In een gezin wordt iedereen wel eens een keer ziek. De één neemt het virus mee, de ander pikt het van de zieke op en geeft het zo door. Erg vervelend, maar nog vervelender is dat ondanks al het gesnotter, gehoest en lusteloosheid het gewone leven wel door gaat. Dit geldt dan met name voor de moeder.

Het begon allemaal afgelopen weekend. Ik voelde me steeds zieker worden, maar moest nog een paar daagjes doorzetten zodat mijn werkweekje erop zat. Dinsdag zou ik rust hebben. Dan twee daagjes herstellen en daarna weer aan de bak. Helaas hoest ik nu een week later nog steeds de longen uit mijn lijf. Om het allemaal compleet te maken moest Trey (11 maanden oud) die vrijdag naar het consultatiebureau. Ik hoor sommige al denken, die krijgt een prikje en ja dat klopt. Op zich niks bijzonders wat plaats vind bij het consultatiebureau. Meneer was binnen een minuut weer vergeten dat hij verschrikkelijk was gemarteld met een naaldje in ieder been. Bij afscheid zwaaide hij weer vrolijk naar de mevrouw die vijf minuten geleden de ergste b#tch op de planeet was.

Zo ver liep alles gesmeerd totdat de avond viel. Meneer wordt na een paar uur slapen wakker met hoge koorts en is ontroostbaar. Normaal is die nog wel makkelijk te sussen wanneer die zich niet lekker voelt, maar vandaag was daar absoluut geen sprake van. Van binnen zat ik al te vloeken. Ik zag mijn uurtjes rust verdampen en moest de volgende dag werken. Met een slaperige kop op werk verschijnen heb ik nooit leuk gevonden.

“Raar om mezelf voor werk af te melden als de kleine ziek is. Ik kan gewoon werken, maar doordat de kleine iets onder de leden heeft moet ik thuisblijven.”

 

Gelukkig heb ik een lieve vent die een paar daagjes vrij is. Die kon mooi mijn nachtdienst van Trey overnemen. Dit gaat alleen nooit zoals ik het in mijn hoofd plan. Uiteindelijk lig ik op bed met mijn telefoon te spelen terwijl een half slaperige baby aan de borst hangt die het luchtalarm laat af gaan zodra ik hem loskoppel. Op dit soort momenten vind ik het zo jammer dat meneer geen speen accepteert.

Zo gaat er een avond en nacht voorbij met weinig slaap en in de ochtend heb ik een vent die knock out is. Baby is alleen te troosten bij mij en nog steeds koortsig van de inenting. Ik kijk tussendoor steeds op de klok terwijl ik me klaarmaak voor werk en zit al snel in een dubio. “Wat moet ik doen?” Nu naar werk gaan en Trey die onhandelbaar is achterlaten bij mijn uitgeputte echtgenoot of mijn werk afbellen. Ik wist dat Trey optie 1 absoluut niet zou waarderen dus ging voor optie 2. Met een licht schuldgevoel belde ik mijn werk en legde de situatie uit. Er werd vol begrip geluisterd en de situatie werd begrepen. Ik vind het nog steeds zo raar om mezelf voor werk af te melden als de kleine ziek is. Ik voel me op zo’n moment zelf niet ziek en het voelt voor mij soms als een soort spijbelen. Er is niks met mij aan de hand. Ik kan gewoon werken, maar doordat de kleine iets onder de leden heeft moet ik thuisblijven. Gelukkig is dit de eerste keer dat het is voorgekomen. Normaal als meneer griepjes is neemt hij genoegen met aandacht van iedereen. Dit was dan ook de eerste keer dat hij op zijn strepen stond en alleen mama wou.

Baby’s vragen en mama’s draaien denk ik maar. Alleen wanneer wij ziek zijn moeten we blijven draaien, want baby’s zullen blijven vragen. Er is dan geen ruimte voor ziek zijn of geen zin. Dat is ook de reden waarom ik mezelf soms kwaad maak dat moeder zijn geen fulltime baan is, alsof het een luxe is om het uit te mogen voeren. Het is zwaarder dan een baan. Op een baan heb je pauzes, vakanties en je weet wanneer je klaar bent. Bij een baby zouden die drie zaken een luxe zijn. Je volledige werkrooster ligt in de handen van een baby die kan besluiten een dag last te hebben van krampjes. Dat doet mijn werkgever niet.