Mama Sjors: Ik ben zwanger! Blij was ik niet. Ik kon alleen maar huilen. Dit is zo onverstandig…

Oké, een goed verhaal is dit… Zoals er in de eerdere blogs van mij te lezen was ben ik al een hele tijd onderweg om te herstellen van bekkeninstabiliteit tijdens de zwangerschap van nummer 3. Een heftige periode. Ik denk één van de “zwaarste” in ons leven. Begrijp me goed, ik heb niks te klagen en doe dit dan ook zelden.

Een onregelmatige cyclus

Ik heb een onregelmatige cyclus en voor nummer 2 heb ik een hormonenkuur van 8 maanden gevolgd omdat er tijdens het bloedonderzoek uit kwam dat mijn lijf maar 1 á 2 eisprongen per jaar zelf aanmaakt. En ja, ik had dus rustig 4 maanden geen menstruatie. Dus nu deed ik tijdens de borstvoeding netjes elke 3 maanden een zwangerschapstest om het te checken. Dit omdat we verder geen anticonceptie gebruiken, ook omdat de kans vrij klein was dat dit wel zou gebeuren.

Na 16 maanden borstvoeding kwam mijn cyclus op gang. Gewoon zoals ik gewend ben, en na een dag of 34-36 kwam de volgende. Dus vond ik het een goed plan om bij de volgende cyclus aan de anticonceptie te gaan, het is op gang en netjes ook voor mijn lijf. Alleen de volgende 34-36 dagen was er niks. Dit was niet raar waardoor ik niet meteen de winkel in dook voor een test. Ik gaf nog borstvoeding op verzoek en ik had al vaker zolang geen cyclus gehad…

“Begrijp me goed dat ik dit een enorm ding vind om te delen, juist omdat ik zelf ook weet dat kindjes krijgen niet vanzelfsprekend is.”

 

Ik kon echt alleen maar huilen…

Na een tijdje toch maar een test gedaan; ZWANGER. Wat ik toen dacht zal ik hier niet delen, maar blij was ik niet. Begrijp me goed dat ik dit een enorm ding vind om te delen, juist omdat ik zelf ook weet dat kindjes krijgen niet vanzelfsprekend is. Nu moest ik het vertellen aan mijn partner… ik ben echt nog nóóit zó nerveus en zenuwachtig geweest als op dat moment. Hij was verbaasd en lachte meteen. Hij gaf me meerdere malen een kus en zei: “it’s gonna be alright.”

Ik kon echt alleen maar huilen. Hoe moet dit verder?! Dagen gesprekken gevoerd, alle scenario’s besproken. Alles kwam op het zelfde punt neer; Dit is zo onverstandig. Niemand kan vertellen hoe het zal lopen. Straks word ik wel echt blijvend invalide en kan ik niet voor onze 4 kinderen zorgen zonder hulp van buitenaf. Moet ik het dan afbreken? We kunnen het alles bieden wat het nodig heeft, alleen de vraag is of ik het een goed huisje kan bieden voor de komende 9 maanden en daarna nog normaal kan functioneren…

Eerlijk het is de moeilijkste opgave geweest ooit. Alles in mijn lijf zei; NEE!!!! De pijn, de struggle voor de zorg voor de kinderen, waarvan er dan nu eentje nog geen twee jaar is en dus nog wel alle zorg nodig heeft in vergelijking met de twee grotere kinderen. De struggle voor mijn partner voor de zorg voor mij, het opnieuw extreem afhankelijk zijn van andere omdat ik het zelf niet kan, de vermoeidheid door de pijn. De struggle na de geboorte, het niet zelfstandig kunnen draaien in bed, zelfstandig lopen naar toilet of douchen, het aanleggen van mijn baby, en zo heb ik nog een waslijst waarom het niet verstandig is.

“Langzaam aan krijgt het een plekje en raak ik eraan gewend. Soms denk ik nog steeds; waar begin ik aan…”

 

Langzaam krijgt het een plekje

Twee echo’s verder wist ik het nog steeds niet. Ondertussen moest wel alles in gang gezet worden voor als we toch besloten het niet te dragen. Wettelijk gezien krijg je 5 dagen bedenktijd voor je dit kan doen. Tot we beide leven voelde. Toen was volgens mij voor beide de keus gemaakt. Het liet weten dat het er was. Zo klein als het is, zo voelbaar voor ons. We hebben er niet meer over gesproken en het even zo gelaten. De afspraak in de kliniek geannuleerd. Ik heb echt zoveel gehuild dat de tranen op zijn. (Dit zou je denken) Het is voor mij een hele andere ervaring als bij de andere kindjes, die meer dan gepland waren.

Langzaam aan krijgt het een plekje en raak ik eraan gewend. Soms denk ik nog steeds; waar begin ik aan…. Gelukkig voel ik me beter dan bij nummer 3 en kan ik voor alsnog iets meer. Vandaag weten we dat we een jongentje krijgen en zitten we al op de helft. Nu gaat het nog meer leven, de kindjes zijn heel trots. De komende blogs hou ik jullie op de hoogte hoe dit allemaal verloopt. Zowel lichamelijk als geestelijk. Eigen schuld, dikke buik!!