De bekkeninstabiliteit terroriseert nog steeds mijn dagelijkse bezigheden. Deze week ook het advies gekregen om het werken tijdelijk te pauzeren. Dat was te verwachten. De laatste week ging het allemaal al wat slechter.

Pure liefde moeder en haar baby. #onelove

Ik open mijn ogen met een pijnindicatie van het cijfertje 8… Pff here we go again. Het ging eigenlijk beter het startcijfer was inmiddels gezakt naar een bolle 6. En nu weer deze onzin. En waar het precies door komt, ik zou het niet weten.

Mijn hubby neemt de laatste tijd ook weer wat meer over met betrekking tot het naar school brengen/halen van de jongens. En we hebben iemand die ons helpt met het huishouden. Het is met bekkeninstabiliteit niet te doen voor me. De jongens hebben goede zorg nodig, oprecht en puur, kwalitatief. Geen halve oren en antwoorden.

“Ik vind het echt rot dat we allemaal door mijn bekkeninstabiliteit in deze situatie zitten. Iedereen heeft hier last van. Elke dag. Mama is moe, doodmoe…”

 

Gewoon echt tijd. Dat is het enige wat ik heb, in overvloed. Tijd zat. Ondanks dat ik niet instaat ben veel te ondernemen kan ik mijn kids blij maken met kleine uitjes. En soms maak ik een taartje, wat niet al te veel tijd moet kosten. De kleinste is aanhankelijk, wilt getild en geknuffeld worden. Het liefst de hele dag. Ik probeer veel mijn liefde met ze te delen.

Overduidelijk hun hobby #drawingtime

Ik vind het echt rot dat we allemaal in deze situatie zitten. Iedereen heeft hier last van. Elke dag. Mama is moe, doodmoe #exhousted. Maar toch elke dag sta ik op tussen 6 – 7 uur om ze te douchen aan te kleden en hun buikjes te vullen, ik moet wel. Ook al verga ik van de pijn in de rug, bekken en stuitje. Soms met echt hele slechte dagen doen het schaambot en de liezen ook mee. Ik kan het aan niemand uitleggen hoe het is en wat ik voel. En sowieso is chronische pijn lastig uit te leggen. Buiten het feit dat je ermee opstaat is het de hele dag aanwezig. Altijd. En dan zijn er drie kindjes die mij nodig hebben.

“Mijn kindjes maken echt een heleboel goed. Als ik een keer een betere dag heb, dan nemen we het ervan.”

 

Zoals er altijd gezegd wordt; “Moeders kunnen niet ziek zijn”. Maar hoe zit dat dan met chronische pijn. Hoe moet dat? Niemand kan mij advies geven hoe ik dit het beste kan doen. Behalve het advies met zo min mogelijke aanspanning in het lichaam. Alles zoveel mogelijk uit handen geven. Uhja… dit is een dingetje, daar ben ik niet echt voor gemaakt. De stap naar hulp in het huishouden is enorm voor mij. Ik doe graag alles zelf. Onafhankelijk. Maar goed dat is iets wat ik moet leren loslaten.

Yeah thats me #bigsmile

Dan is er ook nog een re-integratie traject waar je u tegen zegt. Slopend vooral. Gelukkig ben ik mentaal heel sterk. Ik moet er niet aan denken om daar ook nog op in te storten. Het zou niet heel gek zijn. Ik blijf lachen, voor iedereen. Ook voor mezelf. Mijn kindjes maken echt een heleboel goed. En als ik dan een keer een betere dag heb, dan nemen we het ervan. Dan geven ze me genoeg energie in plaats dat ze het me alleen maar kosten. Want eerlijk, het ouderschap kost heel veel tijd, geduld en energie. En dat laatste is nou net wat ik tekort kom….