Na een positieve zwangerschapstest had ik heel veel vragen. Gelukkig werk ik op de internationale school veel samen met de schooldokter en kon ik met al mijn vragen bij haar terecht. Zij was dus ook één van de eerste die ik vertelde dat ik zwanger was. De schooldokter vertelde me dat ik zo snel mogelijk een afspraak moest maken met de gynaecoloog en dat ik me moest registreren bij een ziekenhuis tussen week zeven en acht. Ik geloof dat ik toen vijf weken zwanger was en ik heb dus maar meteen een gynaecoloog gezocht met de hulp van de schooldokter.
Ik kon in week acht van mijn zwangerschap terecht bij de gynaecoloog en daar hadden we de eerste echo. Het was heel mooi om het hartje op het beeldscherm te zien kloppen. Ik heb me in het eerste trimester vaak zorgen gemaakt of alles wel goed was en een bezoek aan de gynaecoloog of het ziekenhuis hielp me enorm. Ik kon alles weer even loslaten zodra ik zag dat de baby in mijn buik heel tevreden was. In week tien kregen we nog een echo en in week elf mochten we in het ziekenhuis voor nog een echo komen. Ik had toch weer iedere keer de bevestiging nodig dat alles goed was en ik was dus erg blij met alle echo’s.
Ik was tien weken zwanger toen ik een weekendje naar Londen ging met mijn zusje. Dit gaf mij de kans om haar te vertellen dat ze tante zou worden. Ik had een fotolijstje voor haar ingepakt met daarop de tekst: ‘Only the best sisters get promoted to aunts’. (Alleen de beste zussen krijgen de promotie tot tante) Ik heb haar vervolgens gefilmd en haar verteld dat ze dit cadeautje van mijn man kreeg en hij graag haar reactie wilde zien. Haar reactie was geweldig en heel ontroerend. Ze had het totaal niet aan zien komen en was heel erg enthousiast. Ik vond het geweldig om haar reactie te zien en het idee dat ik zwanger was werd voor mij ook steeds meer realiteit.
“Ik vertelde het nieuws aan mijn zusje. Ik vond het geweldig om haar ontroerende reactie te zien en het idee dat ik zwanger was werd voor mij ook steeds meer realiteit.”
We hebben in de twee weken daarna al onze broers en zussen verrast met ons blijde nieuws en daarna ook onze vrienden. We hebben gelukkig veel reacties kunnen filmen en ik kijk deze filmpjes geregeld nog eens terug. Hier word ik heel erg blij van. Rond deze tijd heb ik ook mijn werk geïnformeerd en dit vond ik erg spannend. Ik wist niet goed hoe er gereageerd zou worden. Ik had goed nagedacht over hoe ik het wilde zeggen en gelukkig waren de reacties erg positief.
Week dertien was intussen begonnen en net toen ik dacht dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken (de kans op een miskraam werd nu toch echt veel kleiner) schrok ik me kapot. Zondag avond had ik een lichte bloeding, maar maandag ochtend was de bloeding flink wat heftiger. Ik begon meteen te huilen en het toeval was dat mijn man op dat moment in mijn kantoor zat. Nadat ik hem vertelde wat eraan de hand was belde ik mijn baas om haar te vragen of ik naar het ziekenhuis kon gaan. Ze stond erop dat Chris met me mee zou gaan (erg fijn dat we op dezelfde school werken). Na uren wachten in het ziekenhuis werd ons verteld dat er wat spanning stond op mijn baarmoeder die door de groei naar boven werd getrokken; volkomen normaal en niks om me zorgen over te maken. Ik kreeg magnesium voorgeschreven en ik moest mijn gynaecoloog er over een weekje nog eens naar laten kijken. De bloeding is dezelfde dag gestopt en ook niet meer terug gekomen. Het was toch even schrikken.
De kerstvakantie zat er nu langzaam aan te komen en we zouden voor drie weken naar Nederland gaan. Ik kwam met het idee om mijn moeder en zusje uit te nodigen voor een pretecho. Tijdens deze echo kregen we te horen of we een jongetje of een meisje krijgen. Daar over de volgende keer meer.
Mama Mijke
