Ik had mijn tweede blog al geheel uitgeschreven. Deze was werkelijk subliem, maar helaas zullen jullie het nooit lezen. Toen ik mijn handgeschreven klad wilde gaan uittypen bleek deze namelijk verdwenen te zijn. Nu is dat in mijn geval niet echt verwonderlijk. In het huis en hoofd van een creatieve geest is het altijd een beetje chaos.

Quality-time; afgelopen zaterdag lekker wezen wandelen in het bos

Het komt dus regelmatig voor dat ik het een of ander kwijt ben. Mijn sleutels, mijn portemonnee, mijn hoofd. Rob moppert hier dan ook regelmatig over. Hij heeft niet hetzelfde steevaste vertrouwen dat ik wel heb. Alles wat ik kwijt ben ligt in huis en komt vanzelf wel boven water. Daarnaast zit er heus wel een soort van systeem in mijn rommel.

Door omstandigheden beheert Rob even het huishouden en ik kan er nu blijkbaar niet meer vanuit gaan dat iets ook daadwerkelijk in huis ligt. Hij bekende namelijk schuldbewust dat hij mijn rondslingerende blaadjes ongelezen had weg gegooid. Mijn meesterwerk!

Vorige week wilde ik jullie niet gelijk met mijn negativiteit lastig vallen, omdat ik dingen liever vanuit een positief oogpunt bekijk. Daarnaast is het wel zo netjes om jezelf even voor te stellen en niet direct met de deur in huis te vallen. Alleen ik moet nu echt bekennen dat mijn roze bril een beetje beslagen is. Hoogstwaarschijnlijk door de stoom die uit mijn oren kwam nadat ik constateerde dat mijn notities voor eeuwig verloren waren. Al was dat eigenlijk het resultaat van een dieperliggende oorzaak. We hadden namelijk eindelijk onze balans gevonden tussen werk en privé. Mijn vriend werkte fulltime, ik parttime. De anderhalve dag dat we beide werkten ging Ruby naar opa & oma. Ik zorgde voor voornamelijk voor het reilen en zeilen thuis. Rob voor de voornaamste cashflow.

“Met een kleintje erbij wordt het dagelijks
leven een logistieke onderneming”.

 

Bij de organisatie van thuis en werk komt tegenwoordig veel meer kijken. Voorheen vroegen we ons slechts twee zaken af: Hebben we het geld nodig? En hebben we er zin in? We houden beide van aanpakken dus werden deze vragen zelden met een ‘nee’ beantwoord. In verband met de zorg voor onze Husky Djinn hadden we wel al enige ervaring met het op elkaar af stemmen van agenda’s. Alleen kun je een hond nog een aantal uurtjes alleen laten. Ruby kunnen we moeilijk zonder toezicht in de box stallen. Met een kleintje erbij wordt het dagelijks leven een logistieke onderneming. Wie werkt wanneer? Wie past er op Ruby? Wie haalt haar? Wie brengt haar? Daarom voelde het als een overwinning toen we onze balans eindelijk hadden gevonden. Deze zege was echter van korte duur. Mijn vriend hoorde, nota bene van zijn vervanger, twee dagen voor het Oudjaar dat zijn contract niet verlengt zou worden.

Wie mij een beetje kent kan dan ook voorstellen dat ik briesend aan de lijn heb gehangen. Medewerkers met een slik in hun stem op hun knikkende knieën tot excuses dwong. Niet dat we er iets mee op schoten, maar was ik kapitein van een echt schip geweest? Dan had ik ze zonder pardon van de loopplank voor de haaien afgegooid. In plaats daarvan moeten we onze koers nu weer bijstellen. Ik ga fulltime aan de slag en Rob neemt thuis het roer over. Het is nog een beetje aftasten in deze nieuwe rolverdeling en veel mensen hebben me al gevraagd: “Freya, vind je het dan niet erg om niet bij Ruby te zijn?”.

1. Mama’s breakfast 2 go / 2. Ruby’s snelle omtbijtsnack / 3. Onze normale lunch samen / 4. Ruby bij het consultatiebureau afgelopen woensdag

Onze uitgebreide lunches zullen voorlopig plaats moeten maken voor snelle snacks en ons contact op sommige dagen niet meer dan een knuffel voor het slapen gaan. Dus, ja; Natuurlijk zou ik liever thuis, liever bij Ruby zijn. Alleen ben ik nog liever in staat om haar alles te geven wat ze wilt en nodig heeft. Dus ben ik voor nu even de kostwinner. Alleen is het vreselijk lastig om de touwtjes uit handen te geven. Zeker als de huidige hoofdhuishouding er een andere visie op na houdt.

Al moet ik eerlijk bekennen dat ikzelf sinds een maand ineens weinig gedaan kreeg thuis. Ruby zit in haar eenkennigheidsfase en claimt mij ontzettend. Wanneer ik met iets anders bezig ben begint Ruby luid te schreeuwen. Met een baby op je arm krijg je simpelweg minder gedaan. Zeker als ikzelf na een lange dag van haar gehorige protesten ook alleen nog maar wil zeuren. Daarom was mijn werk soms welkome pauze van het ouderschap. Zoals mijn schoonbroer het laatst zo mooi verwoordde: “De baan is de vakantie van de werkende ouder.” Al maakt de zeurende baby slechts plaats voor in sommige gevallen nog lastigere klanten. Bij de laatste weet ik tenminste altijd een oplossing te bieden en dat de kans klein is dat ik ze ooit nog hoef te spreken. Ik kan aan het einde van de dag de deur achter me dicht trekken.

“Voor ik kinderen kreeg dacht ik dat het
moederschap niet zo zwaar was. Had ik me
daar mooi op verkeken”.

 

Wanneer Ruby een lastige dag heeft hoop ik juist dat de voordeur zo snel mogelijk open gaat. Dan kan Rob het even van me overnemen. Bij hem gedraagt ze zich namelijk bewonderenswaardig goed en gaat ze zoet spelen. Voor ik kinderen kreeg dacht ik dat het moederschap niet zo zwaar was. Had ik me daar mooi op verkeken. De ouder die thuis blijft heeft geen pauzes om naar toe te leven, geen deur die gesloten kan worden. Ja, even. Wanneer de kleine een dutje doet, maar dan wacht de (af)was en moet er zeker nog een stofzuiger door het huis. Het is een baan die non stop doorgaat. Het werk is nooit gedaan. Terwijl ik hierover aan het mijmeren was kreeg ik een Appje:

Even voelde Rob zijn overname als muiterij, maar na dit gesprek had ik er minder moeite mee om even aan wal te staan. Dan hoef ik in ieder geval niet meer om 12 uur s’nachts het dek ehh… de vloer te schrobben, omdat ik er overdag niet aan toe kwam. Daarnaast ben ik de afgelopen tijd de kleine momenten meer gaan waarderen. Als ik thuis kom hoef ik alleen maar mama te zijn. Verder hoef ik me nergens druk om te maken. Soms is een gezin logistiek en organisatorisch gezien een drama, maar uiteindelijk is het me allemaal meer dan waard. We zitten momenteel een beetje bevangen in roerig gebied, maar ik betwijfel niet dat we binnenkort weer in rustiger vaarwater terecht zullen komen. En degene die het schip varende houdt in de tussentijd? Die kan ik het verlies van mijn briljante blog niet geheel kwalijk nemen. Mits er koffie is bij thuiskomst.

1. Papa’s prinsesje / 2-3. Een kaartje om mijn dankbaarheid te tonen / 4. Verdwaald bij de Koesteeg. Op avontuur met papa & mama