Het is al weer enige tijd geleden dat je iets van mij hebt kunnen lezen. Mijn laatste blog was voor de bevalling. Ondertussen zijn we al weer een paar maanden verder en is onze nieuwe aanwinst geboren. Ze heet Marjolein Sanne. Haar roepnaam is Sanne. Ik hoor jullie denken; Waarom is haar eerste naam geen Sanne? We vonden de voorletters S.M. een beetje raar staan. Ik ben dus echt zo’n miep wat hier op let.

Tijdens beide zwangerschappen waren Fenna en Sanne groot in lengte en omtrek hoofd, zwaar en meer dan een week te laat. Op 27 februari was ik uitgerekend en ze is op 7 maart geboren. We hebben er een super mooi meisje bij gekregen. Wie mijn Instagram account volgt had dit waarschijnlijk al gezien. Voordat ik het vergeet, op de Facebook pagina van Babystraatje.nl had ik een aantal reacties op mijn laatste blog van diverse dames die ook uitgerekend waren rond dezelfde periode. Natuurlijk gefeliciteerd maar ik ben wel heel erg nieuwsgierig hoe het nu bij jullie gaat.

In je verlof maak je nog eens wat mee, leer je een hoop mensen in je omgeving kennen die je normaal niet ziet en groet iedereen je opeens. Ik voelde mij echt dat vrouwtje wat op de hoogte is van alle roddels en gebeurtenissen in de stad. Doordat ik opeens heel veel nieuwe vrienden (jong en oud) maakte kreeg ik ook de raarste vragen te horen: “Je buik is zo groot het zal vast een jongen worden”… Ehhhh nee, er zit echt een meisje in. Heb het bewijs op foto staan…. “Nou nee hoor dat klopt echt niet!”… Uhhh…

https://www.instagram.com/p/BCHxOJ2CLBu/

“Zie je op tegen de bevalling? Hoeft niet joh. Een tweede gaat veel makkelijker. Voor je het weet is het voorbij”…. Laten we het hopen….”Je zal deze week wel bevallen. Je buik hangt zo laag”…. Dit in week 37. “Nadat je bevallen bent zal je huid weer acne vrij zijn. Je hormonen regelen dit vanzelf”…. Wanneer komt die dag? Zijn nu al een paar maanden verder….”Jullie doen nu zeker wel de hond weg met zoveel kinderen? Zo druk anders”….. Ehh hoe kom je hier bij? Is dit dan standaard wat mensen doen met een tweede? Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. “Wel leuk he een groot gezin. Een derde zou zo leuk zijn!”…. Laat mij eerst even bijkomen van een een tweede. “Een tweede doe je er gewoon even bij joh. Totaal niet moeilijk”…. Tja…. “Ben je nou nog steeds zwanger?”…. Nee joh ik hou een kussen onder mijn buik en laat de baby thuis.

En dan hebben we ook nog al die standaard dingen betreft voeding, kleding, wassen, opvoeden enz. Dan nog niet te hebben over de vragen na de bevalling. Om af en toe gek van te worden hoe goed bedoelt allemaal. Het is wel grappig om te zien dat iedereen het weer anders ervaart en een andere kijk erop heeft.

“De bevalling was hard werken. Niet alleen voor mij maar voor heel het ziekenhuisteam.”

 

De bevalling was hier niet even een bijzaak. Ook al was het de tweede, het was gewoon hard werken. Niet alleen voor mij maar voor heel het ziekenhuisteam. De details zal ik jullie besparen maar er moest dus een sterrenkijker uit van 4600 gram en 56,5 cm lang met een grote hoofdomvang. Ze lag ook nog erg diep en verdoven was ook niet meer mogelijk. Ook dit keer geen roze wolk en ook niet even snel na de bevalling naar huis. We zijn een nacht in het ziekenhuis gebleven omdat ik een hoop bloed verloren had en flink wat schade had aan de onderkant. In de kraamweek heb ik nog aardig wat last gehad. Gelukkig is Sanne rond en gezond geboren dus die hoor je alleen maar wanneer ze honger heeft of moe is.

Tijdens de bevalling is iemand fanatiek met mijn mobiel aan de slag gegaan en staat elk detail op de foto. Dit wist ik dus niet. Schrok mij dus rot toen ik op mijn camerarol keek. Het is super mooi om te bevallen en ik snap ook wel dat het een natuurlijk verschijnsel is maar ik hoef niet mijn ontplofte mol op beeld te zien. Ik weigerde ook om mijn onderkant met een spiegel te bekijken. Zie hier echt de toegevoegde waarde niet van eerlijk gezegd. Deze foto’s heb ik dus maar snel van mijn telefoon afgehaald.

Toen Sanne en ik voor het eerst thuis kwamen was ik wel erg nieuwsgierig hoe Fenna zou reageren. In haar ogen is er opeens een echte baby in huis. Je kan ze nog zo goed voorbereiden door o.a. diverse boekjes en voorlichting maar een echte baby is toch even anders. Gelukkig was ze erg lief voor Sanne. Mee helpen is nu haar nieuwe hobby. Ze geniet echt van het luier verschonen en flesje geven. Af en toe denkt ze wel dat Sanne een pop is maar wat wil je, ze is pas 2 jaar oud. Het is echt super om te zien hoe die band vanaf dag 1 al ontstaat tussen zusjes. Helaas heb ik zelf geen broers of zussen dus dit gevoel ken ik ook niet. Maar als ik nu zie hoe hun met elkaar omgaan, dus hoe Sanne reageert op Fenna en hoe lief Fenna voor Sanne is, smelt mijn hart. Het is zo bijzonder om te zien. Fons (hond) reageerde ook heel relaxed. Als ik zijn gedachten kon lezen gok ik dat hij gezegd zou hebben; “weer zo’n druktemaker erbij”.

https://www.instagram.com/p/BC2ncLQiLGL/

De kraamweek was dit keer heel anders dan de eerste keer. Ik had mij voorgenomen om nu echt rust te nemen en niet te snel aan de gang te gaan. Maar hoe doe je dat met een kleintje die rondloopt? Dat is best lastig maar gelukkig heb ik de rust kunnen pakken die noodzakelijk was. Hier hield de kraamverzorgster mij wel aan. Het was ook wel erg fijn dat in deze week Fenna ook geëntertaind werd door familie en vrienden.

“Respect voor alle gezinnen met meer dan 2 kids. Je hoort ons niet zeuren maar het is echt even wennen weer zo’n klein hummeltje in huis…”

 

Een tweede doe je, vind ik, er ook niet even bij. Het is echt even wennen weer zo’n klein hummeltje in huis. Natuurlijk heb je al een soort van ritme in huis en weet je dat je niet van alles kan plannen maar toch is het meer geregel dan ooit om op tijd weg te kunnen en alles in orde te maken. Soms vraag ik mij wel eens af wat ik op een dag gedaan heb. Dan kom ik vaak niet verder dan; luiers met inhoud, gezellige gesprekken met kids en hond, kijken naar de dans en muziek voorstellingen van Fenna en eten bereiden met Sanne op mijn buik (drager) of in mijn armen. Voorheen waren we redelijk op tijd voor afspraken. Nu standaard te laat. Er is altijd wel een poepend, plassend of spugend kind. Op de dagen dat we met zijn allen thuis zijn dan loopt alles hier als een geoliede machine. Man bemoeit zich met kind A en vrouw bemoeit zich op dat moment met kind B. Dit werkt meestal wel en dit zorgt er ook wel voor dat je wat tijd over hebt voor andere dingen. Respect voor alle gezinnen met meer dan 2 kids. Je hoort ons niet zeuren maar het is gewoon even wennen.

De eerste keer met twee kinderen en een hond naar buiten is ook wel een echte uitdaging. Zitje op de kinderwagen, Fenna hierop en Sanne in de bak van de wagen en Fons in mijn hand. Dit was totaal niet praktisch aangezien Fenna overal was behalve op dat zitje en met een kinderwagen en hond in je handen grijp je ook niet zo snel in. Sanne was hier ook erg onrustig door. Toen zijn we maar gelijk overgestapt op de draagdoek en draagzak. Sanne hierin, Fenna en Fons in beide handen. Ideaal. Zo kunnen wij ons tenminste veilig verplaatsen. Dus mocht je een moeder kangoeroe met hond tegen komen vergeet dan niet te groeten!

Mijn verlof is ook al bijna afgelopen. De tijd vliegt voorbij. Het is ook wel weer erg fijn om te gaan werken. Verklaar mij voor gek maar ik ben nu al aan het oefenen om alles in de ochtend op tijd klaar te krijgen voor vertrek. Ik vraag mij echt af of het ooit gaat lukken om op tijd op het werk te komen. Elke keer denk ik de manier gevonden te hebben maar dan toch niet. Hoe doen jullie dit? Dan bedoel ik dus met twee kinderen het volledige ochtendritueel, wegbrengen naar kinderdagverblijf, hond afzetten bij hondenopvang en daarna zelf naar het werk. Beide opvangen kan je pas vanaf 07:30 uur terecht en ik moet om 08:15 uur op het werk zijn…. Manlief is al vroeg in de ochtend vertrokken. Ik denk dat ik maar ga sparen voor een helikopter.

Dat ik weer ga werken betekend ook dat Sanne voor het eerst naar de kinderopvang gaat. Ze is 10 weken wanneer ik weer ga werken. Het doet mij best weer wat om zo’n hummeltje weg te brengen maar ik weet dat ze in goede handen is. Alle leidsters zijn bekend en zo lief. Ze is nu twee keer een paar uurtjes wezen proefdraaien. Dit maakt het voor iedereen makkelijker. We hebben er bewust voor gekozen om beide zusjes in andere groepen te plaatsen. Fenna blijft in haar eigen vertrouwde groep en Sanne gaat naar een andere groep. We vinden het erg belangrijk dat ze hun eigen identiteit hebben en kunnen spelen met hun eigen vriendjes en vriendinnetjes zonder dat een zus(je) meedoet.

Er zijn nog een hoop dingen waar ik nog wel even over door kan gaan maar dan is deze blog helemaal zo lang. In mijn volgende blog lees je hoe het gaat met mijn grandioze lichaam na de bevalling, hoe het met Sanne en Fenna gaat, sporten, Moederdag en hoe mijn eerste werkdagen in de volwassen wereld verlopen zijn.