Vorige week was er van mij helaas geen blog. Ik was een soort van gecrasht, iets waar je eigenlijk niemand over hoort… Ja alleen als het bij die ene buurvrouw gebeurd of die moeder op de crèche, zolang het maar bij een ander is. Vorige week dus bij mij. Opzich ook niet gek, als je je bedenkt dat ik net 3,5 maand moeder ben, sinds een maand werk, onze trouwe mini viervoeter nog steeds de behoefte voelt om overal tegen aan te plassen en nahja zo kan ik doorgaan met een opsomming aan oorzaken.

Toen ik zwanger was gierde de hormonen al door mijn lijf, wat uiteraard meer dan logisch is. Maar na de geboorte van onze kleine diva is het na mijn idee niet minder geworden. Ik kan nog steeds brullen om de reclame met de kleine ezeltjes en om een stofwolkje in de hoek van onze slaapkamer. Ja stofwolkje, amper te zien met het blote oog. Maar voor mij een doorn in het oog, aangezien de hormonen nog steeds zorgen voor een heftige vorm van nesteldrang. Alles moet blinkend schoon zijn. Als Noa ’s avonds gaat slapen poets ik doodmoe nog het complete huis. Ja knetter gestoord, maar als ik het niet doe barst ik ook weer in janken uit… Eerder had me dit weinig kunnen schelen en had ik de deur achter me dicht getrokken om me op een ander moment druk te maken over de chaos in huis.

Vorige week… Noa sliep al de hele week niet lekker, Bailey had al weer meerdere keren tegen zijn favoriete gordijn gepiest en de rest wou ook allemaal niet echt mee zitten. Het breekpunt was vrijdag morgen, tijdens het voeden van ons mopperende meisje die al de hele morgen niet wou stoppen met huilen. Ik kreeg om 11 uur een appje “waar ik bleef?”. Nooooooo… ik moest dus toch om 11 uur in de winkel beginnen in plaats van 13 uur!! Op dat moment moest ik me ook nog klaarmaken, was Noa nog steeds hysterisch aan het huilen en had mijn man allang terug moeten zijn van zijn afspraak… Yep je raad het al, jankend, compleet met rode ogen en snotneus stonden Noa en ik voor het keukenraam te ijsberen, wachtend op enig teken van paps.

“Het is meer dan logisch dat je als moeder maar ook als vader op een gegeven moment even instort. Je hele wereld staat namelijk op zijn kop na de geboorte…”

 

Waar we bij binnenkomst allebei hysterisch huilend in paps armen vlogen. Uiteindelijk was ik 2 uur te laat op me werk, waar ik ook nog heerlijk heb staan janken bij me collega die alleen vroeg “wat is er? Ik zie het aan je ogen” en ja die vraag was genoeg voor weer een compleet tranendal. Gelukkig mocht ik tijdens een VIP dag in een modezaak de klanten voorzien van een mooi make-upje, helemaal mijn ding! Het was een wat oudere doelgroep en terwijl ze het met mij over hun kinderen, kleinkinderen en één mevrouw het zelfs over haar achterkleinkinderen had, bleef alleen maar door mijn hoofd malen, zie die hebben het ook overleefd Maryse!

Maar toch vraag ik me af. Waarom hoor je hier niemand over. Het is meer dan logisch dat je als moeder maar ook als vader op een gegeven moment even instort. Je hele wereld staat namelijk op zijn kop na de geboorte… En als je dan eindelijk gewent bent moet je ook alweer aan het werk. En als ze dan 2 nachten aan één stuk door huilt of je in ieder geval wakker houd terwijl je wel weer fris en fruitig op je werk moet zijn, vind ik het meer dan logisch dat je jezelf op een gegeven moment even moet opladen. En nee ik vind je dan echt geen slechte ouder en je houdt ook niet minder van je kind, maar dan is het tijd voor een beetje me-time.

Zo had ik zaterdag een schoonmaakster opgetrommeld voor een flinke poetsbeurt en ben ik aan de slag gegaan met één van mijn hobby’s. Heerlijke dingen bakken en de hele dag in de keuken doorbrengen. Toen de schoonmaakster weg was kan je wel begrijpen dat die hormonen van mij nog niet helemaal tevreden waren en ik dus alles nog even over heb gedaan?? Maar waar het om ging: ik was de volgende dag weer vol energie en opgeladen. Heerlijk, ik kan weer 3,5 maand vooruit??

Tot volgende week!
Liefs Noa en Maryse