet hard genoeg duwen op mijn onderrug. Want ja ik had heeeeeeele lange rug weeën maar tevens ook weeën in me buik. En wat was het fijn om op dat moment mijn zus (de middelste van ons 3e) naast mij te hebben. Ze wist me te kalmeren en hielp me concentreren op mijn ademhaling.

Niet veel later werd Noa geboren. Heel gek, er word opeens een klein mensje op je buik gelegd en dan ben je mama. Het is waar: op dat moment ben je alles vergeten! Echt alles, zelfs die hele zware zwangerschap, de pijn alles. Ze was het allemaal meer dan waard! Ik heb zelfs gezegd, “oh als dit het was”.

Ik had me serieus voorbereid op een heftige zware bevalling van minstens 24 uur, met hechtingen tot achter me oren en dat ik heel het ziekenhuis bij elkaar zou schreeuwen. Niks was minder waar. Een super vlotte bevalling en liggen krijsen heb ik niet. Wel gekke opmerkingen. Dat mijn man een gigantisch cadeau moest halen. En een snauw naar de verloskundige dat ze het maar even lekker zelf moest doen toen ik niet mocht persen. En dan nog tegen de kraamhulp die binnenkwam en gelijk kon zien of het hoofdje zichtbaar was “zo das nog is binnen vallen, welkom”.

Dus alsjeblieft lieve dames die nog moeten, laat je niet gek maken door alle verhalen en zeker niet door tv programma’s met gillende vrouwen. Die gillen om een ruggenprik, ja het is pijnlijk maar prima te doorstaan. Hoe rustiger jij bent en hoe meer ontspannen, des te beter. Oh, en het feit dat iedereen naar je ladypart staat te staren, so be it, dat kan je dan ff niet schelen. Ook ik vond dat zwaar ongemakkelijk en heb er ontzettend veel ongemakkelijke grappen over gemaakt. Maar die dames zien dat letterlijk dagelijks. En je partner? Mocht die nou echt een rare opmerking erover maken, gewoon platte hand in het gezicht 😉

Onze Noa Maria werd 3 december om 23:33 geboren. 12 dagen later dan gepland, maar perfect op tijd!