Mama!!!!! Willem kwijt! Waar is Willem? Deze zin hoor ik met regelmaat voorbij komen. Wie is Willem? Willem is ons zesde familie lid. Hij betaald geen kostgeld maar maakt wel gebruik van alle faciliteiten in huis. Gaat zelfs mee op vakantie en met uitstapjes.

Willem is de beste vriend van Fenna. Wanneer we naar buiten gaan is Willem van de partij. Het is altijd goed oppassen geblazen om dit blauwe figuurtje niet kwijt te raken. Dus daarom vraag ik elke 5 minuten buiten dan braaf; zit Willem ook nog lekker Fenna? Willem hangt net zoals Sanne op de buik. Ik draag Sanne in een buikdrager en Fenna hangt Willem met zijn hoofd door een ketting heen. Daarom was de schrik ook groot toen ik Willem niet meer zag hangen. Fenna waar is Willem? Willem is thuis zegt Fenna. Thuis? Je had hem net nog op je buik hangen. Willem is aan het winkelen zegt ze.

“Ik wist niet dat je zo’n stress kon hebben om het verliezen van een knuffel. Spaans benauwd had ik het.”

 

Dus wij terug naar de winkel waar we het laatst geweest waren. Willem was al gevonden door de aardige dame van de winkel. Daar werden Willem en zij weer herenigd. Ik wist niet dat je zo’n stress kon hebben om het verliezen van een knuffel. Spaans benauwd had ik het. Ik zag al diverse rampscenario’s voorbij komen aangezien we op straat liepen en we voorlopig nog niet thuis waren. Probeer een huilende en drammende peuter dan maar thuis te krijgen.

https://www.instagram.com/p/BFQRgbaCLGG/

Thuis heb ik een tas vol met van die blauwe figuurtjes liggen dus we hebben altijd nog Willem 2 tot 10 in de kast liggen. Het verschil tussen deze Willems is er niet alleen dat de ene wat schoner is dan de ander. Af en toe mag Willem in de wasmachine. Dacht ik altijd trouw dat ze het niet doorhad dat Willem 3 nu aan de beurt was om de was in te gaan en dat mama een schone pakt. Blijkt dus van wel. Laatst zegt ze tegen mij dat Willem wel heel erg zacht is en dat andere Willem nu rondjes draait in de wasmachine… Tja.. dan heb je nog de illusie dat ze niks door had.

Zwangerschapskilo’s hoe raak je ze kwijt? Hebben jullie een idee? De standaard antwoorden die je dan krijgt zijn gezond eten en sporten. Tijdens beide zwangerschappen ben ik echt heel veel kilo’s aangekomen die zich grotendeels schuil hielden op mijn buik. Na beide bevallingen zijn de kilo’s niet zomaar verdwenen. Beide dames waren vrij zwaar. Tel daar het vruchtwater bij op en je mist al een aantal kilo’s. Borstvoeding heb ik niet gegeven dus daar raakte ik de kilo’s ook niet mee kwijt. Helaas is het resultaat daarna een hangbuik die voor een paar extra maten meer zorgt. Lang leve het corrigerende ondergoed.

Ik ben dus niet één van die vrouwen die na de bevalling gelijk in haar skinny jeans past. Ook ben ik niet zo’n vrouw die na 3 maanden in dezelfde spijkerbroek past. Best frustrerend eigenlijk. Dus ja… hoe raak je die kilo’s kwijt? Gezond eten doen we al en sporten doe ik ook graag, dus 6 weken na de bevalling stond ik al te popelen om te mogen hardlopen. Voordat ik hier aan begon heb ik eerst contact gezocht met de bekkentherapeut en gevraagd of zij mij groen licht kon geven om te mogen hardlopen. Maar helaas. Zij constateerde dus dat ik last heb van ‘diastasis rectae’. 

“Tijdens beide zwangerschappen ben ik echt heel veel kilo’s aangekomen die zich grotendeels schuil hielden op mijn buik.”

 

Dit betekend dat mijn rechte buikspieren te ver uit elkaar liggen. Deze buikspieren zijn aan elkaar verbonden door een peesplaat. Deze peesplaat verweekt tijdens de zwangerschap en er wordt in je buik ruimte gemaakt voor de baby. Je rechte buikspieren maken hier dus plaats voor. Het is de bedoeling dat de spieren na de bevalling weer terug richting de peesplaat gaan maar dat is bij mij helaas niet het geval. Dit betekend dus geen rechte buikspieroefeningen en zeker niet hardlopen of bootcampen. Dit was dus echt een domper. Tijdens het sporten kan ik altijd lekker mijn energie kwijt en ik val er ook door af. Zij adviseerde mij om andere oefeningen uit te voeren op een niet al te hoog niveau. Nou ik voel mij net een oud wijf tijdens het sporten en de kilo’s blijven er aan.

Helaas zit er nog geen verbetering in na ruim 3 maanden en heb ik deze maand een afspraak met de gynaecoloog om dit probleem te bespreken. De muren komen soms echt op mijn af en ook mis ik mijn sportmaatjes. Af en toe raak ik hier best wel down door helaas. Nu ben ik aan het ontdekken waar ik mijn energie nu in kwijt kan aangezien ik dit echt nodig heb. Iedereen kan dan altijd wel zo leuk zeggen; “het is 9 maanden op en af”, maar daar heb je dan vaak niks aan. Al die hardlopende mensen daar ben ik echt stik jaloers op. Dus ik ben opzoek gegaan naar nieuwe hobby’s. Hier de volgende keer meer over!

De afgelopen periode heb ik met regelmaat de vraag gehad of ik zwanger was. Op dit moment is mijn postuur redelijk normaal maar er zit dus een buik, dit even voor de beeldvorming. In een restaurant was een gastvrouw zo attent om mij te wijzen op het gevaar van rood vlees aangezien ik zwanger was, in een kledingzaak vertelde de verkoopster dat ze dat jurkje in dit filiaal niet groter hebben hangen maar dat ze het wel super cool vind dat ik nog normale kleding draag tijdens mijn zwangerschap, de dame in de bibliotheek was wel heel nieuwsgierig wanneer de tweede kwam (ik was daar alleen met Fenna) en een oud kennis die ik al een tijdje niet had gezien stelde de vraag wanneer ik zou bevallen aangezien ze al dacht dat ik bevallen zou zijn.

Zulk soort opmerkingen zorgen er niet voor dat mijn humeur beter wordt. Dus sorry als ik dan niet zo aardig reageer. Weet je dat ik zulk soort opmerkingen echt niet tegen iemand durf te maken. Blijkbaar is het zeer afwijkend om maar op 1 plek dik te zijn. Durven jullie zulk soort dingen zomaar te vragen aan iemand?

“Op het werk moest ik wel even wennen om weer kinderloos te zijn.”

 

Vorige maand ben ik ook weer begonnen met werken. Gelukkig viel het mee om iedereen gevoed, gewassen en aangekleed af te leveren op het kinderdagverblijf. Het scheelt dat Fenna elke dag om half 6 wakker is. Tijd hebben we dan niet te kort. Op het werk moest ik wel even wennen om weer kinderloos te zijn. Normaal heb ik Sanne op mijn buik hangen in een drager en loop Fenna om mij heen. Ik was heel de tijd op het werk alert en aan het zoeken waar Fenna was. Te bizar dit! Dit heb ik gewoon heel de week gehad. Zo gek.

In week twee begon ik eindelijk een beetje mijn draai weer te vinden. Ik dacht dat zwangerschapsdementie echt een fabel was. Nou niet dus. Af en toe ben ik blij dat ik mijn eigen naam nog weet. Het was wel erg vermoeiend om weer te werken. Mijn energie was waarschijnlijk ergens gebleven waarvan ik niet meer wist waar ik het gelaten had. ‘S avonds lag ik kwijlend voor pampus op de bank. De meiden hebben het gelukkig wel goed naar hun zin op het kinderdagverblijf. Het is zo fijn om te horen dat ze beide een leuke dag gehad hebben.

Vader en Moederdag blijven voor mij altijd speciale dagen in het jaar. Natuurlijk zijn dit commerciële dagen maar ik vind het altijd wel erg leuk om eens een dag extra in het zonnetje gezet te worden of Vincent in het zonnetje te zetten. Altijd erg leuk om te zien wat Fenna geknutseld heeft op het kinderdagverblijf en hoe creatief papa is. Uitslapen op zo’n dag hoort er dan natuurlijk ook bij en de geur van verse broodjes uit de oven maakt de dag helemaal speciaal.

Sanne heeft dit jaar voor Vaderdag ook wat geknutseld voor papa dus papa heeft extra veel geluk dit jaar. Is het erg gek dat ik van zulke kneuterige feestdagen hou? Net zoals Sinterklaas dat is echt een feestdag die hier verplicht elk jaar gevierd gaat worden tot dat ze het huis uit zijn! Me love Sinterklaas. Gelukkig heb ik hier een mini me lopen die dit ook allemaal erg leuk vind dus mama is in haar nopjes!