Mama Rianne: De 11 maanden sprong die van ons kleine meisje een klein monstertje maakte…

Mara is een ontzettend lief, grappig, ondeugend kindje die zich enorm goed zelf kan vermaken en nooit raar op keek van vreemde mensen. We hebben haar vanaf het begin altijd al bij andere mensen op schoot gezet. Hier nooit een ding van gemaakt, zolang zij het naar haar zin had natuurlijk. In de tiende/elfde maand leek dit ineens te veranderen. De 11 maanden sprong las ik later…

Sprongetje hier, sprongetje daar, het zal allemaal wel

Dat lieve kleine schattige ondeugende en grappige meisje, die zich nooit aan iemand vastklampte, werd ineens een lief klein schattig ondeugend meisje met tranen, frustratie, moeheid en een plakfase waar je U tegen kunt zeggen! Die plakfase was dan wel bij mama uiteraard, bij papa viel dit dan wel weer mee. Nooit hebben wij iets gegeven om sprongetjes… Sprongetje hier, sprongetje daar, het zal allemaal wel. Maar in deze maand leek “Oei ik groei” toch wel mijn beste vriend te zijn.

“Het is nog niet zo gemakkelijk als je zelf doodop bent, alleen maar wilt slapen of eindelijk eens die serie via Netflix verder wilt kijken..”

 

Het is loodzwaar

Op het moment dat je een aantal dagen achter elkaar een baby hebt die heeft bedacht dat mama niet een meter uit haar buurt mag wijken, besloten heeft overdag niet meer te hoeven slapen, uitgevonden heeft overal om te kunnen schreeuwen en tot slot het veel gezelliger vond om alleen maar met mama te spelen… Nou reken maar dat je dan even gaat googlen of dit ‘normaal’ is, of dat alleen mijn kind dit doet. Uiteraard kom je er dan achter dat jouw kind toch niet zo uniek blijkt te zijn als je dacht. Dat er godzijdank ook nu weer een verklaring is voor dit gedrag wat met vanzelf wachten en “meeveren” (mannen; kennen we die term nog uit de zwangerschapsperiode?) vanzelf weer eens over moet gaan.

Nou mannen.. ik heb het ondertussen toch met jullie te doen; meeveren. Meeveren is nog niet zo gemakkelijk als je zelf doodop bent, alleen maar wilt slapen of eindelijk eens die serie via Netflix verder wilt kijken.. Nee het is loodzwaar en je zou toch eens willen dat je baby met jou mee veert, hoe heerlijk zou dat voor een dagje zijn?

“Nog zwaarder wordt het op het moment dat papa thuiskomt en het kleine monstertje in mijn dochter plotseling lijkt te zijn vertrokken.”

 

De 11 maanden sprong gaat vanzelf weer over, ooit!

Nog zwaarder wordt het op het moment dat papa thuiskomt en het kleine monstertje in mijn dochter plotseling lijkt te zijn vertrokken. Om de volgende dag als papa de deur uit gaat weer terug te komen. Deze monstertjes blijken mama gerelateerd te zijn. Ik weet niet of ik mij daar zo vereerd om moet voelen. Papa’s blijken dan toch weer een stoere monster bestrijding te zijn en mama veert lekker mee.. en inderdaad; het gaat vanzelf weer over, ooit!

Maar ondanks alles krijgen we er zoveel voor terug (waaronder wallen haha) en blijven we onvoorwaardelijk van deze kleine wezentjes, met of zonder monstertje, houden nietwaar?