Inmiddels hebben we allemaal onze draai gevonden als gezin van vijf. Iedereen moest wennen. Alles draait toch vooral om de baby. En zeker de eerste anderhalf á twee jaar. En tuurlijk wordt er gezegd bij nummer een, twee, drie veranderd je leven drastisch.

Ik ben van mening dat wij ons zullen aanpassen als er een baby’tje bij komt. En dus ook onze dagelijkse bezigheden. Wij kunnen als grote mensen ons beter en sneller aanpassen dan het nieuwe afhankelijke hummeltje. Wij kunnen zorgen voor de rust en behoeftes die hij nodig heeft. En zeker, de andere kinderen moeten gewoon naar school en hij kan zeker mee. We zitten nu in de positie dat papa de twee jongens brengt en wij thuis zijn. Zo kan er nog meer gekeken worden naar zijn behoeftes. Maar we moeten ook kijken naar de behoeftes van onze andere twee jongens. Zij mogen niet vergeten worden. Soms ga je zo op in de zorg van de baby, dat de andere twee te zelfstandig worden. Ik vind persoonlijk dat het zelfstandig worden prima gaat zolang we het maar in de gaten houden. We moeten rekening houden met de verschillende leeftijden in huis.

“Persoonlijke aandacht. Dit staat bovenaan met het naar bed gaan. Bij ieder kind. Ik vind het belangrijk om de rust te creëren, de dag af te sluiten.”

 

Zo ben ik rond bedtijd lang bezig met onze baby. De ene keer valt hij meteen tijdens een voeding in slaap en soms wilt hij de andere borst er ook nog bij. Dit proces kan rustig een uur duren. De oudste kan prima zelf naar bed gaan, maar de ander toch echt niet. En daar moet aan gedacht worden. Persoonlijke aandacht. Dit staat bovenaan met het naar bed gaan. Bij ieder kind. Ik vind het belangrijk om de rust te creëren, de dag af te sluiten. Zodat ze hun verhaal kunnen vertellen, hun plezier en verdrietjes mogen delen van de dag. Dit om hun hoofd leeg te maken, ontspannen een verhaaltje voorgelezen krijgen – of om zelf te lezen. En natuurlijk die extra knuffels en kusjes kunnen innen.

In het begin was dit echt een ramp, het bedritueel. Onze baby huilde veel rond hun bedtijd. Clusteren, rond hun bedtijd. En zodra ik het bed verliet zette hij het op een brullen. Als hij eenmaal heel diep sliep lukte het mij om voorzichtig muisstil eruit te glippen omdat hij van alles schrok. Ik vond het vreselijk, als ik dan alleen was, ik mijn andere twee kinderen niet op bed kon leggen. Ze accepteerde het als het niet ging, en als het wel lukte waren we alle drie dolblij. Wat miste ik dat moment met hun samen en zij met mij. Even het verhaaltje lezen, even lekker kletsen zonder de baby op mama haar buik. Even mama voor hun alleen.

Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen om zich aan te passen aan het nieuwe familielid. De ene keer vanzelfsprekend en de andere keer met een hoop gemompel. Nu loopt alles bijna vanzelf. Het bedritueel van onze baby kan soms nog lang duren maar dat is inmiddels voor hun bedtijd. Er is een patroon. Dat scheelt echt. En is er weer meer persoonlijke aandacht voor iedereen beschikbaar. En dat heeft iedereen nodig in het gezin zodat ze weten dat ze ook belangrijk zijn. En dat er tijd voor hun gemaakt wordt. Want dat mag niet vergeten worden!