Mama Victoria: Ons wonder is geboren. Eindelijk lag hij op m’n borst! Zo onbeschrijfelijk!

Mijn tweede blog heeft even op zich laten wachten.. maar ik had een goed excuus, want ons wonder is geboren!!! Noah Chulito Miquel, 09 januari 2016, 20:10 uur, 3435 gram, 53 cm. Eindelijk mocht het dan gebeuren. Wat hadden we hier naar uitgekeken! Ons wondertje, veilig en warm in onze armen. De gevoelens die je kan hebben voor zo’n klein hummeltje zijn onbeschrijfelijk. Alleen maar L.I.E.F.D.E.

View this post on Instagram

A post shared by V I C T O R I A W A N D E R S (@zjvictoriawanders)

Maandag 18 januari 2016 stond gepland als mijn uitgerekende datum. Maar ergens in mijn hoofd zei een stemmetje, vanaf het begin al, dat ik rond de 38 weken zou bevallen. En ja hoor, met 38,5 week ben ik bevallen. Zaterdagavond 9 januari 2016, in het ziekenhuis.

Oké, niet hetgeen wat ik had gedacht, maar toch ben ik blij dat ik in het ziekenhuis mocht bevallen. Ik had een lange tijd alles wat ook maar te maken had met de ”bevalling”, zo lang mogelijk voor me uitgeschoven. Ik wilde er zo min mogelijk over horen, lezen en praten. Waarom? Omdat ik al zo’n beetje mijn hele leven ALTIJD heb geroepen dat ik NOOIT zou willen bevallen/zwanger worden (vanwege de pijn!) en dat ik veel liever zou adopteren. Tsja… toch kan dié ene speciale man in je leven dan toch hetgeen zijn dat je illusie doet veranderen.

Maar goed, toen het moment er dan toch kwam en ik toch echt moest gaan nadenken over waar ik zou willen bevallen, had ik in eerste instantie ”thuis” in mijn hoofd. Lekker comfy, vertrouwd, in mijn eigen, veilige omgeving, met huisdieren en zonder te veel ”enge” verloskundige apparaten en ziekenhuisbedden. Totdat ik dan van de zorgverzekering dat kraampakket ontving en bij Icare het een en ander moest bestellen aan klossen, een douchekruk en een ondersteek… Dat bracht toch wel de nodige zenuwen met zich mee. Ik heb dan ook snel dat kraampakket ver uit mijn zicht gezet, zodat die confrontatie wat minder werd. Wel ben ik gaan nadenken of thuis bevallen, mij wel zo’n ontspannend gevoel gaf? Niet dus. Vandaar dat ik dus had gekozen voor het ”Geboortezorghuis Harderwijk”. Na de rondleiding wist ik het 100% zeker; hier wil ik bevallen! Dichtbij het ziekenhuis (mocht er wat gebeuren), heerlijke rustige, vrolijke, warme kamers, een eigen ”keukentje”, een eigen tv, eigen badkamer én een heerlijk groot bevallingsbad.

Echter heb ik, op de rondleiding na, niet veel van die mooie kamers kunnen zien… Dinsdagmiddag hadden we nog een van de laatste controles bij de verloskundige, ’s ochtends merkte ik al wel wat ”gerommel” in mijn buik en die nacht was ik ook de beroemde ”slijmprop” verloren, dus adviseerde zij mij om die dag lekker te rusten met een filmpje op de bank. Nog geen 2 stappen uit de verloskundige praktijk en ik kreeg een behoorlijke steek in mijn buik. Die bank met een filmpje was dan toch nog niet zo’n gek idee! In de loop van de dag veranderde de steken, naar eerste, echte weeën en kwamen ze ook steeds vaker. Ondertussen waren we ook maar begonnen met klokken. ’s Nachts werden de weeën heftiger en hebben we de verloskundige maar gebeld.

Woensdagochtend heel vroeg, 05:45 uur om precies te zijn, is de verloskundige geweest om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik al had. Helaas… bijna niets. Daarna bleven de weeën weer even weg om vervolgens weer flink van zich te laten horen. Zo ging het maar door.. Vervolgens braken mijn vliezen van woensdag op donderdagnacht en ook nu veranderde er maar weinig betreft de weeën. Ondertussen probeerde ik de weeën te stimuleren door lekker actief te zijn; wandelen met de honden, rondjes lopen door het huis, boodschappen doen tot aan Zumba® dansjes op de Wii samen met mijn zusje. Helaas… niets werkte om de weeën volledig door te laten zetten.

“Van rustig afwachten op de ‘zwangerenkamer’, naar gehaast, half ontbloot en onder het vruchtwater op een po stoel zonder opvangbak, naar de kraamsuite.”

 

Uiteindelijk moesten we ons zaterdagochtend om 08:00 uur melden in het ziekenhuis, aangezien ik ondertussen ook nog eens rondliep met langdurig gebroken vliezen. Om 10:00 uur hebben ze een ”vetertje” ingebracht om ervoor te zorgen dat de baarmoedermond week werd, zodat ze mij de volgende dag zouden kunnen gaan inleiden. Dit was echter niet meer nodig aangezien de weeën nu wel écht doorzette! En dat heb ik geweten… In eerste instantie kon ik de weeën nog staand of zittend opvangen, daarna wilde ik niets liever dan onder de douche de weeën opvangen… dit tot bijna een gesmolten vriend aan toe, aangezien ik (wat ik mij kan herinneren) zo’n uur eronder heb gestaan/gezeten met vriendlief dichtbij me in de badkamer, totdat ik de badkamer totaal had omgebouwd tot sauna.

En ineens ging het snel. Na weer een controle van de verloskundige, bleek ik ineens op 3 cm ontsluiting te zitten en braken mijn vliezen dit keer volledig. Van rustig afwachten op de ”zwangerenkamer”, naar gehaast, half ontbloot en onder (de rest van) het vruchtwater op een po stoel, zonder opvangbak waardoor er een heel spoor van vruchtwater op de gang lag, naar de kraamsuite. Daarna bleven de weeën komen en kon ik niets anders dan deze op te vangen in bed. Nog heftiger en nog dichter op elkaar. Daarnaast had ik ook nog eens ontzettende krampen in beide benen, wat steeds bij iedere wee op kwam zetten. De ene keer stonden de verloskundige en de verpleegster aan beide benen te rekken en te strekken en het andere moment mijn vriend en zusje. Zusje? Jazeker, van het begin tot het eind heeft ze mij én mijn vriend bijgestaan. Wat een hulp en ook nog eens een heel bijzonder en speciaal moment voor ons! Na zo’n hele dag enorme weeën (voornamelijk rug) gehad te hebben, krampen en ontzettend over gegeven te hebben, mocht ik dan eindelijk persen… 19:55 uur… en om 20:10 uur is ons wonder geboren!

Eindelijk was hij er dan… onze zoon… 9 maanden lang heb ik hem bij me gedragen, voor hem gezorgd en hem gevoelt… Nu lag hij dan eindelijk op mijn borst! Ik moet je eerlijk zeggen, wauw… wat was dat een dubbel gevoel… Misschien dat er nog andere geadopteerde mommy’s dit herkennen? Maar ik had echt even de tijd nodig om dit gevoel te accepteren en dichtbij te laten komen. Dit heeft dan ook even geduurd en eerlijk; ja soms worstel ik er nog steeds mee. Maar zodra dat lachende snoetje mij strak aankijkt, verdwijnt dat gevoel weer. Alsof hij wil zeggen; mama, alles komt goed, ik ben bij je!