Mama Fawn: Mijn bevallingsverhaal deel 2. Nog steeds 5 cm ontsluiting en uren later pas 6 cm. Wat duurde het lang!

Zoals je in het eerste deel van mijn bevallingsverhaal kon lezen, gingen we die maandag vol goede moed naar huis. We hadden ook de afspraak met onze verloskundige gemaakt om de volgende dag bij haar langs te gaan om nogmaals te strippen. Zo gezegd, zo gedaan! Want (uiteraard) was de bevalling in de tussentijd nog altijd niet begonnen..

Nog steeds 5 cm ontsluiting

Dus zo stonden we op dinsdag 23 augustus rond de middag weer in de verloskundigenpraktijk. Na wat gelach en geklets was het tijd om weer op de behandeltafel te gaan liggen. De verloskundige constateerde dat ik nog steeds 5 cm ontsluiting had. ‘Alles voelt zo gunstig! Je zou toch verwachten dat je bevalling niet lang meer op zich laat wachten’ zei ze. ‘Hopelijk krijgt het door te strippen nu net dat laatste duwtje dat nodig is!’.

“Voordat ik besefte wat er gebeurde, voelde ik een flinke plas water tussen mijn benen. ‘Je vliezen zijn gebroken!”

 

Het strippen was deze keer wat gevoeliger dan de eerste keer en voordat ik besefte wat er gebeurde, voelde ik een flinke plas water tussen mijn benen. ‘Je vliezen zijn gebroken! Nu kan het echt niet lang meer duren’ riep ze lachend. Een beetje beduusd maar dolblij door wat er zojuist gebeurde, keken mijn man en ik elkaar lachend aan.

Na weer een beetje opgefrist te zijn maakten we met haar de afspraak dat we weer naar huis zouden gaan. Ik moest vooral rustig aan doen want nu was de kans toch echt heel groot dat de bevalling snel zou doorzetten. We moesten haar wel beloven dat we direct bellen zodra de weeën regelmatig kwamen, want gezien het feit dat ik al 5 cm ontsluiting had zou het wel eens heel snel kunnen gaan. Lachend gingen we naar buiten en riepen ’tot straks!’.

Regelmatige weeën

Tja en dan kom je thuis met een heel raar gevoel. Je weet dat het nu echt niet lang meer gaat duren voordat je papa en mama wordt, maar de minuten lijken uren te duren. Lekker even naar buiten was geen optie, want het was bloedheet. We kozen dus voor een soort van Netflix & chill, maar dan anders. You get the picture! Ik voelde me ook alles behalve charmant, aangezien ik als een aangespoelde walvis op zo’n zeiltje zat uit het kraampakket, want HOLY MOLY had ik me even vergist in de hoeveelheid vruchtwater. Het leek wel of er geen einde aan kwam. Gelukkig konden we er wel heel hard om lachen en na 3x omkleden begon ik langzaamaan weeën te voelen.

Het was inmiddels zo’n 1,5 uur na ons bezoek aan de verloskundige. Wat begon met lichte krampen veranderde al vrij snel in regelmatige weeën van bijna 1 minuut met zo’n 3 minuten ertussen. Bij de krampen zat ik nog vrolijk Netflix te kijken, maar nu moest ik toch wel wat moeite gaan doen om de weeën op te vangen. En hoewel ze nog goed op te vangen waren, besloten we na circa 30 minuten regelmatige weeën van een minuut om de verloskundige te bellen. Ik wilde namelijk absoluut voorkomen dat het ineens in een razendsnel tempo zou doorzetten, waardoor ik het niet meer zou redden om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig dacht mijn verloskundige er net zo over en ze aarzelde geen moment. Tassen pakken en in de auto springen! Nou ja springen..

Naar het ziekenhuis

Uiteraard hadden we al een paar weken alles klaar staan voor dit moment en EINDELIJK mochten we die tas en Maxi Cosi in de auto zetten, heel bijzonder! We hadden met onze verloskundige in het ziekenhuis afgesproken, zo kon zij alles al regelen voor onze komst. De autorit naar het ziekenhuis duurde ongeveer 20 minuten en heb ik als heel bijzonder ervaren. Ineens besef je je heel goed dat je met z’n tweetjes vertrekt en met z’n drieën naar huis gaat. Maar natuurlijk is een autorit met weeën niet heel aangenaam dus ik was wel blij toen we rond 16.30 uur in het ziekenhuis aankwamen. Gelukkig konden we vrijwel naast de ingang parkeren en mijn man had ook al snel een rolstoel geregeld.

“Mijn weeën waren wat krachtiger geworden en daarnaast had ik het gevoel dat als ik zou lopen, ik onderweg nog liters vruchtwater zou verliezen..”

 

Mijn weeën waren ondertussen weer wat krachtiger geworden en daarnaast had ik het gevoel dat als ik zou lopen, ik onderweg nog liters vruchtwater zou verliezen.. Dus met lege Maxi Cosi op schoot werd ik door mijn privé chauffeur naar de kraamafdeling gebracht. Toen we daar aankwamen was alles al geregeld, de verloskundige had ons aangemeld en mijn kamer was klaar dus we konden meteen door, heel fijn!

Mijn weeën waren op dat moment nog krachtig, maar wel minder regelmatig. Ze vroeg me of ik het fijn vond om even in bad te gaan en hoewel dit idee mij tijdens de hele zwangerschap vreselijk leek, had ik er nu wel behoefte aan. Vijf minuten later zat ik dus in bad, manlief op een stoel naast me en de verloskundige kwam nog snel binnen om een kop thee en een boterham te brengen. ‘Eet maar even wat, nu het nog gaat. Die extra energie kun je straks goed gebruiken’.

Mijn weeën werden minder

Na 30 minuten was de boterham op en was ik heerlijk ontspannen. Iets TE ontspannen.. Mijn weeën zwakten verder af. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik voelde lichte paniek en frustratie opkomen. Hoe kon dit nou?? Ik was EINDELIJK met 41+1 in het ziekenhuis, mijn vliezen waren gebroken, 5 cm ontsluiting, ik had een uur geleden nog regelmatige, krachtige weeën en nu waren ze zo goed als verdwenen?? Ik durfde dit dan ook eerst niet toe te geven, bang dat ze ons weer naar huis zouden sturen. We zaten nu al zo lang op ons mannetje te wachten, waren zo nieuwsgierig en ik was al zo ver gekomen, ik wou absoluut niet met een lege Maxi Cosi naar huis!

Maar zodra ik vanuit de badkamer de verloskamer in kwam, zag mijn verloskundige het al direct aan me. ‘Je weeën zijn weg hè..?’ Helemaal beduusd knikte ik ja. Ik zag aan haar gezicht dat ze enorm met ons te doen had. Ze vertelde ons dat we in dit geval 2 opties hadden: we mochten nog terug naar huis om te zien of de weeën opnieuw op gang zouden komen (na het breken van de vliezen mag er 24 uur afgewacht worden, daarna wordt de kans op infectie te groot) of we bleven in het ziekenhuis en ik zou weeënopwekkers toegediend krijgen via een infuus.

Onze keuze stond vast: we gingen niet naar huis!

‘Ik begrijp het heel goed als jullie nog willen afwachten, maar ik snap het ook helemaal als jullie voor het infuus kiezen’ zei ze. En gezien het feit dat mijn weeën nu verdwenen waren en ik al tot 5 cm ontsluiting was gekomen zonder weeën, had ze het vermoeden dat mijn lichaam niet genoeg oxytocine aanmaakt. Dit zorgt er namelijk voor dat er weeën ontstaan en deze ook krachtiger worden om de bevallingen te bevorderen.

Tja.. Als dit het geval was konden we nog lang wachten! Ze gaf ons even de tijd om samen te overleggen en liep de kamer uit. Eigenlijk hadden we helemaal niet lang nodig om onze keuze te maken, we gingen niet naar huis! Dat zou namelijk nog meer frustratie en teleurstelling opleveren en zou de bevalling al helemaal niet op gang helpen. Onze keuze stond vast, laat die weeënopwekkers maar komen!

“En toen was het dan zover, alles werd gereed gemaakt en voor ik het wist hing ik aan het infuus.”

 

En toen was het dan zover

Iets voor 20.00 uur was het dan zover, alles werd gereed gemaakt en voor ik het wist hing ik aan het infuus. Ook de CTG werd aangesloten om mijn weeën en ons mannetje goed in de gaten te houden. Ik vond het allemaal niet erg, als die bevalling maar eindelijk op gang kwam! Onze verloskundige gaf me nog een dikke knuffel en zou daarna naar huis gaan. Haar dienst zat er bijna op en ze had al zoveel voor me betekend dat het ook goed voelde zo.

Doordat ik weeënopwekkers kreeg, werd ik sowieso overgedragen aan de zorg van het ziekenhuis. In het begin zaten we nog heel relaxed met z’n tweeën tv te kijken en grapjes te maken, maar al snel merkte ik dat de oxytocine zijn werk deed. Mijn weeën kwamen terug en al vrij snel in een regelmatig tempo. Ik voelde ze vooral in mijn onderrug en benen.

Rond 21.15 uur mocht die tv wel uit van mij. Ik wilde rust en had die ook nodig om met te concentreren op mijn ademhaling en het opvangen van de weeën. Even later keek mijn man op de monitor van de CTG en hoorde ik hem zeggen: ‘Ze komen nu toch wel weer snel na elkaar he!’. Ja dat voel ik ook wel schat!’

Lichte paniek

Niet lang na dat moment werd het in mijn geheugen nogal een grijs gebied. Ik had zo’n 5 weeën per 10 minuten, ze werden steeds krachtiger en ik kreeg nauwelijks nog tijd tussendoor om op adem te komen. Ik kwam in de welbekende weeënstorm terecht. Op dat moment zat ik in mijn eigen bubbel, als ik eraan terugdenk kan ik me alleen duidelijk herinneren dat ik er lichte paniek toesloeg van binnen. Ik kon mijn ademhaling niet goed terugpakken en op de piek van elke wee werd ik ontzettend misselijk. Alle andere dingen gingen langs me door. Gelukkig kon ik wel nog op tijd om een spuugbakje vragen, want die misselijkheid bereikte z’n hoogtepunt.

Op dat moment was ik er helemaal klaar mee. De verloskundige (van het ziekenhuis) kwam net binnenlopen en zag dat ik er doorheen zat. Het was inmiddels rond 01.00 uur ’s nachts. Ze zei dat ze me nogmaals wou toucheren om te zien hoe ver mijn ontsluiting inmiddels was. Gezien de hoeveelheid en kracht van de weeën en het feit dat ik aan het begin van de avond al 5 cm had, hoopten we met zijn allen ontzettend dat ik toch al rond de 9 cm zou zijn. Maar toen ze me aankeek wist ik al genoeg.. Ik zat pas op 6 cm! In al die uren was ik pas 1 cm opgeschoten, de moed zakte me in de schoenen..

Binnenkort lees je hoe ons mannetje EINDELIJK geboren wordt!