Mama Ilse: 37 weken zwanger, de laatste loodjes en voel ik me schuldig?

Ja, ja, ik heb inmiddels de 37 weken bereikt. Over een aantal weken (of ieder moment…) gaan we haar eindelijk ontmoeten en zullen we er achter komen of mijn voorbereidingen echt nuttig zijn geweest. Ik begin nu wel zenuwachtig te worden hoor..

De oma onderbroeken zijn inmiddels ingeslagen

Bedklossen? Check! Douche stoel? Check! Po stoel? Check! Po stoel??? Jup, we slapen op zolder (lees: warm, heet, niet te doen) dus werd ons aanbevolen om een po stoel te lenen voor de nachtelijke plasjes omdat traplopen slecht voor je bekken is. Nou, dan doen we dat maar hè? En nu maar hopen dat ik ‘m niet zelf hoef te legen…

Mijn vluchttas is inmiddels ook gepakt, evenals die van de baby. De oma onderbroeken zijn ingeslagen, want dat is zo’n beetje het enige waar dat kraamverband (maandverband, matrassen, noem het hoe je wilt) in gaat passen. Ik zag het verband en dacht 2 dingen… 1: hóéveel bloed ga ik wel niet verliezen en 2: wáár ga ik dat verband inplakken dan? No way dat dit in die iniemienie broekjes van mij past! De oplossing: oma onderbroeken van de Zeeman. Sorry Mike 🙂

De laatste loodjes zijn het zwaarst zeggen ze, nou dat klopt. En wat denk je, ben ik hoogzwanger is er een hittegolf in Nederland. Tuurlijk!! De nachten zijn een d-r-a-m-a, de ijsjes zijn niet aan te slepen en m’n vingers zijn veranderd in worstjes.

“Kind, wat klaag je nou? Jij kunt tenminste zwanger worden.”

Voel ik me schuldig?

En terwijl ik dit schrijf denk ik weer; wat loop ik toch te zeiken? Ik ben alleen maar aan het klagen over de warmte, m’n spataderen, over dat ik het warm heb, over dat ik 6 keer moet plassen ’s nachts, de pijn in mijn ribben en over dat het warm is. Ehhh, had ik al gezegd dat het warm is?? Terwijl er zoveel vrouwen zijn die zouden willen dat ze daarover konden klagen, vrouwen die moeilijk of niet zwanger kunnen worden. Ik hoor ze gewoon denken: ‘kind, wat klaag je nou? Jij kunt tenminste zwanger worden’. Een zwangerschap is een wonder ja, maar af en toe klagen hoort er ook bij en kan behoorlijk opluchten.

Bewust ‘jong’ zwanger

Wij hebben bewust de keuze gemaakt om ‘jong’ aan het hele avontuur te beginnen (Mike is 31 en ik ben 24) en daar hebben we geen moment spijt van gehad. We hebben alles op een rijtje en zijn er klaar voor, maar toch ben ik onzeker over wat andere mensen erover denken. I know, i know, het maakt niks uit wat andere mensen denken, maar toch vraag ik het me altijd af.

Dan loop ik in de Albert Heijn en zie ik mensen kijken, wat zullen ze dan denken? ‘Dat snotkind is zeker per ongeluk zwanger geraakt?’ Of zullen ze denken: ‘Wat leuk, ze is zwanger!’ ? En daarover voel ik me dan schuldig, dat het mij gelijk is gelukt op de leeftijd waarvan ik altijd in gedachte had dat ik moeder wilde worden terwijl er zoveel vrouwen zijn waarbij het niet of nauwelijks lukt.

Eind september ben ik gestopt met de pil en half november was ik al zwanger, wat een shock! We hadden dit zelf totaal niet zien aankomen, omdat ik altijd hoorde dat het zo lang duurt voordat alle stoffen van de pil uit je lichaam zijn. Verbaasd, maar super blij waren we! We gingen er blanco in en hadden afgesproken dat we wel zouden zien hoelang het allemaal zou duren en waar het schip zou stranden.

Had het een half jaar langer geduurd hadden we het ook niet erg gevonden, en dat is het ‘m. Ik voel me schuldig dat we er zo nuchter over zijn en dat het zo snel is gelukt terwijl mensen om ons heen het er moeilijk mee hebben gehad – of zelfs mee hebben. Waarom lukt het bij ons wel zo snel en bij bij anderen niet? En als mensen zeggen: ‘ja, maar jij was zo zwanger!’ Ehm, moet ik dan sorry zeggen of iets? Sorry dat het bij mij wel snel is gelukt?

“De een raakt al zwanger bij de gedachte en bij de ander duurt het jaren.”

Tag een vriendin omdat je vindt dat ze zwanger moet worden

Het is en blijft een gevoelig onderwerp, kinderen ‘nemen’. De een raakt al zwanger bij de gedachte en bij de ander duurt het jaren. Op social media lees ik weleens mee met wat discussies, bijvoorbeeld bij een post van RUMAG met de tekst: ‘Tag een vriendin omdat je vindt dat ze zwanger moet worden.’ Oeiiii, wat een reacties zeg! Er zijn vrouwen die vinden dat de plank volledig mis wordt geslagen met deze post omdat ze moeilijk zwanger kunnen worden – of erger nog; helemaal niet. Anderen lachen er weer om en zeggen dat ze het niet zo serieus moeten nemen en dat het maar een grapje is.

Ik snap de vrouwen die het hier moeilijk mee hebben heel goed, omdat het lastig is als er zo makkelijk over een onderwerp wordt gepraat terwijl jij wel beter weet. Bedenk gewoon dat de mensen die dit online hebben gezet of de mensen die laconiek hierover reageren gewoon niet beter weten. Die weten niet dat jij al jaren bezig bent, dat je onvruchtbaar bent of dat het allemaal niet vanzelf is gegaan. Nee, die denken: goh, met welk onderwerp kunnen we een groot bereik halen? Waarschijnlijk denken ze dat kinderen op elke hoek te halen zijn, was het maar zo!

Moeders voor Moeders

Kennen jullie Moeders voor Moeders? Moeders voor Moeders is een organisatie die vrouwen helpt die moeilijk zwanger kunnen worden door middel van de urine van een pril zwangere. What??? Ja, je leest het goed. Als je tussen de 6 en 16 weken zwanger bent, bevat je urine veel van het hCG-hormoon. Met dat hormoon uit jouw urine wordt een geneesmiddel gemaakt voor vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden.

Besluit je mee te doen aan Moeders voor Moeders, dan krijg je thuis eerst een intake en wordt er gekeken of je een geschikte ‘urine-donor’ bent. Gedurende 10 weken vang je al je urine op en dit wordt elke week opgehaald bij je thuis. Moet je nagaan: met jouw plas kun je dus vrouwen helpen. Ik heb het gedaan en ben er trots op, die kannetjes vol plassen kost nauwelijks tijd/moeite en je helpt er anderen mee.

Bij mijn moeder ging het zwanger worden van mij ook niet 1, 2, 3. Wat ik altijd zeg? ‘Maar mam, ik was wel het wachten waard hè?’