Beste mama’s, mama’s to be en eigenlijk ieder ander, Als nieuwe blogger van babystraatje.nl stel ik me graag voor. Mijn naam is Eva, inmiddels 26 jaar en woonachtig in Woerden. Mijn vriend en ik zijn in 2014 ouders geworden van onze eeneiige tweeling. Deze twee donderstenen luisteren (meestal) naar de namen Justin en Dylan. Twee boefjes met bijna tegenovergestelde karaktertjes, enorm energiek en buitengewoon ondeugend. Ook al zijn ze nu nog geen twee jaar oud, we hebben al enorm veel meegemaakt.

We staan een beetje bekend als een gezinnetje waar altijd wel IETS gebeurt. Toen we na 11 weken zwangerschap bekend hebben gemaakt dat we een tweeling zouden krijgen, was de meest voorkomende reactie ook: “Natuurlijk, hoe kan het ook anders?”. Figuurlijk natuurlijk. Het had heel makkelijk “anders” gekund namelijk. De kans was ongeveer 1 op de 250.

Geschokt, is denk ik de beste manier om te beschrijven hoe ik me voelde toen de verloskundige ons vertelde dat ze ”toch echt een tweede hartje zag”. Mijn eerste reactie: “Nee … Dat kan niet”. Die van mijn vriend: “Ik moet even gaan zitten want ik ben wat licht in mijn hoofd”. Het is dat ik op dat moment zelf al lag, anders had ik denk ik ook maar even moeten gaan zitten om dat nieuws te verwerken.

“Voor de eerste keer zwanger, alles is al zo nieuw en onwennig en vervolgens krijg je er twee.”

 

Mijn vriend was na twee weken al helemaal gewend aan het idee en zag het al helemaal zitten. Ik heb daarentegen twee maanden nodig gehad om aan het idee te wennen. Er ging zoveel door mijn hoofd. Voor de eerste keer zwanger, alles is al zo nieuw en onwennig en vervolgens krijg je er twee. Wat voor kinderwagens zijn daarvoor? Moeten we veel dubbel kopen? Heeft de winkel überhaupt wel zoveel luiers op voorraad? En vooral … Hoe heeft dit kunnen gebeuren???

Je hebt een aantal soort mensen als het aankomt op tweelingen:

#1. Mensen die het enorm leuk lijkt om een tweeling te hebben en er stiekem (of niet zo stiekem) op hopen.

#2. Mensen die er niet bij stilstaan dat er een mogelijkheid is op een tweeling.

#3. Mensen die het niet uit maakt of ze een eenling, tweeling, drieling (of meer) krijgen.

#4. Mensen die het absoluut niet leuk lijkt een tweeling te krijgen.

Je raadt het waarschijnlijk al. Ik val onder categorie 4. Het ergste is, dat ik zelfs meerdere keren kan herinneren dat als ik mensen zag met een tweeling of erover hoorde praten, ik altijd dacht ”dat lijkt me dus verschrikkelijk”. Het meest erge leek me dan nog een eeneiige. Tja … Iets meer Karma of zoiets. Onnodig om te zeggen, maar natuurlijk ben ik net zoals elke mama enorm blij en trots op onze kinderen en zou ik niet zonder ze kunnen. Al is het met vrienden, familie, uitjes, werk, studie en hobby’s wel een enorme uitdaging.

Nu ik eraan terugdenk … Namen bedenken was ook zo’n apart puntje. Na 4 maanden kwam ik met de naam Dylan. Amerikaans/Engelse namen vinden we beiden wel wat hebben en Dylan vond ik wel stoer klinken. Ook komt de naam niet gigantisch vaak voor. Iets wat ik bij mijn eigen naam wel heb (en me er altijd behoorlijk aan heb geërgerd).

Na ruim 6 maanden kwamen samen op de naam Jake. Ook een stoere naam, die tegelijkertijd ook prima samen ging met de naam Dylan. Prima, dacht ik. Twee leuke namen, klinken samen goed, makkelijk uit te spreken zonder vreemde betekenis. Ja … Dat ging dus goed tot de dag voor ik ingeleid zou worden. Herhaling: DE DAG VOOR IK INGELEID ZOU WORDEN.

Mijn vriend kwam de avond ervoor met het nieuws dat hij de naam Jake toch niet zo zag zitten. Aan de ene kant zag ik ertegenop om nog opnieuw naar namen te kijken. Aan de andere kant, als hij er zo over twijfelde, leek het me geen goede beslissing om toch voor Jake te gaan. Ik vroeg of hij toevallig een andere naam in gedachten had. Gelukkig was dat zo. Justin.

We hadden het eerder over de naam Justin gehad en vonden die beiden ook leuk. Het nadeel ervan vond ik destijds vooral dat ik bang was dat mensen het uit zouden spreken zoals je het schrijft (en achteraf heb ik daar gelijk in). Op zijn Amerikaans/Engels krijg je een “DJ” klank in plaats van een “J” klank (om het even op de simpelste manier uit te leggen). Al met al is hij er inmiddels aan gewend en reageert vrijwel niet als zijn naam verkeerd wordt uitgesproken.

“Justin is een bijdehandje die alles uit wil proberen, aan wil raken, ontdekken en vooral wil uitproberen.”

 

Qua uiterlijk lijken ze erg op elkaar. Tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Ik zie zelf altijd zo wie wie is. Vooral aan hun blik. Justin heeft een ondeugende blik terwijl Dylan een schattige blik heeft. Dit komt ook wel overeen met hun karakter. Justin is een bijdehandje die alles uit wil proberen, aan wil raken, ontdekken en vooral wil uitproberen. Vooral het uitproberen in hoe ver hij kan gaan. Dat doet hij dan ook met een ondeugend glimlachje op zijn gezicht. Dylan is een stuk rustiger en wat terughoudender. Hij kijkt alles het liefst eerst even aan, (of stuurt Justin op ontdekkingsreis) voordat hij bedenkt wat hij met de situatie gaat doen. Maar als hij eenmaal gewend is …

Wat ik al vertelde, ze zijn bijna het tegenovergestelde. Ze houden lang niet van hetzelfde eten, dezelfde kleding (ze hebben zo hun voorkeur). De een heeft enorm veel met dieren, de ander alleen als de dieren op afstand zijn. De een heeft een probleem met slapen, de ander met wakker worden. De een wil zijn schoenen nooit aan, bij de ander is het een drama om ze uit te doen. De een gooit met de bal, de ander trapt er juist tegen. En zo zijn er waarschijnlijk nog wel honderden voorbeelden.

Over dieren gesproken… We hebben ook nog een kat en twee paarden. Alle drie gaan prima samen met de kinderen. Al gaan de kinderen niet altijd samen met de dieren. Vooral de kat moet het nog wel eens ontgelden. Hier zal ik nu niet teveel op ingaan, want dat wordt mijn eerste verhaal wel erg lang.

Ik kijk er in ieder geval enorm naar uit om wekelijks te bloggen en ik hoop dat jullie mijn ervaringen met veel plezier lezen.

xXx Eva xXx