Mama Leonie: Na een rampzalige bevalling en niet zo’n blije baby, heb ik moeten wennen aan het moederschap…

Wat ben ik gezegend met twee prachtige, gezonde jochies. En het is zoals iedereen zegt: een enorme rijkdom. “Dan ben je er nu vast wel klaar mee”, zei mijn opa toen nummer 2 net was geboren. Ik ben enorm blij met mijn twee kinderen, maar klaar? Ik geloof het niet, en dat terwijl ik in het begin echt moest wennen aan het moederschap.

Wennen aan het moederschap

Tegenwoordig bestaan de meeste gezinnen uit één of twee kinderen. Drie kinderen wordt al veel gevonden, om over vier of vijf maar niet te spreken. Ik heb altijd een ‘groot’ gezin gewild. Maar dat was voordat ik moeder werd en je weet natuurlijk nooit of je daar nog net zo over denkt als je daadwerkelijk kinderen hebt.

“Hoe fijn mijn zwangerschap ook was en hoezeer ik ook heb uitgekeken naar mijn eigen kleine mensje, never nooit niet dat ik ooit nog ging bevallen!!”

 

Na de eerste dacht ik daar dus inderdaad heel anders over, namelijk: dit nooit weer! Hoe fijn mijn zwangerschap ook was en hoezeer ik ook heb uitgekeken naar mijn eigen kleine mensje. Never nooit niet dat ik ooit nog ging bevallen!! En zo’n eerste jaar? Nee, bedankt! Behalve een rampzalige bevalling en een niet zo’n blije baby, heb ik ontzettend moeten wennen aan het moederschap. Mijn leven stond ineens compleet op zijn kop. Maar toch begon het na een jaar weer te kriebelen. En nummer 2 volgde. Nummer 2 is pas 4 maanden, maar kriebelen voor nummer 3 deed het alweer toen ik pas net was bevallen.

Het moederschap gaat mij nu allemaal veel makkelijker af

Het moederschap voelt nu heel anders dan toen ik voor de eerste keer moeder werd. Afgezien van een veel makkelijkere en blijere baby – ik vraag me regelmatig af of hij wel kán huilen – gaat het mij ook allemaal veel makkelijker af. Meer ervaring, minder onzeker en gewend aan beperkter zijn in mijn doen en laten zorgen daarvoor. Qua drukte is er niet veel veranderd dan toen nummer 2 nog onderweg was. Natuurlijk kosten bepaalde dingen meer tijd, zoals het ochtend- en avondritueel. Twee kinderen wassen, aankleden, te eten geven en naar bed brengen kost nu eenmaal meer tijd dan één kind. Die drukte komt ook vaak tegelijk; zo zit ik regelmatig met mijn baby aan de borst aan tafel een broodje te smeren voor mijn peuter.

Even snel naar de supermarkt

Even snel naar de supermarkt zit er zeker niet meer in. Het is ten eerste al een heel gedoe om weg te komen. Want hóe ga ik naar de supermarkt? Heb ik zin in een waar uitje, wat inhoudt dat ik zo’n 1,5 uur op pad ben. Dan stop ik mijn baby in de kinderwagen en gaat peuter lopend mee. Het ligt ook een beetje aan peuter zijn bui. Want het is me weleens overkomen dat het meneer allemaal niet zinde en dus languit in de supermarkt op de grond ging liggen krijsen. Tja, je krijgt nou eenmaal niet altijd een plakje worst bij de vleesafdeling. En nee, mama houdt de scanner zelf vast als ze niet veel meer (of minder, oeps…..) wil afrekenen dan wat ze in haar mandje heeft.

Als je baby dan ook nog begint te huilen, is het feest helemaal compleet. Overigens ook voor het overige winkelende publiek, want het valt me op dat mensen het erg interessant vinden om te blijven staan kijken hoe jij je kinderen niet in de hand hebt. Op zo’n moment vraag ik me af waarom ik in godsnaam ook alweer voor deze optie heb gekozen. En vervolgens vraag ik me af: hoe doe je dit met drie of zelfs meer kinderen?!?

Een duowagen

Ik dacht dé oplossing te hebben gevonden voor een iets sneller tripje naar de supermarkt: een meerijdplankje. Ideaal, kan peuter mooi op het plankje zitten of staan. Maar natuurlijk doet een peuter niet wat jij in je hoofd hebt. Want denk maar niet dat mijn peuter iets met dat plankje te maken wil hebben. Een onnodige aanschaf is het dus gebleken. Een andere optie is baby in de draagzak, peuter in de wandelwagen. Nadeel: baby wordt steeds zwaarder en het is lastig om te bukken en artikelen uit de onderste schappen te halen.

Uiteindelijk ben ik gezwicht voor een duowagen. Baby in een babynestje en peuter ernaast in de gordels, zodat hij er in de supermarkt niet zomaar uit kan springen en ik alsnog een languit-op-de-grond-liggen-krijsen-omdat-ik-geen-plakje-worst-krijg-tafereel riskeer. Het voordeel is dat ik even snel op en neer kan, voor zover je het echt snel kunt noemen met twee kinderen, waarvan de peuter standaard “nee” zegt op de vraag of hij zijn schoenen en jas aan wil doen ;-).

“Mijn gezin is nog niet compleet. Het voelt niet alsof ik er al klaar mee ben. We zullen zien wat de toekomst ons brengt!”

 

Mijn gezin is nog niet compleet

Ondanks dat ik me regelmatig afvraag hoe je onder andere dit soort dingen doet als je nóg een kind hebt, voelt het niet alsof ik er al klaar mee ben. Mijn gezin is nog niet compleet. Vanwege de keizersnede moet ik minstens een half jaar wachten met zwanger worden. Gelukkig, want in tegenstelling tot de eerste keer geniet ik nu intens van mijn baby. Een ontzettend vrolijk en tevreden mannetje. Een nieuwe zwangerschap belet dat ik voor de volle 100% van hem kan genieten. Denk aan misselijkheid en andere fijne kwaaltjes waar de meeste zwangeren mee te maken krijgen.

Dus nee, voorlopig wachten we nog even. Ook al zou ik stiekem niets liever willen! Maar mochten we er te zijner tijd weer voor gaan en mocht het ons opnieuw zijn gegund, dan nog weet ik niet of dat gevoel van compleetheid er dan wel zal zijn. Mijn kraamverzorgster, die zes (!) kinderen op de wereld heeft gezet, vertelde me dat zij dat gevoel nooit heeft gehad. Het lijkt me stug dat ik dat na zes kinderen nog niet zou hebben, maar…zeg nooit nooit. In ieder geval lijkt drie of zelfs vier kinderen me al een heel mooi aantal. We zullen zien wat de toekomst ons brengt!