Een Maxima traan, rode ogen, tranen met tuiten, rode vlekken, snot, een grinnik, volgelopen ogen waarvan je de tranen hardnekkig in probeert te houden… Dweilen met de kraan open, daar lijkt het vaak op de laatste tijd hier thuis.

Tijdens mijn zwangerschap was ik stabieler dan ooit, ik huilde minder, voelde me zeker en zei op een gegeven moment tegen mijn lief… “Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst gehuild heb”…. Ik ben dus altijd al een soort natte dweil qua emoties, maar het lijkt sinds de bevalling vermenigvuldigd. Verschrikkelijk…. de watervaste mascara is niet aan te slepen, eveneens de zakdoekjes (of natte mouwen).

Film tranen
Van de week zat ik samen met mijn lief op de bank. We keken ‘Life as we know it’ een romantische komedie. Heerlijk, dacht ik….Boy, was I wrong. Binnen no-time liepen de waterlanders over mijn wangen. Waarom? De film ging over twee personen die de voogdij krijgen over een meisje van 1, omdat beide ouders zijn omgekomen…. Daar begon het gedonder natuurlijk al. Ik verplaatste me meteen in hun situatie en was me aan het inbeelden dat het onze kleine spruit was die alleen achter zou blijven. Hij is immers ook bijna 1 en moet je voorstellen dat hij niemand meer heeft. Verschrikkelijk.

Toen ik richting het einde toch ging geloven in een mooie afloop, zei het meisje ineens ‘mama’ tegen haar voogd. Super lief en mooi zou je denken, maar ik beeldde me in dat onze spruit dan dus mama zou zeggen tegen een ander, tegen de voogd en nooit tegen mij. Je kon me wegdragen… en ik begin bijna weer.

“Mijn hormonen bedaarden gelukkig iets, maar gaan die ooit helemaal weg? Of is er een andere reden dat mijn traanbuizen om niks overstromen?”

 

En zo gaat het vaker…. 
Het tranendal begon al in de eerste twee weken na mijn bevalling. Zo had ik bijvoorbeeld bijna een kind geadopteerd. Ik was zo geraakt door de documentaire ‘Birth day’, waarin ze in een weeshuis in Nairobi langs gingen. Ik zag weerloze kleine, kindjes, die nog niks van de wereld snapten en alleen konden vertrouwen op de mensen om ze heen, eigenlijk net zoals het spruitje dat op dat moment in mijn armen lag. Als ik mijn kleine spruit die liefde, maar ook een toekomst kan geven, dan kan ik dat toch ook bij een ander kindje. Niet dat ik dit nu niet meer vind, ik vind nog steeds dat het zou kunnen, maar daar gaat het hier nu niet over en mijn beslissing was op dat moment vooral genomen onder invloed van hormonen.

Heel veel hormonen…
Mijn hormonen bedaarden gelukkig iets, maar gaan die ooit helemaal weg? Of is er een andere reden dat mijn traanbuizen om niks overstromen? Mijn spruit die bijvoorbeeld naar me lacht, of als hij iets nieuws kan, een lief filmpje, slechte berichten in het nieuws, maar vooral alles wat met kinderen te maken heeft. In iedere situatie plaats ik mijn spruit, wat nou als hij….

Ik huil al bij de Merci reclame… Gaat dat ooit over? Mama’s help…!