Afgelopen week was het schoolvakantie en is ons kleine aapje gaan staan. Nog niet zonder handen maar hij trekt zich op aan tafels, krukjes, kachels, noem het maar op. Hij probeert ook van de salontafel naar de bank te stappen, kleine stapjes want hij is nog zo onstabiel als maar zijn kan. Wat overigens betekent dat ik hem continu in de gaten houdt omdat hij om de haverklap omvalt… Zo leren we het allemaal met vallen en opstaan.

Ook ik val en sta weer op, als ik weer eens een dag heb gehad waardoor ik naar bed ga met een paracetamol door de bekkenpijn. Inmiddels 8 maanden verder is dit helaas nog steeds niet over en dit mij nog steeds belemmerd in het dagelijks leven. Ik doe mijn best met alle oefeningen van de fysiotherapeute en ik probeer mijn grenzen te verleggen. Wat dus niet betekent mijn grens te overschrijden. Dit is verdomd lastig kan ik zeggen. Keuzes maak ik de hele dag door. Om wat voorbeelden te noemen; Kan ik vandaag samen met mijn kleine aapje douchen? Of doe ik een beetje het huishouden? Gaan we een stukje lopen met de draagdoek buiten? Luiertje verschonen, doe ik dat op de grond of de tafel of de bank? Allemaal dingen waar ik dagelijks tegen aanloop. En dan wordt het brengen en halen van de andere 2 kinderen gedaan door mijn hubby of opa/vriendinnen als hubby niet beschikbaar is.

“Je baby heeft je de eerste 2 jaar juist zo hard nodig om zichzelf helemaal te ontplooien als een eigen ik. Dus ook als mama ziek, zwak, misselijk of dus pijn heeft.”

 

Je baby heeft je de eerste 2 jaar juist zo hard nodig om zichzelf helemaal te ontplooien als een eigen ik, wetend dat mama er altijd is voor hem. Dus ook als mama ziek, zwak, misselijk of dus pijn heeft. Mijn kleine aapje heeft geen idee en wilt gewoon zijn mama 24/7, en groot gelijk heeft hij. Dus als ik een slechte nacht achter de rug heb met veel voedingen, hij besluit om 6 uur de clown uit te gaan hangen en echt niet meer te willen slapen, ga ik met hem naar beneden zodat hij lekker kan spelen. Als de andere kindjes om half 8 beneden komen en honger hebben, ga ik met hun ontbijten. Ik vraag me op zo’n moment dan wel vaak af hoe ik deze dag door ga komen.

https://www.instagram.com/p/BB2xZJUF5_3/?taken-by=mykindofbeautifull

En dan zijn er nog steeds dagen bij dat hij het liefst gedragen wil worden. Wat ik natuurlijk ook doe, hoe ik mij ook voel. Maar voor ik het weet is de dag om. Zeker de afgelopen week tijdens de vakantie, alle kindjes thuis. Gezellig. Maar ook extra slopend, spelletje hier knutseltje daar, cakejes bakken, tekenen, noem maar op. Want alle kindjes willen persoonlijke aandacht, ook de twee andere. De allerkleinste was zo blij dat ze thuis waren. Alle aandacht gaat naar hem, helpen hem met alles. De oudste helpt mij met hem tillen als het nodig is. De middelste pakt hier en daar een luiertje en ze lopen beide naar boven voor me als het nodig is. En als de kleinste valt zijn ze er als de kippen bij. Of als hij een boterhammetje mee gaat eten zitten ze om de beurt naast hem. De ene keer helpen ze hem en de andere keer doen ze gek. Voor hem maakt het niks uit want hij ligt iedere keer weer dubbel van het lachen. Want dat is iets wat ze met plezier doen, hem aan het lachen maken!!! En ik? Ik geniet echt van mijn kinderen…

https://www.instagram.com/p/BCJA-xHF59i/?taken-by=mykindofbeautifull

https://www.instagram.com/p/BCUwMpOl5xD/?taken-by=mykindofbeautifull