Mama Leonie: Een geplande keizersnede. Hoe vreselijk mijn eerste bevalling was, des te mooier was deze…

Onlangs las ik, dat in Nederland bij 17% van de bevallingen een keizersnede wordt uitgevoerd. Dat betekent dat 1 op de 6 vrouwen door middel van een keizersnede bevalt. Een hoog percentage! De meest voorkomende reden: een stuit- of dwarsligging. Maar ook wordt er voor een keizersnede gekozen als de ontsluiting niet wil vorderen, het bekken te smal is voor het hoofdje van de baby of de placenta voor de baarmoedermond ligt. En heel soms mag je onder bepaalde omstandigheden, zoals in mijn geval door een zware eerste bevalling met de nodige complicaties, zelf voor een geplande keizersnede kiezen.

Mijn keizersnede werd bij precies 39 weken gepland en ik had op dat moment nog anderhalve week voor de laatste klusjes. Dacht ik. Zover kwam het echter niet, want ons kleine mannetje besloot zijn eigen verjaardag uit te kiezen! Vijf dagen voor de geplande keizersnede datum begon het te rommelen, anders dan de maanden ervoor. Ik voelde een duidelijk verschil met de harde buiken die ik al maandenlang had, maar of het nou voorweeën, oefenweeën of echte weeën waren? Ze deden in ieder geval pijn, flink pijn! Ik maakte me nog niet zo’n zorgen, omdat er geen regelmaat in zat. Maar toen de weeën na twee dagen regelmatig leken te worden, vond ik het verstandig om eens te gaan timen.

“Ik dacht het zo goed voor elkaar te hebben door uiteindelijk voor een geplande keizersnede te kiezen.”

 

Een aantal uren verstreek en inderdaad, ze kwamen regelmatig. Mijn eerste gedachte was, wat nu?? Ik dacht het zo goed voor elkaar te hebben door uiteindelijk voor een geplande keizersnede te kiezen. Een keuze die niet gemakkelijk was, zoals ik in mijn vorige blog heb verteld. Maar nu had het er alle schijn van dat de bevalling tóch uit zichzelf zou gaan beginnen.

Ondanks dat de pijn al best heftig was, deed ik tussen de weeën door nog snel wat in het huishouden. Alsof het huis nog niet schoon genoeg was door mijn enorme nesteldrang van de afgelopen tijd! Manlief, die bij elke wee bleker werd, was er na een paar uur timen echt klaar mee: het was tijd om het ziekenhuis te bellen. “Kom maar even langs, dan kijken we of je echte weeën hebt”, was de reactie. Omdat tegen zwangere vrouwen niets valt in te brengen, zeker niet als ze weeën hebben, maakte ik nog even af waar ik mee bezig was. Stel je voor dat de baby in een rommelig huis terecht zou komen ;-).

“Omdat de weeën elkaar sneller opvolgden en heftiger werden, zou alles klaargemaakt worden voor een keizersnede.”

 

In het ziekenhuis was er, nadat ook mijn vliezen braken, geen twijfel meer mogelijk: de bevalling was begonnen! Omdat de weeën elkaar sneller opvolgden en heftiger werden, zou alles klaargemaakt worden voor een keizersnede. Want dat wilde ik toch nog steeds? Ineens begon ik te twijfelen. Misschien toch niet….of wel? Maar we hadden een week eerder niet voor niets voor een geplande keizersnede gekozen en zijn dan ook achter onze keuze blijven staan.

En ik had niet anders gewild, want wat was het een mooie bevalling! De natuurlijke bevalling werd zo goed mogelijk nagebootst: ik kon zien hoe ons kleine mannetje uit mijn buik werd gehaald en hij mocht zelfs even bij me liggen voordat hij voor controle naar de kinderarts ging. Gelukkig bleek al snel dat het mannetje het goed deed. In drie kwartier tijd was mijn bolle buik weg, was ik keurig gehecht en lag ons kleine hummeltje drinkend in mijn armen. Het besef was er nog niet, het ging allemaal zo snel! Maar desondanks kon ik alleen maar blij zijn en zo ontzettend gelukkig! Hoe vreselijk mijn eerste bevalling was, des te mooier was deze.

“Ik heb mijn doel bereikt: ik heb hem gezond en wel op de wereld gezet.”

 

Met mijn ervaring wil ik vrouwen die gaan bevallen door middel van een geplande keizersnede een hart onder de riem steken. Nee, het is niet niets. De OK heeft een andere sfeer dan thuis of een kraamsuite en het is en blijft echt een operatie. En ja, het doet verrekte veel pijn op het moment dat je niet meer high bent van alle medicatie. Ik dacht werkelijk dat het nooit meer goed zou komen toen ik voor de eerste keer mijn bed uit probeerde te komen. Maar nu, 5 weken later, kan ik zeggen dat het goed komt. Ik ben er nog niet, mijn buik is nog behoorlijk gevoelig en dingen zoals wandelen en huishoudelijke klusjes moet ik opbouwen, maar zo langzamerhand word ik weer de oude.

Het heeft tijd nodig en eerlijk is eerlijk, daar heb ik met momenten best moeite mee gehad. Ik vond ook dat ik niet mocht zeuren, ik had toch immers zelf voor een keizersnede gekozen? Gek, want tegelijkertijd wist ik dondersgoed dat ik deze keuze niet zomaar had gemaakt. Het was in het belang van mijn kindje en gelukkig is mijn doel bereikt: ik heb hem gezond en wel op de wereld gezet, zij het met behulp van een hele kamer vol artsen. Ondanks de pijn en het herstel heb ik nooit spijt gehad van mijn beslissing. Sterker nog, zo had ik de eerste keer ook wel willen bevallen! Ik voel me nu zoveel beter dan na mijn vorige bevalling en geniet deze keer intens van mijn kleine wondertje!

“Ik zit nog steeds bovenop die befaamde roze wolk, de roze wolk die ik na de geboorte van ons eerste kindje niet heb gezien.”

 

Natuurlijk besef ik dat mijn ervaring niet voor elke keizersnede geldt en zeker niet voor een keizersnede, die met spoed moet worden uitgevoerd. Mijn keizersnede was gepland, ik heb geen complicaties gehad en mijn baby deed het vanaf het eerste moment fantastisch. Ik zit nog steeds bovenop die befaamde roze wolk, de roze wolk die ik na de geboorte van ons eerste kindje niet heb gezien en waardoor ik als geen ander weet hoe het ook kan zijn. Toch wil ik heel graag het volgende meegeven: probeer niet tegen een keizersnede op te zien, want het is écht een mooie bevalling, zeker als het is gepland en zo natuurlijk mogelijk wordt uitgevoerd. En het lange herstel? Tja, ook een natuurlijke bevalling kan een lang herstel met zich meebrengen. Daar ben ik, met een jaar bij de eerste, het perfecte voorbeeld van.