31 weken zwanger, nog 9 te gaan. De tijd vliegt zoals gewoonlijk. Straks mag ik me weer gaan wapenen tegen de spuitluiers, lichamelijke uitputting en vooral niet veel slapen. Al doe ik dat laatste nu al in mindere mate.

Het bedritueel van op mijn buik liggen en in slaap vallen is er al een tijdje niet meer bij. Nee nu maak ik elke avond zowat een constructie van een nest met 3 kussens (minder mag echt niet). 1 voor mijn hoofd, 1 om vast te houden en de laatste klem ik tussen mijn benen. Daarnaast wil ik ook echt een deken hebben dat ik over mijn oren trek en wil absoluut geen koude tenen. Eigenlijk ben ik van top tot teen ingepakt en dan maakt het me niet uit of het 10 of 30 graden is. Zo zal ik in slaap vallen. Dat geheel ingepakt zijn is wel een jeugddingetje. Geloofde vroeger dat geesten (en oorwurmen) via je oren naar binnen konden dus een deken was een perfecte bescherming.

“Zwanger en dromen is het meest vervelende.”

 

Dan zou je zeggen, perfecte houding en slapen. Maarja, dan ben je er nog niet. Ik heb meestal 3 factoren die mijn slaap verstoren:
– Volle blaas (standaard minimaal 1x in de avond)
– Snurkende vent (heb nog steeds dat kussen niet 10 minuten op hem gelegd, maar o God, wat is het verleidelijk)
– Dromen

En vooral die laatste is het meest vervelende. Je wordt wakker in de stemming dat je droomt. Of het nu een nachtmerrie is, of die droom dat je heerlijk met je vent bezig bent (en niet dik bent) en wakker wordt naast een houthakker… en je moet weer eens plassen. Ook lijkt het soms of de grens van realiteit en dromen vervaagd. Ik heb zo nachten dat ik droom dat ik wakker wordt, om vervolgens wakker te worden dat ik in de droom wakker ben en me de 4e keer afvraag, ben ik nu echt wakker en is de wc veilig…

 

Hoe krijg ik dan genoeg slaap? Ik heb 1 antwoord: middagdutje op zijn tijd. Zoals vandaag is Reza met de kleine gaan zwemmen (doen we nog steeds elke maandagochtend) en kon ik heerlijk tot half 12 op bed liggen, rustig wakker worden en niet gelijk uit bed te hoeven. Dit is één van de meest luxe privileges voor ouders. Dit geval was dan niet geheel een middagdutje, maar in ieder geval heerlijk. Normaal kan ik deze vorm doen als Trey in de middag gaat slapen, alleen ben je dan wel erg gebonden aan zijn slaapbehoefte…

Dan alleen nog die dromen even tackelen. Zijn toch dingen die je onderbewuste tegen je zeggen. Deze week stond dan ook in het teken van ziek zijn. En nu met zoveelste vaccinatiediscussie (de pietendiscussie barst ondertussen ook los, maar heb daar geen nachtmerries over) ga je toch onbewust liggen piekeren.

“Trey had een uit de hand gelopen verkoudheid waardoor zijn longen vol met zooi zat en daardoor het ademen erg lastig ging.”

 

Trey is nu bijna klaar met zijn medicijnkuur vanwege dat hij heel kortademig was. Ik maak me altijd snel zorgen terwijl mijn vent zegt van och komt wel goed. Maar als je kind klinkt alsof hij een verstokte roker was die aan het eind van zijn latijn is ga je op den duur toch maar een afspraak maken. Het klopte naar mijn gevoel niet. 9 van de 10 keer met ziektes heeft mijn vent wel gelijk, maar hij heeft ook een zwaar oneerlijke voordeelpositie qua gelijk op dat gebied. Ik zal, al heb ik wel of niet gelijk, verliezen. Kan moeilijk hem in zijn gezicht wrijven dat ik gelijk heb en dat in de tussentijd ons kind doodziek is geworden doordat we te lang hebben gewacht of dat we toch niet naar de dokter hoefde, omdat het niets is. Dit keer klopte mijn gevoel wel.

Trey had een uit de hand gelopen verkoudheid waardoor zijn longen vol met zooi zat en daardoor het ademen erg lastig ging. Nu ademt hij ondertussen wel weer zoals het hoort en is het weer allemaal bij het oude. Gelukkig. Maar zo zie je wel hoe snel onschuldige verkoudheid toch kan omslaan naar een wat akeligere vorm. En daarnaast weten we allemaal hoe graag die kleintjes alle virussen met elkaar delen. Jij een griepje, ik een griepje. Verkoudheid overal. En aan het eind van het jaar (hoogseizoen griepjes en gesnotter) krijg ik er een klein ventje bij.

En een klein ventje van een week oud met verkoudheid weet ik al, is geen pretje. Al weet ik nu wel wat ik daar tegen moet doen. Om de angst dan maar compleet te maken lees ik vervolgens dat artikel dat rond gaat van een moeder die bijna haar 8 maanden oude baby verliest doordat die de mazelen heeft gekregen van een kindje waarvan de ouders het niet nodig vonden om te vaccineren. Dat is kort samengevat een heerlijk recept voor nieuwe nachtmerries, ook na de bevalling.

“Ik laat mijn kids vaccineren, zodat die van mezelf, maar ook van een ander veilig is.”

 

Als je kijkt hoe makkelijk een virus verspreid, dat er voor bepaalde virussen is gekozen om je daar bij voorhand tegen te beschermen. Door je afgezwakte versies te geven zodat je lichaam fight ready is als er 1 wil toeslaan. Waarom dan niet je immuun systeem upgraden naar standje Rambo als het gaat om een aantal ziektes die niet eens perse je eigen leven kunnen vergallen, maar gewoon die van een ander beëindigen? Als ik het zo vraag is het antwoord gelijk wel erg egoïstisch als je het niet doet natuurlijk. En dat je kind dat niet gevaccineerd is die ziektes niet krijgt is ook te danken aan de kindjes om hem en haar heen die dat wel hebben gedaan.

Maar in ieder geval krijgt jou kind geen autisme, want dat zit in die vaccins. De overheid heeft daar namelijk veel profijt aan om zo de zorgkosten verder uit de pan te laten reizen ;). Ik laat mijn kids vaccineren, zodat die van mezelf, maar ook van een ander veilig is. Hoop ook dat alle ouders in mijn omgeving dat ook doen, dat scheelt mij weer 1 nachtmerriescenario.