Het is al weer 12 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, natuurlijk zal ik haar nooit vergeten en blijft het gemis altijd bestaan. Maar in 12 jaar tijd slijt het verdriet en ga je door met je leven.

In de afgelopen 12 jaar zijn er zeker momenten geweest dat ik dacht: “Mam kon ik je nog maar om advies vragen, of kon je dit maar meemaken”. Maar nog nooit ben ik me zo sterk bewust geweest van het gemis van mijn moeder dan nu ik zwanger ben.

Het eerste moment dat ik me daar echt bewust van was, was op het moment dat ik een bericht kreeg van mijn zus waarin zij aangaf dat mijn nichtje de waterpokken had. Heel vervelend voor haar natuurlijk, maar de waterpokken en een zwangerschap zijn ook niet de beste combinatie. Toevallig had ik onlangs de groeiboekjes van mij en mijn partner van zolder gehaald om dingen te vergelijken en ik dacht dat deze informatie hierin wel was opgenomen. Bij mijn partner kon ik precies zien wanneer hij de waterpokken had gehad, maar in mijn boekje was daar niks over te vinden. Bij een derde kind wordt er minder genoteerd als bij een eerste of een tweede denk ik, want dan heeft moeders het wel heel druk natuurlijk.

De eerste persoon die ik normaliter bel om dingen over vroeger te vragen, had me net een bericht gestuurd over haar dochter, dus het zou raar zijn te vragen of zij wist of ik de waterpokken had gehad. Ook een telefoontje met mijn vader leverde niet de informatie op die ik nodig had helaas.

Via het internet kwam ik erachter dat het merendeel van de volwassenen de waterpokken heeft gehad en van een klein percentage dat ze niet had gehad, was weer het grootste gedeelte toch immuun. Daar mijn zus en broers de pokken wel hadden gehad, ging ik er maar vanuit dat ook ik ze had gekregen of in ieder geval immuun was.

“Vooral praktische vragen en ervaringen had ik graag met mijn moeder gedeeld.”

 

Ik vond het heel vervelend dat ik niet even mijn moeder kon bellen om haar te vragen hoe alles zat, maar was hier al snel weer overheen. Ook toen ik te horen kreeg dat ik een hernia bleek te hebben en het dragen van de baby zwaarder en pijnlijker werd, had ik haar graag gevraagd hoe zij dat bij de zwangerschap van mijn broertje heeft gedaan en volgehouden. Vooral praktische vragen en ervaringen had ik graag met haar gedeeld. Gelukkig kon ik met veel praktische vragen wel bij mijn zus terecht en daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

“Continue beweging in mijn buik, kleine drukteschopper dat hij is.”

 

Een aantal weken geleden vroeg mijn schoonmoeder hoe het met de kleine ging. Ik vertelde haar dat het een kleine ADHD’er was, die mama totaal geen rust geeft. Continue beweging in mijn buik, kleine drukteschopper dat hij is. Mijn schoonmoeder vertelde toen dat hij dan precies zijn vader is, want hij was ook zo een kleine druktemaker die zijn moeder blauwe plekken bezorgde bij het leven. Ik vond dat natuurlijk heel leuk om te horen, maar tegelijkertijd viel het me ook heel erg zwaar. Ik wilde ook weten hoe ik me heb gedragen in de buik van mijn moeder! Ik wilde ook weten of ik mijn moeder toen al grijze haren had bezorgd. En terwijl mijn schoonouders vrolijk verder vertelden over mijn partner, voelde ik verdriet, boosheid en heel zware jaloezie en was ik me niet meer geheel bewust van wat er werd gezegd.

Dat moment is me echt heel zwaar gevallen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik haar nog niet zo erg gemist en nog nooit was ik zo jaloers geweest over het feit dat ik geen moeder meer heb en anderen wel. Al voor die tijd schreef ik mijn ervaringen met betrekking tot de zwangerschap op, maar daarna vond ik dat nog veel belangrijker. Ik moet er niet aan denken dat onze kleine man moet opgroeien zonder één van zijn ouders. Maar mocht dat gebeuren, dan kan hij altijd teruglezen wat mijn ervaringen zijn met betrekking tot hem en hoe hij in mijn buik, en straks als hij geboren is, leefde en wat hij heeft meegemaakt.

“Moeder zonder moeder zijn is totaal niet gemakkelijk.”

 

Als de kleine straks is geboren, zullen er vast en zeker nog vaker momenten komen dat ik graag mijn ervaringen of vragen zou willen delen met mijn moeder. Moeder zonder moeder zijn is totaal niet gemakkelijk. Gelukkig heb ik een heel lieve zus die mij veel kan vertellen en heb ik ook ontzettend lieve schoonouders die er voor mij zijn en die mij in ieder geval kunnen vertellen in welke opzichten de kleine man op zijn vader lijkt. Deze verhalen zou ik zeker niet willen missen en ik neem het ze ook zeker niet kwalijk dat zij deze herinneringen naar boven brengen. In het begin zal dit niet altijd makkelijk zijn en wellicht komt dat gevoel van jaloezie en verdriet nog wel weer eens boven tafel. Maar ook dat zal weer slijten en ik zal er steeds beter mee om kunnen gaan.

Gelukkig heeft mijn moeder wel vaker verteld hoe wij vroeger als kind waren. Ik was meer een jongetje dan een meisje. Ik klom in bomen, was het gelukkigst als ik met modder kon spelen, had altijd kapotte knieën, glipte de poort uit als mijn broer of zus thuis kwamen, rokken waren niet aan mij besteed en ook lang haar was geen goede optie voor mij.

Wat dat betreft denk ik dan maar dat die kleine druktemaker in mijn buik nu ook al op mij lijkt, want stilzitten was en is nog steeds niet aan mij besteed. En als ik de verhalen van mijn moeder en die van mijn schoonouders naast elkaar leg, dan houd ik mijn hart vast over wat we met onze kleine man gaan meemaken.