Ken je die mensen die roepen “Ik neem 3 kinderen!”? Zo’n persoon was ik ook. Alleen bij mij lag het aantal een stuk hoger. “Later neem ik 11 kinderen en het liefst nog een paar reservespelers.” Dat riep ik al van jongs af aan. Maar wat als zwanger worden niet zo makkelijk gaat als iedereen soms lijkt te denken? Wat als er een heleboel bergen op je pad komen, die elke keer weer de wens later vervliegen? Wat doe je dan? Geef je je hele droom op, of kijk je naar de mogelijkheden die er wel zijn?

Mijn naam is Petra Janssen, 31 jaar oud en op dit moment 29 weken zwanger. Deze zwangerschap is niet ontstaan zonder het beklimmen en weer afdalen van heel hoge bergen. Mijn verhaal wil ik graag delen om andere mensen moed en hoop te geven. Een berg betekent niet altijd het einde. Veel bergen overwin je en ook uit een heel diep dal is weer uit te klimmen.

In 2007 liep ik tegen de hoogste berg in mijn leven op, deze leek onbedwingbaar en zorgde ervoor dat ik belandde bij het GGZ in Oosterhout. Jaren van pesterijen op school, me niet thuis voelen bij verenigingen, vastlopen in relaties en op werkgebied en uiteindelijk het overlijden van mijn moeder hadden ervoor gezorgd dat ik geen zin meer had in het leven dat ik leidde.

“Was het wel verantwoord om als vrouw met borderline een kind op de wereld te zetten?”

 

Ik werd gediagnosticeerd met de Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Een diagnose die een combinatie is van erfelijkheid en het tot uiting komen van ervaringen in de (vroege) jeugd. Mijn lage zelfbeeld, mijn moeilijkheden op het gebied van relaties, school en werk, mijn destructieve gedrag. Alles kwam daar vandaan en de puzzelstukjes van mijn leven vielen langzaamaan allemaal op hun plek. Door mijn onwetendheid met betrekking tot borderline, was het niet zo dat ik mijn kinderwens gelijk zag vervliegen, maar na een half jaar ervaringsverhalen (zowel positief als negatief) te hebben gehoord van zowel ouders als kinderen sloeg bij mij de twijfel ernstig toe. Was het wel verantwoord om als vrouw met borderline een kind op de wereld te zetten? Op dat moment zag ik voor het eerst echt mijn kinderwens vervliegen.

Na 3 jaar intensieve behandeling was ik medicatie vrij en hoefde ik geen behandeling meer. Ik woonde twee jaar samen met mijn partner en alles leek helemaal goed te gaan. De kinderwens kwam weer ter sprake. Na gesprekken met een andere psycholoog en mensen om mij heen kwam ik tot de conclusie dat ik niet meer de symptomen had van borderline, zoals ik deze in het begin had. Er waren nog wel wat punten waar ik op moest letten, maar deze zouden geen grote invloed hebben op het kind. Hallo! Daar was de kinderwens weer volop!

Een paar maanden later werd de wens echter weer ernstig de kop ingedrukt. Ik kreeg de diagnose endometriose. Goedaardige cystes gevuld met vocht op de eierstokken. Wederom was de gedachte, vaarwel kinderwens. Op de linker eierstok zat een cyste zo groot als een tennisbal, op de rechter eentje zo groot al een ei. Nadat ik hier voor geopereerd was, werd natuurlijk weer die kinderwens besproken. Voor mij was het mogelijk natuurlijk zwanger te worden (Yeah!), al was de kans wel kleiner geworden. Maar na controle van mijn partner bleek dat zijn zwemmers niet bewogen. Die combinatie zou niet gaan leiden tot een natuurlijke zwangerschap, wederom vaarwel kinderwens.

Mijn partner en ik besloten toen het IVF-traject in te gaan. Wat een loodzware tijd, zowel psychisch als lichamelijk. Medicatie om de eitjes te stimuleren, het weghalen van de eitjes, vervolgens de terugplaatsing van een cryo en dan afwachten of de behandeling aansloeg. Doet ie t, of doet ie t niet was een zin die vaak door mijn hoofd heen ging. 5 keer werd ik op de uitgerekende tijd “netjes” ongesteld, poging mislukt, wat een domper! 4 keer bleef de ongesteldheid uit, maar had ik een negatieve test en werd ik maximaal een week later ongesteld. Fijn joh als je lichaam zo spelletjes met je speelt! 3 keer had ik een positieve test, wat was ik blij! Maar alle drie de keren mondde het na een paar weken uit in een miskraam.

“Mijn toekomst zag ik partner- en kinderloos voor me”

 

Door alle stress was de relatie met mijn partner ook niet meer wat het geweest was. Mijn partner kreeg steeds meer psychische problemen en toen ik erachter kwam dat ongeveer 90% van zijn leven een leugen was, besloot ik om een punt te zetten achter onze relatie. Alle onthullingen vanuit zijn kant, het hele IVF traject en de dagelijkse dingen in het leven hadden ervoor gezorgd dat mijn energie op was. Mijn toekomst zag ik partner- en kinderloos voor me. Samen met mijn kat op een flatje ergens 3-hoog achter. Niet echt een vrolijke gedachte natuurlijk, maar ik was al verder dan 6 jaar daarvoor, want ik zag in ieder geval nog een toekomst.

Via een grappige situatie op Facebook kwam ik weer in contact met een vriendje van vroeger. Na lange gesprekken via Facebook en Whatsapp besloten we om samen wat te gaan drinken. Hij zag er wat witjes uit toen we elkaar weer voor het eerst zagen, maar ik voelde gelijk een heerlijk gevoel in mijn onderbuik van verliefdheid. Niet aan toe geven! Niet denken dat dit meer kan gaan worden! Een teleurstelling erbij en je kunt weer terug naar het GGZ. Stay cool!

Na nog een paar keer afgesproken te hebben, kwam daar dan toch die eerste kus. Springen, dansen, zingen! Daar kwam al heel snel weer dat beeld van die boerderij met al die beesten en die kinderen! Tot het moment dat hij vertelde dat hij geen kinderen wilde. Denk je de perfecte kerel te hebben gevonden, wilt hij geen kinderen!! Het was toch ongelooflijk! Moest ik de relatie beëindigen om deze reden? Dat was toch de makkelijkste oplossing. Maar makkelijk is niet altijd goed, dus ging ik het gesprek aan. En wat was dat een goede oplossing, want na het gesprek gaf hij aan het wel te willen proberen.

Terug naar de gynaecoloog. “Mevrouw Janssen, er zijn geen redenen waarom u niet natuurlijk zwanger zou kunnen worden, maar het is wel verstandig als uw partner zich laat testen om risico’s uit de weg te gaan.” Zou hij het doen? Een test is natuurlijk niet niks. Maar hij liet zich testen en alles was positief! Pil de deur uit en oefenen maar! Lukt het binnen een half jaar niet, kom dan terug voor een controle. Het half jaar verstreek en de zwangerschap bleef uit. Wilde ik wel naar de gynaecoloog? Onze relatie ging zo goed, we hadden het zo fijn samen en ons gezin was al uitgebreid naar twee katten, twee honden, 3 schildpadden en een aquarium vol met vissen. In november zouden er implantaten in mijn mond worden gezet voor een nieuw gebit. Ik besloot de afspraak met de gynaecoloog nog wel uit te stellen tot het volgende jaar. Weer beginnen met de pil vond ik overbodig, want ik had me er geestelijk eigenlijk al bij neergelegd dat ik nooit moeder zou worden. De kinderwens was eigenlijk echt vervlogen, ik was gelukkig met wat ik had en zou de kinderloosheid laten slijten in mijn gedachten.

Eind november kwam mijn ongesteldheid niet. Maar door de implantaten zat ik aan de antibiotica en zware pijnmedicatie, dus dat was logisch. De zware buikkrampen en misselijkheid waar ik zaterdagavond laat voor naar de HAP ging, werden daar ook aan toegewezen. Maagzuurremmers mee en het weekend door. Daarna nog last, ga naar uw eigen huisarts. Maandag bij mijn eigen huisarts werd hetzelfde geconstateerd. Stoppen met de pijnmedicatie en maagzuurbeschermers gaan slikken.

Dus naar de apotheek en daar wachtend zie ik de zwangerschapstesten staan. Had de assistente niet de vraag gesteld of ik zwanger kon zijn? Zou het dan toch misschien….? Nee ik moest mezelf niet gek maken. Eerste lading maagbeschermers mee naar huis, morgen kon ik de rest ophalen. 1 december 2016, wederom op weg naar de apotheek voor de volgende dosis medicijnen. De hele nacht had ik liggen denken aan de zwangerschapstesten. Een snelle berekening had mij geleerd dat ik negen dagen over tijd was. Kwam dit door de ingreep, of was ik echt zwanger.

Bij de apotheek toch maar een test meegenomen, dan waren alle onzekerheden uit mijn hoofd. Test gedaan en dan maar wachten. Durf ik te gaan kijken? Nee, kan de teleurstelling nog niet aan. Maar niet te lang wachten… Eerst nog even wat drinken… Durf ik nu?? Zoveel gedachten in vijf minuten tijd. Kijken… Positief!!! Grapje zeker… Foto maken en zus om raad vragen? Eerst mijn partner bellen? Nee eerst die foto. Whatsapp, foto gemaakt, tekst… HELP?! Reactie terug, die is positief… Toch maar even partner bellen. “Ik denk dat ik zwanger ben, heb een positieve test.” Antwoord “Nou das toch mooi.” Toch maar even zus op haar werk bellen, bel de huisarts kreeg ik als advies. Huisarts gebeld, bel de verloskundige maar voor een snelle afspraak. Ook die gebeld, 3 weken later kon ik terecht voor een afspraak. Wat was ik ontzettend blij, maar tegelijkertijd ook heel erg bezorgd.

Na nog twee testen te hebben gedaan, was ik er wel van overtuigd dat ik toch echt zwanger was. De bezorgdheid trok enigszins weg en het was nu afwachten tot de afspraak bij de verloskundige op 21 december. Maar 19 december kwam er weer roet in het eten. Gigantische buikkrampen zorgden voor grote ongerustheid, na wat advies te hebben ingewonnen kwam ik toch weer uit op de huisartsenpost. Wat was ik verdrietig en bang! De dienstdoende huisarts was gelukkig een heel prettige man en hij heeft gelijk de dienstdoende gynaecoloog gebeld voor een controle. Omdat ik amper kon lopen, in een rolstoel naar de afdeling gynaecologie gebracht en daar werd de eerste echo gemaakt. Spanning! Zit er een embryo en klopt het hartje? Een heel stevige hartslag!! Nog meer tranen, maar dit keer van geluk en opluchting. Je leefde en was 7 weken en een paar dagen oud!!

Gezien mijn medische verleden werd besloten om alle afspraken te laten verlopen in het ziekenhuis en ook daar te gaan bevallen als het zover is. Geen probleem! Ik ben echt zwanger! Ik draag een kindje! Op de natuurlijke manier ontstaan! Ik ben echt zwanger!!