Vandaag was het dan zover. Ons kleine meisje van 2 voor het eerst naar de peuterspeelzaal! Ik zag er eerlijk gezegd een beetje tegenop. Voor haar is het natuurlijk heel leuk om met andere kindjes te spelen, maar voor een moeder is het toch een ander verhaal. Tuurlijk is het heerlijk om je handen vrij te hebben en alle tijd te hebben voor je zoontje, maar toch was ik bang om haar al teveel los te moeten laten.

Wij zijn beide gezegend met hele lieve ouders die altijd willen oppassen, dus is ze nog nooit naar een kinderopvang geweest. Vorige week was ze al even wezen kijken en vandaag was het dan de grote eerste dag.

“De eerste dag van peuterspeelzaal. Ik was erg nerveus en te veel aan het haasten op de vroege ochtend.”

 

Ik was erg nerveus en veels te veel aan het haasten op de vroege ochtend en onze dochter helemaal blij met haar schoentjes al in haar hand, rugzakje om, stond ze al bij de achterdeur. Op de fiets zat ze druk in haar eigen taaltje te vertellen wat ze allemaal ging doen. Het is een kleinere peuterspeelzaal met max. 8 kindjes.

Bij binnenkomst zaten er een aantal moeders te puzzelen en ze liep gelijk door naar het keukentje. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was begon ze met “koken” in het keukentje, spulletjes in de vaatwasser doen en ze wist gelijk waar alles lag. Alsof ze er al jaren kwam!

Andere kindjes begonnen te huilen toen hun moeder wegging. Onze dochter? Daar was het gelijk “Dag mamma!”, zwaaide even, gaf een kusje en kon niet wachten totdat ik wegging. Ik ben maar snel weggegaan, met het idee dat ik hiervan even gebruik moest maken zolang het goed gaat. Maar diep van binnen voelde ik mij toch anders.

Tuurlijk is het super fijn dat ze niet hoefde te huilen en dat het afscheid zo goed gaat. Maar dit is hetzelfde gevoel wat je hebt als je baby zijn eerste flesvoeding in een keer leeg drinkt, alsof hij het beter vindt dan de borstvoeding waarvoor je zo hard hebt gewerkt.

“Omdat het haar eerste ochtend was heb ik haar iets sneller opgehaald. Daar stond ze dan; heel trots in het midden van het lokaaltje.”

 

Omdat het haar eerste ochtend was heb ik haar iets sneller opgehaald. Daar stond ze dan; heel trots in het midden van het lokaaltje met een bouwhelm op! Aan het bouwen alsof ze er al jaren komt. Uiteindelijk begon ze te huilen toen ze weg moest. Liever zo dan anders [??] Donderdag mag ze weer een paar uurtjes wennen. Nu hopen dat het zo goed blijft gaan, maar volgens mij komt het helemaal goed! Voor nu ligt ze in ieder geval heerlijk te slapen, helemaal uitgeput…