Ik droomde er vanaf jongs af aan om de wereld te veranderen. Om de geschiedenisboeken in te gaan. Geroemd om één of andere grote gedachte, uitvinding of ontdekking waarmee ik een geweldige bijdrage had geleverd aan de mensheid. Tot in de eeuwigheid erkent als een van de groten der aarde. Voor altijd herinnert als held(in) des vaderlands. Zoiets als Piet Heyn, maar dan beter. Aangezien meneer eigenlijk slechts een ordinaire piraat is. Wellicht met iets meer flair dan de hedendaagse die in Somalië de boel teisteren, maar dan nog…

Ik zag mezelf meer als wereldverbeteraar. Zo iemand die andere helpt, begeleidt op het levenspad en zichzelf opoffert voor het grotere geheel. Dat doe ik als medewerkster bij de klantenservice OV-chipkaart ook, maar dat is toch niet helemaal wat ik destijds bedoelde. Liever had ik net als Dr. King gepredikt over de verbindingen die mensen dienen aan te gaan in plaats van de verbindingen die zij kunnen te nemen. Nee, met mijn huidige bezigheden zal mijn naam de boeken niet halen. Nope.

Dat ik de wereld in mijn uppie zal gaan veranderen lijkt me nu ik volwassen ben vreselijk onrealistisch. Toch heeft dit idealisme mij niet los gelaten. Mijn roem is daar en tegen slechts nog een ijdele droom, niet meer dan een futiliteit. Het doet er niet meer toe. Zoals de Dalai Lama zei: “Beoordeel je succes naar het geen je moest opgeven om het te bereiken.” Mijn dochters toekomstige levensomstandigheden zijn mij namelijk meer waard dan mijn naam op papier. Zolang Ruby het goed heeft is het zo erg niet dat ik mijn roem (nog) niet heb vergaard.

“Stiekem hoop ik alle andere mama’s die het ook wel zouden willen, maar gebrek aan zin en tijd hebben om de wereld te redden, te inspireren.”

 

Door haar geboorte heeft het mijn idealisme om de wereld te verbeteren zelfs een extra dimensie gekregen. Net als veel ouders ben ik me ervan bewust dat onze kinderen de wereld van ons overerven. Zij zullen de prijs betalen voor hoe wij de aarde achter laten. Dat we het op deze planeet op zijn zachtst gezegd aan het verkloten zijn begrijpt iedereen ondertussen wel. Desondanks moet ik eerlijk bekennen dat ik het soms simpelweg te druk heb met werk, playdates en het verschonen van luiers om hier bij stil te staan.

Luiers die, als ik echt goed bezig was, van wasbaar katoen waren zodat ik minder afval zou produceren. Die, als ik écht heel goed bezig was, met de hand zou wassen zodat ik minder elektriciteit zou verbruiken. Die ik, als ik écht héél erg goed bezig was, met een alternatief wasmiddel zou wassen zodat de schadelijke chemicaliën niet in de zee zouden komen.

Ik besef met dondersgoed dat dit op de lange termijn beter voor het milieu en dus ook voor Ruby zou zijn. Alleen weet ik niet waar ik de tijd, zin en energie vandaan zou moeten halen. Zóveel zijn het oceaanleven en dat van mijn dochter me blijkbaar dus ook weer niet waard. Op zo’n moment voelt het mijn directe schuld dat de ijskappen smelten, ijsberen verzuipen en de wereld vergaat. Ga ik al janken bij zielige WSPA reclames over schurftige zwerfhondjes die mijn hulp hard nodig hebben.

Wanneer ik zo’n melodramatische bui op voel komen zet ik mezelf daarom het liefst aan het fröbelen. Dus trok ik na de constatering van mijn “inconvenient truth” de schilderspullen maar uit de kast. Toen viel mijn oog op de grote stapel met oud papier. Ik bewaar een behoorlijke verzameling aan reclamefolders en huis en huisbladen om te voorkomen dat ik tijdens mijn creatieve proces de gehele boel onder smeer. Toch belanden ze ook met grote regelmaat ongelezen in de papierbak.

Daarom heb ik deze week een Nee/Nee sticker op de brievenbus geplakt. Het is geen verandering van wereldformaat, maar het schijnt toch zo’n 32 kg aan papier te besparen per jaar. Ik ben misschien niet écht héél erg goed bezig, maar ik kan mezelf nu in ieder geval sussen met het idee dat ik best oké bezig ben. Alle beetjes helpen en zoals Gandhi zei: “Wees de verandering die je in de wereld wilt zien.”

Dus stiekem hoop ik alle andere mama’s die het ook wel zouden willen, maar gebrek aan zin en tijd hebben om de wereld te redden, te inspireren. Als jullie nou ook allemaal zo’n plakker op de deur regelen dan redden we in de komende paar jaar gezamenlijk vast wel een boom of 3.

Ik let misschien niet op mijn “ecologische voetafdruk”, maar daar dat is niet omdat ik niet om Ruby’s toekomstige leefomstandigheden geef. Dat komt omdat ik simpelweg te druk bezig ben om zorg te dragen voor haar huidige leefomstandigheden. Voor de wereld ben ik misschien maar één persoon, maar voor één persoon zal ik te allen tijde haar wereldverbeteraar zijn. Zolang ik goed voor haar zorg en zij alles heeft wat ze nodig heeft kan wat mij betreft de wereld vergaan. Op de zielige WSPA puppy na dan. Daarvoor kan ik nog net de energie op brengen om “wat ben ik toch een sukkel dat ik er in trap” of iets net zo nietszeggends te sms’en naar 4333.