Een bijzondere dag: 7 november. Vroeger was dat de verjaardag van toen mijn beste vriendinnetje. In 2006 haalde ik op die dag mijn rijbewijs. En had ik een negatieve zwangerschapstest van onze eerste. Een week later was dit positief. In de jaren erna blijft deze dag terugkomen. In 2011 was ik op zeven november hoogzwanger van de tweede en in 2014 had ik een positieve zwangerschapstest van onze derde. Best bijzonder dacht ik zo…

Vandaag twee jaar geleden dus dat ik ontdekte dat ik zwanger was van nummer 3. En alweer tien jaar geleden de eerste keer zwanger. Eigenlijk een week later wel positief getest. Maar ik kijk altijd terug op deze dag. Dat overtijd zijn vond ik maar spannend. De ongelooflijke blijdschap daarna is niet te omschrijven. Ik weet nog goed dat ik mijn vriend wakker maakte uit zijn nachtdienst… Lamp erop om er zeker van te zijn. Zagen we dit goed? Super licht maar het stond er. Ik heb staan springen op ons bed met tranen van geluk. Meneer kon niet meer slapen natuurlijk! En nu geduldig wachten tot de eerste echo… Dat duurde een eeuwigheid. En toen we eenmaal die eerste echo hadden was er niets te zien behalve een vruchtzak… De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Over 14 dagen terugkomen en afwachten wat mijn lichaam zou doen. Dat waren de langste 14 dagen ooit!

“Ik stond te springen en te huilen van blijdschap. Het nieuwe jaar nu al met zoveel moois.”

 

Na 14 dagen kregen we dan eindelijk de echo, en daar was een heel klein garnaaltje te zien van ongeveer 8 weken!! Wat was ik opgelucht, nu hopen dat het goed zou gaan. Intussen hadden we het met Sinterklaas vertelt omdat ik, na de laatste cyclus berekend, verder zou zijn dan uiteindelijk op de echo bleek. Maar goed dit maakte niet veel uit. Iedereen was verbaasd en had dit niet aan zien komen. Mijn dagen konden niet meer stuk. En met de jaarwisseling ging mijn vriend ook nog eens op zijn knieën!!! Ik wist niet wat me overkwam. Ik stond te springen en te huilen van blijdschap. Het nieuwe jaar nu al met zoveel moois.

Ik voelde me eigenlijk heel goed, ik was alleen extreem moe. Ik ging de eerste 20 weken na een werkdag even avondeten en toen naar bed. Dagen om 19.30 – 20.00 uur erin. De ene keer viel ik wel vroeg inslaap en de andere keer niet. Zo rond de 20 weken kreeg ik last van harde buiken. Zoveel mogelijk rusten op vrije dagen. Ik werkte toen 30 uur. Ongeveer met 27 weken ben ik halve dagen gaan werken met de woensdag vrij. Ik werkte dan de ochtenden zodat ik kon rusten na werk en ik in de namiddag nog even een kleine boodschap kon halen. Onze baby was wat aan de kleine kant, dus de rust had ik echt nodig. Zeker omdat ik graag wilde thuis bevallen.

“Bijzonder mooi hoe zoiets kleins een intens gevoel van pure liefde ontwikkeld en dan is het nog niet eens geboren!”

 

We wisten ook niet wat het geslacht was! Super spannend. We waren er van overtuigd dat het een meisje was. Geen idee waarom. Het allereerste moment dat ik wist dat we een kindje kregen dacht ik; “dit is een jongentje!” Maar hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer ik dacht aan een meisje. De kamer was ook unisex gemaakt, met turquoise, oranje en gebroken wit. De wagen en draagdoek in het beige. Ik hield netjes een 9 maanden dagboekje bij. Waarvan de regels te klein waren om veel te schrijven! Ik maakte elke week buikfoto’s en meten mijn buik op met een centimeterrol. Ik smeerde netjes twee keer per dag mijn BBB zone in met olijfolie. En zorgde goed voor mezelf en ons kleintje. Van geen ontbijt, naar netjes drie maaltijden per dag en dan tussendoortjes voor de flauwte die af en toe voorbij kwam.

Ik genoot intens van deze zwangerschap. De hele ervaring “mama” voelde ik mij ontzettend één met deze baby. Verheugde ontzettend op de eerste ontmoeting. Hoe hij/zij eruit zou zien. Hoe ik het zou vinden en mijn man. Ik sprak veel tegen onze baby en mijn man ook. Ik weet nog dat hij een keer thuis kwam in de nacht en de baby er een groot feest van maakte in mijn buik. Dit was over het algemeen vaak het geval. Druktemaker. Ik weet nog dat we het zo goed voelde dat we de teentjes konden tellen daar waar het voetje geplaatst werd.

Echt een wauw factor. Dat moedergevoel wat ontstaat tijdens deze negen maanden vind ik zo bijzonder. Hoe dikker ik werd hoe mooier ik het vond. Ik heb bijna 40 weken mogen genieten van dit bijzondere proces. Ik vind het een ontzettend mooie ervaring, alles verliep ook op rolletjes dat zal ongetwijfeld verschil maken. Bijzonder mooi hoe zoiets kleins een intens gevoel van pure liefde ontwikkeld en dan is het nog niet eens geboren!