Mama Charlotte: Na mijn kraamweek de 1e keer op stap met m’n meiden. Oef! Wat een hectiek!

De eerste keer op stap met mijn twee meiden. Ik had er zin in! Ik was trots als een pauw op mijn twee meiden en kon ook niet wachten om heerlijk met ze te gaan pronken achter de kinderwagen. Dus toen de kraamweek was afgelopen en we de lieve kraamverzorgster hadden uitgezwaaid, besloten we heerlijk naar buiten te gaan. We wilden “even” naar onze ouders, maar de kinderen dachten hier anders over.

Terwijl Isabella gillend rondjes door het huis aan het rennen was, lag Fayline te huilen in haar Maxi Cosi. Als een kip zonder kop met een lijf vol hormonen rende ik door het huis. Had ik wel genoeg luiers ingepakt? Spuugdoekjes mee? En genoeg te drinken? Terwijl iedereen het op het brullen zetten begon ik maar mee te doen. Wat een hectiek! Wilde ik echt nog wel weg? Later dan gepland, maar na 15 minuten gingen we dan eindelijk weg!

“Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen…”

De voorstelling van Brigitte Kaandorp over “even snel” weg met kinderen, waar ik altijd zo om moest lachen toen ik nog geen kinderen had, vloog aan me voorbij. Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen… De eerste keer dat ik alleen met de kinderen ging wandelen, ging een stuk soepeler.

Ik herinnerde me de allereerste nacht thuis met Isabella; ik vond het reuze spannend. Ondanks dat ik gewend was met baby’s om te gaan door mijn werk en wist wat ik moest doen. Ik hing als een echte moeder boven het wiegje bij elke geluidje wat ik hoorde. Was dit normaal? Had ze het niet te koud? Danny en ik besloten dat we na een lange dag wel vroeg naar bed konden gaan. Maar eerst even alles bij elkaar zoeken en de kruikjes verwarmen. Nog even voor de kraamverzorgster opschrijven wanneer ze aan welke borst had gedronken, de temperatuur en hoe vol de luier zat. Het duurde ruim 1,5 uur voor we boven met ze 3e in ons bed lagen. Danny en ik keken elkaar aan; zal dit altijd zo veel tijd in beslag nemen? Enkele weken later ging alles een stuk soepeler en lag ze een stuk sneller in bed. En wij gelukkig ook. We lachten om de eerste nachten thuis en hoelang toen alles geduurd had.

Ik hoopte dat dit ook zo zou zijn met “even“ de deur uit met de kids. Inmiddels is het de normaalste zaak van de wereld. En ja, even snel wat bij de supermarkt halen gaat er tegenwoordig wel anders aan toe. Maar ik heb er tegenwoordig aardig routine in gekregen. Gelukkig kan ik nu lachen om het feit hoe we er toen over dachten. Inmiddels ga ik er graag uit met z’n 4e. Vol trots achter de kinderwagen.